Η έλλειψη κατανόησης από τις ΗΠΑ προς τις προτεραιότητες και ευαισθησίες του «στρατηγικού εταίρου» και «καλύτερου φίλου» τους στα Βαλκάνια, όπως έχει χαρακτηρίσει η Κοντολίζα Ράις την Ελλάδα, ενοχλεί. Και ενοχλεί περισσότερο από όλους, τους πολιτικούς που αποφεύγουν τις κορώνες, αψηφούν το πολιτικό κόστος, και τολμούν τον συμβιβασμό. Είναι αυτοί που πιστεύουν στις καλές σχέσεις με την Αμερική, αλλά προβληματίζονται όταν δεν βρίσκουν ανταπόκριση. Και δικαιολογημένα αντιδρούν.
Ο Κώστας Καραμανλής κατέστησε σαφές στη Βουλή ότι εάν δεν λυθεί το θέμα του ονόματος, τα Σκόπια δεν θα ενταχθούν ούτε στο ΝΑΤΟ ούτε στην Ε.Ε. Το ίδιο δήλωσε και ο Γιώργος Παπανδρέου μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Τον Σεπτέμβριο η Ντόρα Μπακογιάννη προχώρησε στην πολιτικά ριψοκίνδυνη δημόσια αποδοχή της σύνθετης ονομασίας, κίνηση που βρίσκει αντίθετη την πλειοψηφία του συναισθηματικά φορτισμένου ελληνικού λαού, αλλά αποτελεί έμπρακτη ένδειξη της πολιτικής βούλησης για έναν έντιμο συμβιβασμό. Στη ρεαλιστική αυτή απόφαση η κυβέρνηση βρήκε ουσιαστικά αρωγούς τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης, και έχει την αλληλεγγύη Γερμανίας, Γαλλίας, Βρετανίας, αλλά, δυστυχώς, όχι της πέραν του Ατλαντικού συμμάχου της.
Πριν από λίγες ημέρες ο Νίκολας Μπερνς διεμήνυσε στην Ελλάδα να μη θέσει βέτο στην ένταξη των Σκοπίων σε διεθνείς οργανισμούς. Προκάλεσε έτσι τον Κώστα Μητσοτάκη να οριοθετήσει με αφοπλιστική ωμότητα την «κόκκινη γραμμή» για την Αθήνα. «Εμείς είμαστε οι πωλώντες τοις μετρητοίς» τόνισε ο έμπειρος πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος το ’93 πλήρωσε ακριβά, με την πτώση της κυβέρνησής του, τη δική του διάθεση για συμβιβασμό. «Αντί να δίνει συμβουλές ο Μπερνς, να φροντίσει εκεί που πρέπει. Εμείς κάναμε τον δικό μας χρέος, κάναμε τον μισό δρόμο. Να κάνουν και άλλοι τον μισό και να συναντηθούμε στη μέση. Δεν πρόκειται να έχει κόστος πλέον η Ελλάδα λόγω Σκοπίων. Δεν θα μας απασχολήσει καθόλου. Απλούστατα δεν θα μπουν ούτε στην Ευρώπη, ούτε στο ΝΑΤΟ. To πρόβλημα είναι δικό τους».
Το μήνυμα είναι σαφές, και έχει σημασία ότι αποστέλλεται από τον Μητσοτάκη. Ο αποδέκτης του οφείλει να κάνει τους υπολογισμούς του, γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να ταπεινωθεί. Να «ζυγίσει» τις στρατηγικές του προτεραιότητες, και να επιλέξει ποια χώρα έχει μεγαλύτερη σημασία για τα δικά του πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα. Εάν, μάλιστα, δεν θέλει να επιλέξει ανάμεσα σε «φίλους», ας αναζητήσει τη μέση οδό, που δεν μπορεί να είναι άλλη από μια σύνθετη ονομασία.
Πόσο πρόβλημα θα δημιουργήσει στο εσωτερικό της γείτονος, και στα Βαλκάνια γενικότερα, η προσθήκη του προσδιορισμού «Ανω» ή «Νέα» στη διεθνή ονομασία της; Οταν μάλιστα θα ανοίξει τον δρόμο για αθρόα εισροή κεφαλαίων από την Ελλάδα και πολιτική στήριξη στην πορεία της προς την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ;