Το περιστατικό στη Γ.Σ. του ΟΗΕ ήλθε να υπογραμμίσει ότι η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να μιλήσει με καθαρή γλώσσα για το Μακεδονικό. Στο «ντιμπέιτ», ο Κ. Καραμανλής είχε δεσμευθεί κατηγορηματικά ότι θα επιτρέψει την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ μόνο εάν προηγουμένως έχει βρεθεί μία κοινά αποδεκτή οριστική ονομασία. Οι Σλαβομακεδόνες δεν ήταν ποτέ διατεθειμένοι να αποδεχθούν ένα σύνθετο όνομα. Η εκκρεμότητα εμπεδώνει διεθνώς το «Μακεδονία». Θα διαπραγματευθούν σοβαρά μόνον εάν υποχρεωθούν. Και θα υποχρεωθούν μόνον εάν κλείσει ο δρόμος για την ένταξη του κράτους τους στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Ενταξη, που δικαιολογημένα θεωρούν αποφασιστικής σημασίας για την επιβίωσή του.
Και ενώ μετά το «ντιμπέιτ» όλοι θεώρησαν ότι ο κύβος είχε ριφθεί, ο πρωθυπουργός παλινδρόμησε σε χρόνο ρεκόρ από την επωφελή σαφήνεια στην επιβλαβή ασάφεια. Επανήλθε στη θέση ότι η Ελλάδα δεν θα επιτρέψει την ένταξη του γειτονικού κράτους στο ΝΑΤΟ με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας»! Πρόκειται για πολιτική υπεκφυγή, αν όχι υποκρισία. Εάν τα Σκόπια ζητούσαν να ενταχθούν μ’ αυτό το όνομα, θα είχαν προκαλέσει τον αποκλεισμό τους. Θα υποχρέωναν την Αθήνα να ασκήσει βέτο. Ο ίδιος ο πρόεδρος Τσερβενκόφσκι δήλωσε ότι η χώρα του θέλει να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ με το όνομα FΥRΟΜ.
Εάν η Ελλάδα επιτρέψει την ένταξη μ’ αυτό το όνομα, θα έχει παραδώσει το μοναδικό αποτελεσματικό διπλωματικό όπλο που της έχει απομείνει. Θα έχει διαπράξει ένα διά παραλείψεως εθνικό έγκλημα. Η προσωρινή αυτή ονομασία έχει καταντήσει φύλλο συκής. Θεωρητικά υπάρχει και η δυνατότητα να εμποδίσει τη μελλοντική ένταξη στην Ε.Ε. Αυτή, όμως, είναι μία πολύ μακρινή προοπτική. Και, βεβαίως, θα ήταν πολιτικά δύσκολο να πράξει τότε αυτό που δεν πράττει σήμερα. Εάν η Αθήνα είχε θέσει καθαρά τον όρο της, αποδεχόμενη ταυτοχρόνως μία σύνθετη ονομασία, η εικόνα σήμερα θα ήταν διαφορετική. Είναι αλήθεια ότι θα ξεβόλευε τη βαλκανική πολιτική της Ουάσιγκτον, αλλά δεν θα έθιγε τα συμφέροντά της. Για να αποφύγει εμπλοκή στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, θα πίεζε τους Σλαβομακεδόνες να διαπραγματευθούν ένα συμβιβασμό, όπως, άλλωστε, θα τους υπαγόρευε και το δικό τους εθνικό συμφέρον. Δυστυχώς, όμως, ο Κ. Καραμανλής έκανε το βήμα και σχεδόν αμέσως υποχώρησε ατάκτως. Το φοβικό του σύνδρομο παρεμποδίζει την εφαρμογή μιας εθνικά αναγκαίας και πολιτικά ρεαλιστικής πολιτικής. Τον ωθεί να απευθύνει ανούσιες ρητορικές συστάσεις προς τα Σκόπια να αλλάξουν γραμμή. Συστάσεις, που γίνονται δεκτές με ειρωνεία και ενίοτε με χλευασμό από αξιωματούχους των Σλαβομακεδόνων.