Εχουν περάσει πολλά χρόνια, από την εποχή που στην Ελλάδα οι φωνές οικολογικής ευαισθησίας, οι επισημάνσεις πως «η προστασία του περιβάλλοντος θα είναι το Νο 1 παγκόσμιο πρόβλημα των προσεχών ετών…», οι προειδοποιήσεις των ειδικών για το διαρκώς επιβαρυνόμενο «μικροκλίμα» της πρωτεύουσας και τη μονιμοποίηση της παρουσίας του φονικού «νέφους», αντιμετωπίζονταν από πλευράς πολιτείας είτε με τη «θυμωμένη» απάντηση των αρμοδίων υπουργών «φέρτε μας ένα νεκρό από το νέφος!» είτε με το… ανέβασμα σε ψηλότερα επίπεδα των «δεικτών επικινδυνότητας» της μόλυνσης! Και όχι μονάχα στην Ελλάδα. Οι κραυγές, οι βαθύτατες ανησυχίες, τα δραματικά SOS που εκπέμπονται από απλούς ανθρώπους ώς τους πιο εξειδικευμένους επιστήμονες για τη βάναυση ασέλγεια του ανθρώπου επί του περιβάλλοντος, της συστηματικής καταστροφής του πλανήτη -του μόνου «σπιτιού» για το ανθρώπινο είδος!- δεν αποτελούν πλέον απλές «οικολογικές ευαισθησίες», αλλά πραγματικές εκκλήσεις ζωής!
Μέχρι πρόσφατα, στην Ελλάδα θεωρούσαμε «περιβάλλον» μόνο το… πράσινο, τη δραματική μείωση του (ήδη ελάχιστου!) δασικού πλούτου, από μια λίγο – πολύ «αισθητική» άποψη για το τι πραγματικά είναι αυτό το έρμο το περιβάλλον! Θέλαμε όλοι (και βολευόμασταν από την ανικανότητα, την… προσφορά διαφθοράς, την ευκολία εξαγοράς των διάφορων «αρμόδιων» κρατικών υπηρεσιών – και κυρίως από την προκλητική αδιαφορία της ίδιας της πολιτικής ηγεσίας!) να «καταφέρουμε» να καταπατήσουμε, να αποχαρακτηρίσουμε, να χτίσουμε το δάσος, να μπαζώσουμε τα ρέματα και με το που «βολευτήκαμε» εμείς, να αρχίσουμε να φωνάζουμε για τους… επόμενους καταπατητές, παράνομους, αυθαιρετούχους -απλούς πολίτες, οργανωμένες κοινωνικές ομάδες, τεράστια επιχειρηματικά συμφέροντα- που το μόνο που ήθελαν ήταν να… «βολευτούν» όπως προφθάσαμε εμείς! Τότε αποκτούσαμε «οικολογικές ευαισθησίες», όταν… κάποιοι απειλούσαν με (περισσότερη από αυτή που επιφέραμε εμείς!) καταστροφή το «περιβάλλον» του δικού μας αυθαίρετου!
Στηρίχθηκαν ολόκληρες οικονομικές – «αναπτυξιακές» (και πρωτίστως ψηφοθηρικές!) πολιτικές στη συνειδητή καταστροφή του περιβάλλοντος στη χώρα μας – θυμηθείτε μόνο πως οι «σκληρές αποφάσες» και τα «εξοντωτικά μέτρα» κατά των ασελγών του περιβάλλοντος, το μόνο που «πέτυχαν» είναι από… κυβερνητική θητεία σε θητεία να μεγαλώνει ο αύξων αριθμός των «γενεών» αυθαιρέτων (σταματήσαμε να τις μετράμε στην 8η γενιά!), οι (με επίσημες μάλιστα δεσμεύσεις, όχι μόνο πρωθυπουργών αλλά και του ίδιου του Συντάγματος!) «υποχρεωτικές αναδασώσεις» των από τύχη ή δολίως καμένων δασικών εκτάσεων, όταν (και αν…) επιχειρούνταν αφορούσαν ΠΑΝΤΑ δραματικά μικρότερες των πληγεισών περιοχές, αφού με νόμους και «παραθύρια» ολόκληρες εκτάσεις «αποχαρακτηρίζονταν» και δίνονταν… λάφυρο στα συμφέροντα και την «ανάπτυξη»!
