Ούτε ο Γ. Παπανδρέου δεν μπορούσε τη νύχτα των εκλογών να φαντασθεί ότι η βαριά εκλογική ήττα θα του εξασφάλιζε τέτοια ένθερμη υποστήριξη από παράγοντες, που μέχρι τότε τον θεωρούσαν ακατάλληλο να κυβερνήσει τη χώρα. Επειδή ούτε οι πολιτικοί αλλάζουν σε 24 ώρες, προφανώς τον θεωρούν κατάλληλο να κυβερνήσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Φαίνεται πως εκτιμούν μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο το γεγονός ότι υπό την ηγεσία του το εκλογικό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ σημείωσε αρνητικό ρεκόρ.
Είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι στη μάχη για την ηγεσία δεν παρεμβαίνουν μόνο οι παραδοσιακοί «προστάτες» της παράταξης. Παρεμβαίνουν και νεόκοποι. Δεν πρόκειται, βεβαίως, για αγνό πολιτικό ενδιαφέρον. Κάποιοι έχουν συμφέρον να επηρεάσουν την εκλογή προέδρου προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, διχάζοντας την παράταξη. Το μεγάλο θύμα των παιχνιδιών που παίζονται στην πλάτη του ΠΑΣΟΚ είναι, βεβαίως, η καταταλαιπωρημένη πολιτική αυτονομία του.
Το εκλογικό αποτέλεσμα απέδειξε ότι το Κίνημα όχι μόνο δεν ξεπέρασε τη στρατηγική ήττα του 2004, αλλά ότι βούλιαξε ακόμα πιο βαθιά σ’ αυτή. Η ιστορία έδωσε στον Γ. Παπανδρέου την ευκαιρία του κι αυτός την σπατάλησε. Οι Παπανδρέου δεν είναι δυναστεία. Είναι πολιτικοί ηγέτες και ως τέτοιοι κρίνονται. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης επιβάλλει στο ΠΑΣΟΚ να αλλάξει πρόεδρο. Αν δεν το πράξει θα ισχύει γι’ αυτό το «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι». Αλλαγή ηγεσίας, όμως, δεν σημαίνει υποχρεωτικά πρόεδρος Β. Βενιζέλος.
Εάν είναι γραφικό να διεκδικούν την προεδρία δέκα υποψήφιοι, είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικό και επικίνδυνο να την διεκδικεί ένας. Εχει αποδειχθεί ότι η μοναδική υποψηφιότητα παράγει πρόεδρο-μονάρχη κι όλα τα παρακμιακά, που αυτό συνεπάγεται. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει στον εαυτό του να ωριμάσει πολιτικά. Να μετατραπεί από όχημα για τη νομή της εξουσίας σε ζωντανό πολιτικό οργανισμό, που σκέφτεται συλλογικά για τον εαυτό του και τη χώρα. Δεν έχει ανάγκη από επίδοξο σωτήρα. Εχει ανάγκη από υποψηφιότητες με σαφές ιδεολογικοπολιτικό στίγμα, που να συνθέτει -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- όχι τις περιστασιακές ομαδοποιήσεις, αλλά τα υπαρκτά ρεύματα της παράταξης. Μόνο έτσι θα αναδειχθεί ηγέτης, ο οποίος θα εγγυηθεί όχι μόνο την άλωση του κάστρου, αλλά και παραγωγική διακυβέρνηση.
Το μήνυμα της κάλπης είναι σαφές και έχει επιδοθεί, αλλά -προς το παρόν τουλάχιστον- απάντηση δεν υπάρχει.