Κάποιος αγόρασε ένα σπίτι. Εκανε όλα τα νόμιμα, πλήρωσε τον φόρο που του αναλογούσε, αλλά είκοσι χρόνια μετά όταν αποφάσισε να το μεταβιβάσει στο παιδί του διαπίστωσε ότι δεν μπορεί γιατί το νόμιμο παλαιά σπίτι του, τελικά, με τα νέα δεδομένα χαρακτηρίζεται παράνομο.
Ενας άλλος αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια επένδυση, να αγοράσει μια έκταση, να χτίσει -τις αγαπημένες στο ελληνικό κοινό μεζονέτες- και να τις πουλήσει. Στην πορεία όμως ανακάλυψε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει γιατί τελικά η έκταση που είχε αγοράσει είναι δασική.
Την ίδια στιγμή δίπλα του ανεγείρονται μεγαθήρια, αφού κάποιος περισσότερο «έξυπνος» φρόντισε να αγοράσει αγροτική και άρα οικοδομήσιμη έκταση. Ενας τρίτος έδωσε του κόσμου τα λεφτά για ένα οροφοδιαμέρισμα με θέα. Λίγους μήνες αργότερα μια τεράστια πολυκατοικία του έκλεισε όχι μόνο τη θέα αλλά και τον αέρα – αφού ο διπλανός ιδιοκτήτης εκμεταλλεύτηκε την εκπληκτική εφεύρεση της μεταφοράς συντελεστή δόμησης και έχτισε οκταώροφη πολυκατοικία σε απόσταση αναπνοής. Ας μην πούμε για εκείνον που είχε την «τύχη» να κληρονομήσει ένα αυθαίρετο και δεν ξέρει τι να το κάνει. Μπροστά στο χάος η λύση διά της πλαγίας οδού φαντάζει η μόνη διέξοδος. Είναι άραγε τυχαίο που οι πολεοδομίες καταγράφονται ως οι περισσότερο διεφθαρμένες υπηρεσίες;
Η πολιτική γης στην Ελλάδα είναι από παρανοϊκή και μεροληπτική προς ημετέρους έως ανύπαρκτη. Μια νομοθετική ρύθμιση μπορεί να κάνει μερικούς πλούσιους εν μια νυκτί, να υποβαθμίσει τις περιουσίες άλλων και βέβαια να καταστρέψει έναν τόπο μέσα σε λίγα χρόνια. Την ίδια στιγμή το Real Estate αποτελεί για χρόνια κινητήριο μοχλό της τοπικής αλλά και της κρατικής οικονομίας, προσφέροντας χρήματα που όμως συχνά δεν επενδύονται σωστά ώστε να αποφέρουν στη συνέχεια. Ετσι, για παράδειγμα, ένα παραθαλάσσιο όμορφο χωριό
-υπαρκτό και αγαπημένο, γι’ αυτό και δεν θέλω να το ονομάσω- του οποίου οι κάτοικοι πριν ανακαλύψουν την αξία του τουρισμού ήταν κυρίως κτηνοτρόφοι, μέσα σε μια δεκαετία μετατράπηκε από ελκυστικός τουριστικός προορισμός σε ένα συνονθύλευμα από rooms to let, ακριβά ξενοδοχεία και ταβέρνες που σερβίρουν ελληνικές «νοστιμιές» με λογική φαστ φουντ.
Το αποτέλεσμα; Απαξιώθηκε τουριστικά και τα χθεσινά χρυσωρυχεία γεμίζουν σήμερα μετά δυσκολίας με ανθρώπους που πληρώνουν δέκα ευρώ το κεφάλι. Μήπως ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε ενιαίους, σταθερούς και ισότιμους κανόνες οικιστικής ανάπτυξης;
Αλλωστε, αν εμείς κτίσουμε εκμεταλλευόμενοι ένα «παράθυρο» του νόμου, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να κάνει το ίδιο και ο διπλανός μας, και μάλιστα εις βάρος μας.