Για μένα,το πρωί ξεκινά με τις εφημερίδες που φτάνουν κάπου κοντά στην εξώπορτά μου κάθε μέρα. Το γεγονός φαίνεται κάπως αναχρονιστικό και υποτίθεται ότι αποκαλύπτει κάποια δημογραφικά στοιχεία μου: Μέσης ηλικίας, μεσοαστή κ.λπ.
Σύμφωνα με μια έρευνα που έγινε το 2006 από το Pew Research Center of the People and the Press, μόνο 4 στους 10 Αμερικανούς παίρνουν πλέον τις εφημερίδες τους με αυτό τον τρόπο, 18% λιγότεροι απ’ ό,τι το 1993, μια τάση που συνεχίζεται. Εχω φίλους που εδώ και πολύ καιρό έπαψαν να αγοράζουν εφημερίδες και τις διαβάζουν στο κομπιούτερ τους. Η απροθυμία μου να κάνω το ίδιο έχει σίγουρα σχέση με το γεγονός ότι ήδη περνάω πολλές ώρες τη μέρα κοιτάζοντας μια οθόνη. Ο υπολογιστής είναι το μέρος όπου δουλεύω, ένα μέρος όπου συχνά καθηλώνομαι και εύχομαι να βρισκόμουν κάπου αλλού. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να ξεκινάω και τη μέρα μου εκεί.
Ξέρω ότι η πρωινή μου εφημερίδα έχει πάρει ήδη τον δρόμο για το μουσείο, μαζί με τις παλιές γραφομηχανές και τους κορσέδες με μπανέλες – ίσως και στη διάρκεια της δικής μου ζωής. Και ενώ αυτή η προοπτική μού προκαλεί κάποια θλίψη, δεν είμαι πεπεισμένη ότι το τέλος των τυπωμένων ειδήσεων θα σημάνει το τέλος της δημοσιογραφίας, του ρεπορτάζ, της γλώσσας και του ίδιου του πολιτισμού. Η καθημερινή εφημερίδα είναι, στο κάτω κάτω, μόνο ένας από τους πολλούς τρόπους διάδοσης των ειδήσεων. Και μερικά από τα καινούργια μέσα είναι πράγματι πολύ ελκυστικά.
Πρόσφατα, άρχισα να διαβάζω βιβλία από την οθόνη ενός ebook -ηλεκτρονικού βιβλίου-, ενός θαύματος σε μέγεθος μικρού βιβλίου τσέπης που μου επιτρέπει να κουβαλάω μια ολόκληρη βιβλιοθήκη στην τσάντα μου και να αλλάζω το μέγεθος των γραμμάτων όταν έχω ξεχάσει τα γυαλιά μου. Μ’ αρέσει πολύ το καινούργιο μου παιχνίδι, το οποίο σημαίνει ότι δεν ξεμένω ποτέ από υλικό για ανάγνωση. Σχεδόν ποτέ, δηλαδή.
Εκνευρίζομαι πολύ όταν ένας τίτλος που θέλω δεν είναι διαθέσιμος σε ηλεκτρονική μορφή: Τι συμβαίνει μ’ αυτόν τον εκδότη, μ’ αυτόν τον συγγραφέα; Είναι τίποτα δύστροποι Λουδίτες; Προσαρμοστείτε στην πρόοδο, κύριοι!
Και όταν εγκαθίσταμαι στο αεροπορικό μου κάθισμα και ανάβω το ebook μου, νιώθω πολύ σπουδαία. Ο νεαρός που κάθισε δίπλα μου σε μια πρόσφατη πτήση το θαύμασε και με ρώτησε πόσο γρήγορα λειτουργεί. Φούσκωσα από υπερηφάνεια κι ένιωσα 20 χρόνια νεότερη, ακριβώς το είδος ανθρώπου που διαβάζει τις ειδήσεις του online.
Κι όμως, μένω προσκολλημένη στην εφημερίδα μου. Αν έχανα το ebook μου θα αγόραζα ένα άλλο. Το τυπωμένο χαρτί είναι όμως μέρος της πρωινής τελετουργίας μου, μια μουσικοχορευτική παράσταση που ξεκινά όταν ανοίγω την πόρτα για να βεβαιωθώ ότι μου έχουν φέρει τις εφημερίδες. Μήπως πρέπει να φορέσω παπούτσια για να πάω να τις πάρω; Μήπως χρειάζεται ομπρέλα; Γενικά, γλιστράω έξω με τη ρόμπα και τις παντόφλες, ανεξαρτήτως καιρού, κρατώντας με προσοχή το βλέμμα μου κάτω, πράγμα που με κάνει αόρατη στα παιδιά που περνάνε πηγαίνοντας σχολείο.
Πίσω στο τραπέζι της κουζίνας, εισπνέω το αναζωογονητικό άρωμα του καφέ και την ανοίγω. Πρώτα, ρίχνω μια ματιά στους τίτλους και περνάω στα γρήγορα τα νέα από την προεκλογική εκστρατεία. Υστερα απ’ αυτό, όμως, είναι καθαρά θέμα τύχης τι θα τραβήξει την προσοχή μου. Ξεφυλλίζω τις σελίδες: Εξωτερικές και εσωτερικές ειδήσεις, ρεπορτάζ, οικονομία, τέχνες, αθλητικά. Περιπλανιέμαι και κάνω στάσεις, τελειώνοντας τον χυμό μου με την κριτική μιας ταινίας. Βάζω ένα δεύτερο φλιτζάνι καφέ και αναστενάζω για την κατάσταση στο Ισραήλ, στη Ζιμπάμπουε ή σ’ ένα τοπικό δημόσιο σχολείο. Ρίχνω μια ματιά στις διαφημίσεις και αναρωτιέμαι ποιος αγοράζει αυτά τα βιβλία του τύπου «Το σεξ στη ζωή σας». Διαβάζω όλα τα κόμικς.
Ο άντρας μου μπαίνει στην κουζίνα και του λέω: «Πρέπει να το δεις αυτό».
* Το τελευταίο μυθιστόρημα της Ανίτα Ντάιαμαντ είναι το «The Last Days of Dogtown».