Πολύ δύσκολο πια να επιχειρείς με πολιτικούς όρους να προσεγγίσεις τις κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και τις εκρήξεις που προκαλούν σε ένα ήδη κλωνισμένο ΠΑΣΟΚ. Εκεί που τα πράγματα πάνε κάπως να ηρεμήσουν, εκεί που επικρατεί μια «τσιτωμένη», έστω, ψυχραιμία από όλες (δεν μπορείς να ξέρεις και πόσες είναι!) πλευρές και διαφαίνεται κάποια διάθεση σεβασμού των διαδικασιών, που αποφασίσθηκαν ώστε στις 11 Νοεμβρίου να υπάρξει μια όσο το δυνατόν, με λιγότερους κραδασμούς και απόνερα, ανάδειξη της νέας ηγεσίας (ή επαναβεβαίωση της υφιστάμενης) στο κόμμα, ξαφνικά και δίχως την παραμικρή πολιτική (ή έστω: μικροκομματική, πολιτικάντικη!) δικαιολογία, ήρθε η χθεσινή «πρωτοβουλία» του κ. Παπανδρέου να φέρει τα πάνω κάτω, να αναζοπυρώσει όλες τις εστίες έντασης, να ενεργοποιήσει αρνητικά αντανακλαστικά ακόμη και σε εκείνα τα στελέχη που είχαν αρχικά σταθεί στο πλευρό του, ιδίως εξαιτίας της «φούριας» του… σαρωτικού, ασυγκράτητου κ. Βενιζέλου…
Πώς να «ερμηνεύσεις» (με πολιτικούς όρους και όχι με όρους ψυχολογικούς…) την κίνηση του κ. Παπανδρέου; Πριν χαθεί από την αίθουσα στην οποία είχε συγκεντρωθεί η νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ ο απόηχος της αυτοκριτικής που έκανε ο πρόεδρός του, η αναγνώριση των λαθών που ο ίδιος διέπραξε στη διάρκεια των 3,5 ετών και τα οποία συνέβαλαν αποφασιστικά στο εξαιρετικά δυσμενές εκλογικό αποτέλεσμα, ήρθε… στα καλά καθούμενα να «καπελώσει» τα ίδια του τα λάθη, με ένα ακόμη γιγαντιαίο – ουσίας, αλλά και διαδικαστικό: να ζητήσει την… επιβεβαίωση της αρχηγίας του από τους βουλευτές του, κάτι που θεσμικά, συνταγματικά και από τον Κανονισμό της Βουλής είναι δεδομένο και μη αμφισβητούμενο!
Κανείς, ούτε καν ο αντίπαλός του, κ. Βενιζέλος, δεν διανοήθηκε να θέσει το ερώτημα «και ποιος είναι ο αρχηγός του κόμματος;», έχοντας συμφωνήσει όλοι, πως το ζήτημα θα λυθεί οριστικά, θεσμικά, συντεταγμένα με τις ορισθείσες ήδη διαδικασίες στις 11 Νοεμβρίου! Ποιος, λοιπόν, ο λόγος να επιχειρήσει μια… «επιβεβαίωση» της αρχηγίας του; Αλλά πέραν του «τύπου» και επί της (πολιτικής, κομματικής…) ουσίας, η κίνηση του κ. Παπανδρέου ήταν πέρα για πέρα αλλοπρόσαλλη και αψυχολόγητη: με τις ισορροπίες που έχουν ήδη διαμορφωθεί, είναι απολύτως βέβαιο πως μια ικανή μερίδα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, έστω και για λόγους εντυπώσεων και «υπενθύμισης» της πραγματικότητας, στην κάλπη που ζήτησε ο κ. Παπανδρέου να στηθεί, θα τον απέρριπταν. Πόσοι; Αγνωστο – αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτό που τυπικά θέλησε να «εξασφαλίσει» ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μια… γενική και αόριστη «ενότητα των βουλευτών», εν όψει της συζήτησης επί των προγραμματικών δηλώσεων (;) δεν θα το εξασφάλιζε και «απλώς» θα υπήρχε μια ακόμη, πιο… επίσημη, διαπίστωση του διχασμού και των αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό του Κινήματος…
