Η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια σοβαρή και δυναμική αντιπολίτευση. Πρώτα απ’ όλα γιατί είναι ανάγκη η κυβέρνηση να αρχίσει να νιώθει την ανάσα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να μην δρα με τη βεβαιότητα πως «ό,τι και να γίνει δεν μας ρίχνει κανείς». Επίσης, γιατί αν η αξιωματική αντιπολίτευση αποτύχει στον ρόλο της η λαϊκή δυσαρέσκεια θα φέρει στη Βουλή και άλλα «φρούτα», από περισσότερους νεοφασίστες μέχρι γραφικές καρικατούρες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Και αυτό μπορεί να είναι φαινομενικά «δημοκρατικό», αλλά δεν δίνει λύσεις στα πραγματικά προβλήματα της χώρας.
Την περασμένη Κυριακή το βράδυ πολλοί οπαδοί και μη του ΠΑΣΟΚ ένιωσαν ότι «το ΠΑΣΟΚ είχε αρχηγό». Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε μια δήλωση «α καπέλα» στο Ζάππειο που είχε πράγματι αρχηγικό στυλ και «δεν παιζόταν» επικοινωνιακά. Αν κατάφερνε να σταματήσει εκεί και να ελεγξει τον ασυγκράτητο εαυτό του θα είχε κερδίσει ήδη την κούρσα της διαδοχής χωρίς πολλά πολλά. Συνέβησαν όμως δύο πράγματα που ενόχλησαν βαθύτατα πολλούς. Κατ’ αρχήν το φαινόμενο των τηλεχούλιγκαν, οι οποίοι με μια απαράμιλλη υστερία ήθελαν να τον βγάλουν αρχηγό εκείνο το ίδιο βράδυ, να τον ορκίσουν ει δυνατόν πάνω σε άσπρο άλογο στη Χαριλάου Τρικούπη. Δεν γνωρίζει κανείς αν το έκαναν για να τον «κάψουν» ή να τον ανεβάσουν. Η συμπεριφορά τους προκάλεσε μεγάλη αντίδραση, ακόμη και από εκείνους που θεωρούσαν τον κ. Παπανδρέου «πολιτικό πτώμα» τα ξημερώματα της Δευτέρας.
Το δεύτερο στοιχείο που ενόχλησε ήταν η υπερέκθεση του κ. Βενιζέλου στο γυαλί. Ο Ελληνας θέλει τον όποιο υποψήφιο πρωθυπουργό του να κρατάει μια απόσταση, γιατί ως γνωστόν «η οικειότητα εκτρέφει και απέχθεια». Οι συνεχείς δηλώσεις, εκείνο το Μπισμαρκικό «θα συγχωρήσω ως ηγέτης» κ.λπ. καλλιέργησαν ανησυχίες και προβληματισμούς.
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει σήμερα αν ο κ. Βενιζέλος θα εκλεγεί στις 11 Νοεμβρίου αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Θέλει όμως ο μέσος πολίτης να μάθει πριν ποιος είναι ο κ. Βενιζέλος, τι έχει αφήσει πίσω του στα κρίσιμα πόστα από τα οποία πέρασε και τι πιστεύει για την Παιδεία, το Ασφαλιστικό, τα μεγάλα θέματα της κοινωνίας. Το επικοινωνιακό ρεσάλτο της περασμένης Κυριακής απέτυχε, γιατί ακριβώς δημιουργούσε την εντύπωση πως κάποιοι βιάζονταν να τον κάνουν αρχηγό χωρίς να προλάβει κανείς να ρωτήσει οτιδήποτε.
Κανείς επίσης δεν γνωρίζει αν ο κ. Παπανδρέου θα μπορέσει να εκμεταλλευθεί το αντιΒενιζελικό συναίσθημα για να επανεκλεγεί. Οι «παροικούντες τη Χαριλάου Τρικούπη» το θεωρούν απίθανο γιατί οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ ζαλίστηκαν από το ταξίδι και θέλουν κάποιον να τους φέρει γρήγορα στην εξουσία. Υπάρχουν όμως μέσα στο ΠΑΣΟΚ πολλές ζωντανές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται ότι ένας δεινός ρήτορας δεν είναι πανάκεια. Αναζητούν τη δική τους εκδοχή του Τόνι Μπλερ, του ανθρώπου που θα δαμάσει το παλιό στο κόμμα, θα τα αλλάξει πραγματικά όλα και θα μιλήσει με την κοινωνία. Απελπίζονται καθώς κοιτάνε γύρω τους, ανησυχούν γιατί ακούνε ότι ο κ. Παγκαλος «έχει κουρασθεί», η κ. Διαμαντοπούλου «δεν τραβάει», ο κ. Χρυσοχοΐδης «δεν είναι έτοιμος» και ψάχνουν εναγωνίως την τρίτη λύση. Απελπίζονται όμως επίσης γιατί αντιλαμβάνονται και τη μεγάλη παγίδα, ότι δηλαδή ο κ. Βενιζέλος θα τους ανακουφίσει στην πρώτη του εμφάνιση στη Βουλή, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα πείσει τον Ελληνα ότι μπορεί να κυβερνήσει.