Φυσικό επακόλουθο, η ραγδαία και δολοφονική καταστροφή του περιβάλλοντος – και πια όχι μόνο του «αισθητικού» πράσινου, αλλά των μολυσμένων από τα λύμματα ποταμών και θαλασσών, της αλόγιστης κατασπατάλησης και ανορθολογικής διαχείρισης του υδάτινου πλούτου (που μας έχει φέρει στα πρόθυρα της λειψυδρίας…), της εγκληματικής μείωσης των όσων απέμειναν «εθνικών πνευμόνων», με αποτέλεσμα να ανασαίνουμε μολυσμένο αέρα, της τσιμεντοποίησης σχεδόν κάθε «ελεύθερης» γωνιάς. Μέσα σε ένα κλίμα προκλητικής (και διακομματικής, σε ό,τι αφορά τους διαχειριστές της εξουσίας…) και ύποπτης για κάθε είδους διαπλοκή αδιαφορίας του κράτους. Και μάλιστα, την ίδια στιγμή που η παγκόσμια αγωνία για την προστασία του περιβάλλοντος (στη γη, στον αέρα και στα νερά) και τις ραγδαίες επιπτώσεις από το φαινόμενο του «θερμοκηπίου» μετατρέπεται σε πανικό – ακόμη και μεγάλων πολυεθνικών οργανισμών, θεσμών και «προστατών» του παγκόσμιου κεφαλαίου, όχι από… «οικολογική αγωνία», αλλά από την επικείμενη οικονομική καταστροφή που θα επιφέρει στις επιχειρήσεις η περιβαλλοντική καταστροφή. Ολοι ανησυχούν, ημείς… «άδωμεν», αναθεωρούμε τις διατάξεις του Συντάγματος που (πασχίζουν…) να διαφυλάξουν ό,τι απέμεινε, περνάμε νύκτωρ προεκλογικές (ν)τροπολογίες που ακυρώνουν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις για κατεδάφιση παράνομων και αυθαίρετων σε δασικές περιοχές…
Υπό το βάρος των φετινών πρωτοφανών πυρκαγιών και περιβαλλοντικής καταστροφής (Πήλιο, Αίγιο, Αχαΐα, Κορινθία, Πάρνηθα, Ηλεία, Λακωνία, Μεσσηνία, Αρκαδία – και ό,τι «ψιλό» απέμεινε για τους οικοπεδοφάγους σε Πεντέλη, Καρέα, Υμηττό, ακόμη και στη Φιλοθέη!) και της αγωνίας πως η αγανάκτηση του κόσμου θα εκφρασθεί και στις ήδη προαναγγελθείσες εκλογές, ο πρωθυπουργός «δεσμεύθηκε» πως θα προχωρούσε στην ίδρυση υπουργείου Περιβάλλοντος, χωρίζοντας τη συγκεκριμένη, πρώτης προτεραιότητας αρμοδιότητα επιβίωσης, από το ενιαίο ΥΠΕΧΩΔΕ, που… από μόνο του συνιστά μια ακόμα ελληνική «πρωτοτυπία», ένας δηλαδή να «κάνει κουμάντο» και για τα… τσιμέντα και τα δημόσια έργα και για την «ευθύνη» προστασίας του περιβάλλοντος…
Δεν το έπραξε ο κ. Καραμανλής. «Πέρασε» του (και πάλι) υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, που από καιρό λέει ότι τέτοιος διαχωρισμός αρμοδιοτήτων θα πρέπει να γίνει… έπειτα από 3-4 χρόνια. (Γιατί άραγε; Ποιες «εκκρεμότητες» υπάρχουν;). Και το επανέλαβε και χθες που… ανέλαβε και πάλι το υπουργείο από… τον εαυτό του, επιμένοντας επίσης στην ανάγκη αναθεώρησης του άρθρου 24 και «δεσμευόμενος» πως… δεν θα επιτρέψει να γίνουν παρανομίες στη Ζαχάρω! Που… ήδη έγιναν, με υπουργική απόφαση άλλου υπουργείου, λίγες ώρες πριν ξημερώσει η εκλογική Κυριακή…
Ο tempora, o mores…