Το αποτέλεσμα του «αιφνιδιασμού» Παπανδρέου (δεν είχε συζητήσει την κίνησή του με κανένα στέλεχος – και οι τρεις συνεργάτες του βουλευτές που το εκμυστηρεύθηκε στο… ασανσέρ, ανεβαίνοντας για την αίθουσα (!) ματαίως προσπάθησαν να τον αποτρέψουν…) το… «απήλαυσε» σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση ο κόσμος, όπως απελπισμένα «προειδοποιούσε» τους βουλευτές ο κ. Ρέππας: ένα γενικό μπάχαλο, μια κατάσταση που δεν παρατηρείται πια ούτε σε συντεχνιακές συνελεύσεις, ένας απέραντος χαμός με τους πάντες να φωνάζουν και να κουνάνε τα χέρια απειλητικά ή με απόγνωση, μια… ολοκληρωτική αμφισβήτηση των πάντων από όλους, άλλους να ρωτούν (δεν… πρόλαβε κανείς να καταλάβει τι ακριβώς εννοούσε ο κ. Παπανδρέου…) «δηλαδή, ζητάει επανεκλογή του τώρα;», άλλους να ζητούν να μάθουν αν εκτός από τη δική του υπάρχουν… και άλλες υποψηφιότητες (!) για την… προσωρινή επαναβεβαίωση της εμπιστοσύνης που ζήτησε, ιστορικά στελέχη να κραυγάζουν πως «έτσι υπονομεύεται η ενότητα (;) του ΠΑΣΟΚ…». Γενικά, ήταν όλοι… «μια ωραία ατμόσφαιρα!» που θα ‘λεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος…
Πάλι καλά που ο πολύπειρος Απόστολος Κακλαμάνης (αφού κραυγάζων είχε πει «ποιος άσχετος, ποιος νοσηρός νους εισηγήθηκε κάτι τέτοιο;» – επί της ουσίας… αδειάζοντας τον ίδιο τον κ. Παπανδρέου!) ανέλαβε να σώσει την κατάσταση λέγοντας πως η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του αρχηγού είναι δεδομένη και θεσμικά κατοχυρωμένη, ως… προφανής και αυτονόητη από τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων, και η κοινοβουλευτική ομάδα «τώρα, διά βοής, εκφράζει την εμπιστοσύνη της στον πρόεδο – και όποιος έχει άλλη άποψη να τη διατυπώσει!» (κάτι που… εκ των υστέρων και υπαναχωρώντας από την πρώτη του θέση «δέχθηκε» ο κ. Παπανδρέου!) ώστε να αποφευχθεί ο δημόσιος εξευτελισμός…
Καλύτερο… δώρο στον ανθυποψήφιό του για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλο δεν μπορούσε να κάνει ο κ. Παπανδρέου με την αψυχολόγητη «πρωτοβουλία» του! Κάποιοι από τον κύκλο του προέδρου του Κινήματος, προσπαθούσαν εκ των υστέρων να «δικαιολογήσουν» την κίνησή του, ως αποτέλεσμα δυσφορίας για το «θέαμα» κάθε βράδυ στα παράθυρα στελέχη και βουλευτές να τον αμφισβητούν – κάποιοι άλλοι προχωρούσαν ακόμη πιο πέρα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι «ίσως» ο κ. Παπανδρέου να επέλεξε την ανοικτή και δημόσια σύγκρουση, αποφασισμένος να το «πάει μέχρις άκρων – την ενδεχόμενη διάσπαση…»
«Προχωρημένες» εκτιμήσεις; Ισως – αν και η σύγκρουση, ακόμη και μέχρι του σημείου της διάσπασης, δεν είναι κατ’ ανάγκην αρνητική εξέλιξη για τους πολιτικούς οργανισμούς, ιδίως τους κουρασμένους. Το αντίθετο, μάλιστα… Μόνο που τη διάσπαση την επιχειρούν οι ηγέτες που… μπορούν και να την εγγυηθούν, να τη διαχειρισθούν! Πολύ φοβόμαστε πως ούτε κι αυτό μπορεί να πράξει ο κ. Παπανδρέου…