Το σκάνδαλο της Siemens έπληξε τόσο καίρια το ΠΑΣΟΚ, που η ανάκαμψή του καθίσταται εξαιρετικά δυσχερής. Ο πρόεδρος του κ. Γιώργος Παπανδρέου διαχειρίζεται τα «έργα και τις ημέρες» των κυβερνήσεων του κ. Κώστα Σημίτη, που τόσο εσυγκίνησε και ενέπνευσε το εκσυχρονιστικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Η κυβερνητική παράταξη τελεί υπό το άγος αποκαλύψεων εμπλοκής και στελεχών της στο σκάνδαλο της Siemens. Με δύο λόγια το πολιτικό σύστημα έχει αυτοϋπονομευθεί. Ενώ η συγκίνηση της κοινής γνώμης αυξάνεται και οι πολιτικοί ηγέτες επιδεικνύουν ρητορική πρωτίστως αποφασιστικότητα για την εξυγίανση του νοσηρού κλίματος που έχει δημιουργηθεί, λανθάνει ενίοτε της προσοχής ότι η Siemens είναι μόνον μία από τις εταιρείες που διένειμε απλόχερα «πολιτικό χρήμα». Ελληνικές και ξένες εταιρείες δραστηριοποιήθηκαν στο πολιτικό τομέα, το όλο θέμα ουδέποτε διερευνήθη επαρκώς και η αξιοπιστία του συστήματος έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.
Επιχειρήσεις «καθάρσεως» της πολιτικής ζωής έγιναν στη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως, που οδήγησαν στην παραπομπή ακόμη και του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο· απέληξαν σε τραγέλαφο και απαξίωσαν ακόμη περισσότερο τον πολιτικό κόσμο. Παρά ταύτα, υπάρχουν πολιτικοί, που εις τη συνείδηση των πολιτών της χώρας -ανεξαρτήτως παραταξιακής τοποθετήσεως- έχουν καταταγεί στην κατηγορία των αδιστάκτως χρηματιζομένων, δίχως αυτό να έχει την παραμικρά επίπτωση, πολιτική ή ηθική. Περιφέρονται, έχουν άποψη, ενίοτε θρηνούν για την έκπτωση της πολιτικής ζωής και διατυπώνουν ανησυχίες ακόμη και για το μέλλον της Δημοκρατίας.
Ουδείς αμφισβητεί την ακεραιότητα και την εντιμότητα των ηγετών των δύο κομμάτων εξουσίας – του κ. Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Η εξυγίανση δεν είναι θέμα καλών προθέσεων· είναι οδυνηρή διαδικασία λήψεως σκληρότατων μέτρων· είναι διαδικασία ακρωτηριασμού «συμμαχητών». Προϋποθέτει αποδόμηση μηχανισμών που αναδεικνύουν τον πολιτικό στην ηγεσία ενός συγκεκριμένου κόμματος και επιβάλλουν μιαν εσωτερική πειθαρχία.
Αυτοκάθαρση του πολιτικού συστήματος δεν έχει επιτευχθεί σε καμία φάση της Ιστορίας. Ούτε η αναστολή των δημοκρατικών διαδικασιών εξασφαλίζει φυσικά την εξυγίανση, διότι άλλως θα εθεσμοθετείτο η παρεμβολή δικτατορικών καθεστώτων. Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν το ούτως ειπείν πολιτικό σύστημα θέλει να διεκδικήσει ρόλο πρωτεύοντα και ουσιαστικό ή προτιμά να λειτουργεί ως θεραπαινίδα εξωπολιτικών πραγόντων.
Βεβαίως απεξάρτηση της πολιτικής από οικονομικά συμφέροντα δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ούτε ως ενδεχόμενο, εάν δεν προηγηθεί δραματική μείωση των δαπανών λειτουργίας των κομμάτων και της εκλογικής διαδικασίας.
Σε μια χώρα μικρή, με προβληματική οικονομία, είναι αδιανόητο να δαπανώνται ποσά ιλιγγιώδη από τα κόμματα και τους υποψηφίους βουλευτές. Αποτελεί πρόκληση για το κοινό αίσθημα και εγγύηση διαιωνίσεως της διαφθοράς.
«Σεμνότητα και ταπεινότητα» είχε επαγγελθεί ο κ. Καραμανλής όταν εξελέγη πρώτη φορά πρωθυπουργός. Ας το εφαρμόσει με τη συνεργασία των άλλων παρατάξεων στην οικονομική συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων.