Τι μπορεί να προκαλέσειμια σαββατιάτικη έξοδος σε μια μουσική σκηνή της Αθήνας; Πολλά και απρόσμενα. Πολλά, πέραν της διασκέδασης, του κεφιού, της μέθεξης και της νοσταλγίας που αναμφίβολα δημιουργεί το πρόγραμμα στο Polis Theater της Πέτρου Ράλλη, όπου φιλοξενείται η μουσική συνεργασία της χρονιάς: Διονύσης Σαββόπουλος – Θανάσης Παπακωνσταντίνου.
Ενας καινούργιος μουσικός χώρος, που προσπαθεί ν’ αφήσει πίσω του τις παλιές μπουάτ (κρατώντας όμως την εκμετάλλευση του χώρου μέχρι τελευταίας σπιθαμής, τόσο που τα γκαρσόνια κανονικά θα έπρεπε να ίπτανται για να κάνουν τη δουλειά τους), αμφιθεατρικός, όπου μπορείς να βλέπεις καλά τη σκηνή από οποιοδήποτε σημείο του, ανοιχτός.
Παρατηρούσα τους φανατικούς οπαδούς του Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον τρόπο που επικοινωνούσαν με τα τραγούδια του από τις πρώτες νότες, το αίσθημα κοινότητας που εξέπεμπαν. Ηταν το πρώτο συναίσθημα της βραδιάς και ήταν ζήλια.
Εβλεπα στο πρόσωπο του έξοχου Ινδού μουσικού Satnam Ramgotra μιαν άλλη παγκόσμια κοινότητα, των νέων καλλιτεχνών, που ενσωματώνονται από τη μια χώρα στην άλλη, επικοινωνούν, δημιουργούν. Ηταν το δεύτερο συναίσθημα της βραδιάς και ήταν αισιοδοξία.
Τα πράγματα έγιναν πιο νοσταλγικά -και γι’ αυτό πιο δύσκολα- στο δεύτερο μέρος, όταν βγήκε στη σκηνή μόνος του ο Διονύσης Σαββόπουλος. Τα τραγούδια όλα γνωστά, ο Σαββόπουλος αυτός που γνωρίζουμε εδώ και τόσα χρόνια (σχεδόν δεν περνούν τα χρόνια από πάνω του), το ρίγος αναγνωρίσιμο. Οι περισσότεροι τραγουδούσαμε τους στίχους από το «Κιλελέρ», τη «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνογλου», τους «Αχαρνείς», τραγούδια cult, που σημάδεψαν άλλες εποχές, άλλες γενιές, άλλες καλλιτεχνικές αναζητήσεις.
Ηταν ακόμα ζωντανά άραγε; Μήπως όλοι εμείς που τα τραγουδούσαμε επιστρέφαμε, μέσω των στίχων και της μουσικής, στα νεανικά και φοιτητικά μας χρόνια; «Εξι Μαρτίου 1910….». 2 Φεβρουαρίου 2008. Χωρίζουν πολλά χρόνια αυτές τις δύο ημερομηνίες. Εξίσου πολλά χωρίζουν και τις συμπεριφορές μας, τις αντιλήψεις μας, τις αντιδράσεις μας, τις συγκινήσεις μας, τα οράματά μας. Τραγουδάω τους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου και κοιτάζω γύρω μου. Κάποιοι στο κοινό είναι γνωστοί. Κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να είναι. Ολοι τραγουδάμε, σχεδόν με απελπισία. Σιωπηλά συνειδητοποιούμε ότι έχουν περάσει ήδη αρκετά χρόνια από τη νιότη μας. Οτι με εντελώς διαφορετικό τρόπο προσεγγίζουμε τα τραγούδια που πριν από μερικές δεκαετίες ήταν ένα κοινό λεξιλόγιο, μια κοινή ταυτότητα για άλλες κοινότητες.
2 Φεβρουαρίου 2008. Τραγουδάμε τα ίδια τραγούδια, όχι σε μπουάτ αλλά σε μουσικές σκηνές, με το ουίσκι να στοιχίζει 160 ευρώ. Κι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι συνεχίζουμε να βαδίζουμε τον ίδιο δρόμο. Ηταν το τελευταίο «συναίσθημα» της βραδιάς και ήταν αποδοχή.