Θα είχε ενδιαφέρον να εξέταζε κανείς τι απογίνονται οι ερωτήσεις που καταθέτουν ορισμένοι βουλευτές προς διάφορους αρμόδιους υπουργούς. Περισσότερο ενδιαφέρον θα ήταν να εξέταζε κανείς σε τι βοηθάει έναν βουλευτή η διαρκής προώθηση θεμάτων μέσω αυτού του θεσμού των ερωτήσεων, όταν, συχνά, η διαδικασία δεν προκαλεί θέμα προς διερεύνηση αλλά έπεται, ως ουρά, κάποιων δημοσιευμάτων. Αυτά τα δημοσιεύματα, τα σχετικά με τους τομείς ενδιαφερόντων των βουλευτών, αποστέλλονται στα γραφεία τους, αρχειοθετούνται και κάποια «γίνονται» ερωτήσεις. Τις περισσότερες φορές, ο Τύπος, ο έντυπος, τροφοδοτεί άθελά του το κανάλι των ερωτήσεων βουλευτών της αντιπολίτευσης προς τους αρμόδιους υπουργούς.
Μετά την κατάθεση της ερώτησης, το γραφείο του βουλευτή στέλνει στις εφημερίδες την «ερώτηση» ως είδηση προς δημοσίευση. Και συμβαίνει συχνά, ή τουλάχιστον όχι σπάνια, να δέχεται ένας δημοσιογράφος φαξ ή email από γραφείο βουλευτή για να αναπαράξει μία ερώτηση που βασίζεται σε δημοσίευμα που έχει κάνει ο ίδιος στην εφημερίδα του.
Χτίζεται έτσι το προφίλ του βουλευτή, με την ακούσια (προς τον σκοπό αυτό) δουλειά πολλών δημοσιογράφων. Συχνά, συχνότατα, ο βουλευτής αναπαράγει τα στοιχεία ενός ρεπορτάζ ή ενός άρθρου (που οφείλεται σε γνώση και κόπο και είναι προϊόν αμειβόμενης εργασίας και όχι αντιγραφής), τα φέρνει στη Βουλή και μετά «ερωτάται ο κύριος υπουργός αν θα παρέμβει ή τι προτίθεται να κάνει».
Δεν είναι αρνητικό να προκαλούνται οι υπουργοί, έστω και με τον τρόπο αυτό, ούτε θίγεται η δημοσιογραφική εργασία ακόμη και αν «ιδιοποιείται» από ορισμένους βουλευτές. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η έλλειψη φαντασίας, αν όχι η δουλειά σε βάθος. Και προκαλεί απορία πώς είναι δυνατόν να περηφανεύονται βουλευτές που έφεραν στη Βουλή τον «τάδε» αριθμό ερωτήσεων, όταν πάνω από τις μισές δεν είναι προϊόντα πρωτογενούς εργασίας ή έρευνας των γραφείων των βουλευτών, παρά «δανεισμός» ιδεών από τρίτους, τις περισσότερες, δε, φορές, από δημοσιεύματα.
Μετά, δε, την κατάθεση της ερώτησης και της αποστολής των σχετικών φαξ και email προς τις εφημερίδες, σιωπή. Τι απάντησε ο υπουργός, ποια ήταν η εξέλιξη του θέματος, ποια ήταν η ανταπόκριση ή όχι, δεν μαθαίνουμε ποτέ. Μαθαίνουμε όμως ότι ο τάδε βουλευτής έκανε την τάδε ερώτηση. Μετά, αρχείο.
Ενδεχομένως να υπάρχουν εξαιρέσεις. Οπως είναι επίσης πιθανόν κάποιες ερωτήσεις να είχαν αίσια εξέλιξη. Ο κανόνας όμως μας λέει ότι τα γραφεία των βουλευτών αποδελτιώνουν κάθε μέρα τα άρθρα των δημοσιογράφων και τα αντιγράφουν. Αυτή είναι η αλήθεια, τουλάχιστον στον τομέα του πολιτισμού. Κάθε μνημείο σε κίνδυνο, π.χ., μπορεί κάλλιστα να γίνει ερώτηση στη Βουλή, αλλά πάντα μετά το σχετικό δημοσίευμα. Ποτέ πριν. Οι εφημερίδες δίνουν θέματα στους βουλευτές και όχι οι βουλευτές στις εφημερίδες. Τιμάει ορισμένους δημοσιογράφους ενδεχομένως να βλέπουν αυτούσια τα άρθρα τους να αντιγράφονται χωρίς αναφορά στην πηγή και να γίνονται ερώτηση στη Βουλή, αλλά μήπως δεν είναι ακριβώς αυτός ο σωστός τρόπος;