Κοκτέιλ βασανιστηρίων, δολοφονιών, βιασμών, ανεπιθύμητων γάμων και θρησκευτικών διωγμών. Λιτανεία φόβου και τρόμου για πεντάχρονα παιδιά και παιδιά-στρατιώτες. Πολιτικές εξόντωσης χιλιάδων Βιρμανών πολιτών που κατά καιρούς αποτολμούν να σηκώσουν σε μοναχικούς ώμους την ελπίδα της δημοκρατίας. Οικονομική ασφυξία για τους πολλούς, απροσδιόριστος πλούτος για τους λίγους. Αυτό είναι το στίγμα διακυβέρνησης της στρατιωτικής χούντας της Μιανμάρ (Βιρμανία), η οποία έχοντας πάρει τις τελευταίες ημέρες το σχήμα κουλουριασμένης έχιδνας εξαπέλυσε τελικά χθες το θανατηφόρο δηλητήριο εναντίον των διαδηλωτών που διεκδικούσαν ψιχία δημοκρατίας. Οι πρώτοι νεκροί. Η ύστατη ώρα!
Μετά τις 15 Αυγούστου, ημέρα κατά την οποία η χούντα αποφάσισε να διπλασιάσει τις τιμές των καυσίμων, οι δρόμοι της Ρανγκούν ασφυκτιούσαν κάτω από το εκτυφλωτικό χρώμα που εκπέμπει το ράσο των βουδιστών μοναχών. Βάδιζαν καθημερινά στα ίδια μονοπάτια, συστοιχισμένοι και γαλήνιοι. Ζητούσαν μεταρρυθμίσεις, ψέλλιζαν τη λέξη δημοκρατία και λεπτό προς λεπτό συνέθεταν το προφίλ της «Επανάστασης των Σαφράν» κατά τα πρότυπα των πρόσφατων επαναστάσεων στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Αρχικά ήταν 1.000, ύστερα έγιναν 10.000, 20.000 για να φτάσουν να αριθμούν 60.000. Δεν ήταν μόνοι. Στο πλευρό τους συνέρρεαν εκατοντάδες πολίτες, προλετάριοι, διανοούμενοι, καλλιτέχνες. Ο φόβος, πυλώνας του στρατιωτικού καθεστώτος της Μιανμάρ, φαινόμενο που καταγράφηκε σε πολλές χώρες το 1989, είχε αρχίσει να αποδομείται. Στιγμιαία όμως. Οι στρατηγοί πάντα είχαν πρόβλημα να αφομοιώνουν τα μαθήματα της ιστορίας και στην περίπτωση της Βιρμανίας το απέδειξαν εμπράκτως χθες, επιλέγοντας τη… βατή «αιματηρή λύση».
Οι μοναχοί της Βιρμανίας έχουν παράδοση στον πολιτικό ακτιβισμό. Η αρχή της δράσης τους τοποθετείται στο 1920 κατά των Βρετανών αποικιοκρατών. Επανέρχονται το 1988, την εποχή των μεγάλων διαδηλώσεων υπέρ της δημοκρατίας και των πολλών νεκρών. Σήμερα έχουν επιστρέψει στους δρόμους μ’ έναν άλλο δυναμισμό και παρά την κατάρρευση της αμυντικής γραμμής τους και τη δολοφονία μελών τους, ελπίζουν ότι η φωνή τους θα ακουστεί διεθνώς.
Πράγματι, η φωνή τους ακούγεται, όπως ακούγονται και οι δηλώσεις πολιτικών ηγετών που θέλουν νέες κυρώσεις. Πομφόλυγες, φοβάμαι, από τη στιγμή που η χούντα στηρίζεται από τους δύο οικονομικούς κολοσσούς, την Ινδία και την Κίνα. Οι «ενεργειακοί δρόμοι» που συνδέουν τη Ραγκούν με την Κίνα, η εντυπωσιακή εμπορική δραστηριότητα κινεζικών εταιρειών στη Μιανμάρ και οι πωλήσεις όπλων τόσο εκ μέρους του Πεκίνου, όσο και της Ινδίας ευτελίζουν οποιοδήποτε «λόγο» των Ηνωμένων Εθνών.
Είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι στη χώρα με τις υπέροχες παγόδες, τους ατέλειωτους ορυζώνες και τις γυναίκες-καμηλοπαρδάλεις (τυλίγουν μπρούντζινα κολιέ γύρω από τον λαιμό τους), το εμπάργκο θα αποβεί αποτελεσματικό. Αλλωστε, τα συμφέροντα των διεθνών εταιρειών δεν γνωρίζουν το χρώμα των καθεστώτων… Ωστόσο, έστω και τώρα, μια συλλογική παρέμβαση στην απομονωμένη χώρα, θα ήταν ελάχιστος φόρος τιμής, όχι μόνο προς τους μοναχούς και την Αούνγκ Σαν Κιί, αλλά και προς τους νεκρούς που έχουν «κτίσει» το παρελθόν της σύγχρονης Μιανμάρ.