Τα ψόφια πουλιά πάνω στον αφυδατωμένο «βυθό» (μια φορά κι έναν καιρό…) της «λίμνης» Κορώνειας, είναι πραγματικά, όχι αποτέλεσμα επεξεργασίας φωτογραφιών σε κάποιο «φωτοσόπ». Και οι διαπιστώσεις των ειδικών επιστημόνων πως το οικοσύστημα της Κορώνειας δεν πρόκειται (αν…) να ανακάμψει ούτε σε 10 χρόνια από σήμερα. Είναι που υπεράντλησαν τα νερά για άρδευση, είναι που επέτρεψαν στις βιομηχανίες να εκλύσουν τα υποπροϊόντα της «ανάπτυξης» στη λίμνη, παρακάμπτοντας τον βιολογικό καθαρισμό(!), είναι που ελεγκτικοί «μηχανισμοί» προβλέπονται… στα χαρτιά, μα δεν λειτούργησαν ποτέ -παράδειγμα τα 1.000 υδρόμετρα που αγοράστηκαν πριν από 6 χρόνια(!) αραχνιάζουν στα κουτιά τους- δεν τοποθετήθηκαν ποτέ. Στα Οινόφυτα, η μόλυνση έχει φέρει τους κατοίκους στα όρια της εξέγερσης, έτοιμους να πολεμήσουν με τα στυλιάρια τούς υπεύθυνους βιοτεχνιών και βιομηχανιών (και του κράτους, που αδιαφορεί χαρακτηριστικά!), ο Ασωπός «τρέχει» δηλητήρια.
Πέντε υγροβιότοποι νεκρώνουν με απελπιστική ταχύτητα από την υπεράντληση, τα γεωργικά και βιομηχανικά απόβλητα, τις εκτεταμένες και παράνομες αμμοληψίες – Πρέσπες, Αξιός, Βιστωνίδα, Νέστος, Εβρος… Στον Θεσσαλικό Κάμπο «τραβάνε» τα νερά από βάθος… 400 μέτρων, πάνε να «στεγνώσουν» τους υδροφόρους ορίζοντες και ταυτόχρονα σπαταλάνε το υπερπολύτιμο νερό με τις «πομώνες», μια ξεπερασμένη μέθοδο ποτίσματος, ενώ εδώ και χρόνια, η ΕΥΔΑΠ έχει εκπονήσει πρόγραμμα (και έχει προσφερθεί να το εφαρμόσει ΔΩΡΕΑΝ για τους αγρότες της περιοχής!) «στάγδην» ποτίσματος, που θα επέφερε εξοικονόμηση του νερού που πάει στην αγροτική παραγωγή (και αποτελεί το 88% της ετήσιας εθνικής κατανάλωσης!) κατά 60%! Οι αγρότες δεν θέλουν («έτσι έμαθαν να ποτίζουν, έτσι θα συνεχίσουν!»), η πολιτεία μικροπολιτικάντικα διστάζει να «τα βάλει» μαζί τους και… το νερό νεράκι!
Οι θάλασσες μολύνονται (φτιάξαμε… ημιτελή την Ψυττάλεια και τώρα πασχίζουμε να αποφύγουμε τα σωρευμένα πάνω της λύματα να χυθούν στον Σαρωνικό!), μικροφράγματα για να μαζεύουμε το νερό της βροχής στα «ξερά» νησιά, τα φτιάχνουμε με ρυθμό… χελώνας, αυστηρή τήρηση των προδιαγραφών λειτουργίας ώστε τα φουγάρα των βιομηχανιών να ‘χουν τα φίλτρα που πρέπει και να μη «φλομώνουν» τον αέρα που αναπνέουμε, την… «προβλέπουμε» έτσι για τους τύπους (εδώ… δεν αλλάζουν όσο συχνά πρέπει τα φίλτρα τα ατμοηλεκτρικά εργοστάσια της ΔΕΗ, γιατί είναι πανάκριβα!) – καμιά σοβαρή κύρωση, κανένας σοβαρός και συνεχής έλεγχος…
Τα αναφέρουμε «έτσι» για να συνειδητοποιούμε πως η μέριμνα και οι πολιτικές για την προστασία του περιβάλλοντος, δεν αφορούν «μόνο» τα απαρφανισμένα από τις φωτιές, τις καταπατήσεις, την τσιμεντοποίηση, τη θυσία τους για την «ανάπτυξη» δάση, αλλά το σύνολο των παραγόντων της ζωής μας. Και μια τέτοια ζωτικής σημασίας αρμοδιότητα, έπρεπε -όπως στις περισσότερες χώρες- να υπάγεται στην ευθύνη ενός χωριστού και θεσμικά πανίσχυρου υπουργείου…
Το έχουμε σημειώσει σε τούτη τη στήλη: οι τελευταίες βιβλικές καταστροφές από τις πυρκαγιές στη χώρα, υπό το βάρος των οποίων λίγες μέρες πριν από τις εκλογές ο ίδιος ο πρωθυπουργός μίλησε για τον διαχωρισμό του Περιβάλλοντος από το («φύσει αντίπαλο») Δημοσίων Εργων, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να καμφθούν αντιστάσεις και αντιρρήσεις (προσωπικής φύσεως, αλλά ίσως και ακόμη πιο… «πονηρές») και αυτός ο απαραίτητος εκσυγχρονισμός, η κρίσιμη μεταρρύθμιση να γίνει πράξη. Ο κ. Καραμανλής επέλεξε (ίσως και λόγω μείωσης της κοινοβουλευτικής δύναμης του κόμματός του) να αναβάλει για «αργότερα» την υλοποίηση της εξαγγελίας του…
Για να λέμε, όμως, τα πράγματα με το όνομά τους, η ίδρυση αυτόνομου υπουργείου Περιβάλλοντος, από μόνη της ως κίνηση, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα, αν πίσω από αυτήν δεν υπάρχει η πολιτική επιλογή το περιβάλλον και η προστασία του να αποτελέσει ύψιστη, πρωταρχική προτεραιότητα αυτής ή της όποιας άλλης κυβέρνησης. Είναι, φυσικά, «αναγκαία συνθήκη» αλλά όχι κατ’ ανάγκη και «ικανή συνθήκη»… Να θυμίσουμε πως πριν ενωθεί με το Δημοσίων Εργων (και γίνει «Περιβάλλοντος, Χωροταξίας, Δημοσίων Εργων», είχε πρωτοδημιουργηθεί στην Ελλάδα αυτόνομο «Υπουργείο Χωροταξίας Οικισμού – Περιβάλλοντος», στο οποίο μάλιστα ο Στέφανος Μάνος καινοτόμησε, παίρνοντας σειρά σωστών μέτρων και χαράσσοντας μια ρεαλιστική περιβαλλοντική (συνολικά…) πολιτική, που είχε ως αποτέλεσμα ο κ. Μάνος… να μην εκλεγεί βουλευτής!
Πολύ καλή δουλειά, ως υπουργός «ΧΟΠ» είχε κάνει και ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης, με πρωτοποριακό και αυστηρό χωροταξικό σχεδιασμό με τη λήψη πολύ αυστηρών μέτρων για τους καταπατητές και αυθαιρετούχους – αλλά και αυτός, αφού… «έγραψε ιστορία», πήγε σπίτι του, σε μια προελογική περίοδο που κρίθηκε πως το «κανάκεμα» αυθαιρετούχων και η εξυπηρέτηση μεγαλοσυμφερόντων είναι πολύ «προτιμότερο» από την προστασία και τις σωστές πολιτικές περιβάλλοντος. Και… αμέσως μετά την απομάκρυνση Τρίτση, το ανεξάρτητο υπουργείο Περιβάλλοντος, συνενώθηκε (και έκτοτε παραμένει έτσι…) με το Δημοσίων Εργων, με αποτέλεμα να… υψώνεται θητεία τη θητεία ο αύξων αριθμός των «γενεών» αυθαιρέτων, να αποχαρακτηρίζονται δασικές εκτάσεις, να εξαιρούνται χιλιάδες στρέμματα δάσους έπειτα από πυρκαγιές και την υποχρεωτική αναδάσωσή τους…
Τώρα, η «σκέψη» για χωρισμό… μετατίθεται για τα προσεχή 3-4 χρόνια (να «προλάβουν» να γίνουν οι μεγάλες και μικρές «τακτοποιήσεις», άραγε;) – και το κυριότερο: σοβαρές πολιτικές αποφάσεις και συμπεριφορές για την ουσιαστική προστασία του (εναπομείναντος…) περιβάλλοντος «αναβάλλονται επ’ αόριστον»! Μπράβο τους…