LE ΜΟΝDΕ
Οι θάλασσες που πεθαίνουν
Η λέξη «έρημος» συνήθως συνδέεται με τη γη κι όχι με τη θάλασσα. Κι όμως, οι ωκεανοί ενδέχεται να μεταμορφωθούν σε υγρές ερήμους εξαιτίας των λαθών του ανθρώπου. Η υπεραλίευση φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης αυτής της φθίνουσας πορείας της θαλάσσιας ζωής. Ομως υπάρχει ένα άλλο φαινόμενο που εξωθεί τα πράγματα στα άκρα. Κι αυτό είναι η υποξία, η μείωση δηλαδή του οξυγόνου των θαλασσών. Οπως σημειώνουν οι επιστήμονες-ερευνητές, ο αριθμός των νεκρών ζωνών σχεδόν διπλασιάζεται κάθε δεκαετία μετά το 1960. Ο άνθρωπος φαίνεται ότι φέρει μεγάλη ευθύνη για την ασφυξία των ωκεανών, εξαιτίας των δραστηριοτήτων του, που είτε σχετίζονται με τη διοχέτευση βιομηχανικών αποβλήτων στα ποτάμια και από ‘κει στις θάλασσες, είτε εκμεταλλεύεται τουριστικά τις ακτές και κυρίως με τα λιπάσματα. Σ’ αυτό το σκοτεινό τοπίο, αν προσθέσουμε και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, θα δούμε πού περίπου βρισκόμαστε. Γιατί το φαινόμενο του θερμοκηπίου ευνοεί την υποξία των ωκεανών μέσω της ανόδου της θερμοκρασίας και ενισχύει τη διαστρωμάτωση των υδάτων. Επίσης το ίδιο φαινόμενο οδηγεί στο να ξεπλυθεί η γη από τις βροχές και να μεταφερθούν στις θάλασσες περισσότερες ποσότητες οργανικού υλικού και περισσότερα λιπάσματα.
ΤΗΕ ΟΒSΕRVΕR
Θα οπλοφορούν οι δάσκαλοι
Τα πράγματα χειροτερεύουν στο Τέξας. Η Πολιτεία, η οποία επαίρεται για τους κάου-μπόις της θα γίνει η πρώτη στην Αμερική όπου οι δάσκαλοι στα σχολεία θα μπορούν να οπλοφορούν. Πρόσφατα, η λιλιπούτεια κοινότητα του Χάρολντ, στο βόρειο τμήμα της Πολιτείας, ενέκρινε τη σχετική απόφαση, στοχεύοντας στην προστασία των μαθητών από πιθανές επιθέσεις. Η πρωτοβουλία της κοινότητας του Χάρολντ ενδέχεται να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για άλλες αμερικανικές Πολιτείες, παρότι μεταξύ των συνετών πολιτών επικρατεί η άποψη ότι όταν ένας δάσκαλος οπλοφορεί, αυξάνονται οι πιθανότητες να υπάρξουν επεισόδια ανταλλαγής πυροβολισμών. Τα μέλη της κοινότητας του Χάρολντ κατέληξαν στην απόφαση της οπλοφορίας των δασκάλων γιατί το σχολικό συγκρότημα είναι αρκετά απομονωμένο και μακριά από το αστυνομικό τμήμα.
LΕ FΙGΑRΟ
Οι αποφάσεις της Μόσχας
Το μέλλον των Ευρωπαίων αποφασίζεται αυτή τη στιγμή στον Καύκασο. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι σημαντικό η Γαλλία, που σήμερα έχει την προεδρία στην Ε. Ε., να διαπραγματευτεί με αποφασιστικότητα για να τερματιστεί η σύγκρουση στη Νότια Οσετία. Από την απάντηση στη βούληση της Ρωσίας να επιβληθεί ως μεγάλη δύναμη εξαρτώνται αυτή τη στιγμή η ειρήνη και η ευημερία της Ευρώπης. Από τη δική μας απάντηση εξαρτώνται οι αποφάσεις που θα λάβει η Μόσχα.
ΒΕRLΙΝΕR ΖΕΙΤUΝG
Λείπει η ιδεολογική αντιπαράθεση
Παρ’ όλα όσα συνέβησαν δεν πρόκειται να ξεσπάσει δεύτερος ψυχρός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Για κάτι τέτοιο λείπει η ιδεολογική αντιπαράθεση, επιπλέον ΗΠΑ και Ρωσία συνδέονται πια οικονομικά. Ετσι στη σύγκρουση στον Καύκασο η Ρωσία δεν φοβάται την αμερικανική κυβέρνηση, αλλά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Νέας Υόρκης. Ηδη πριν από τη σύγκρουση στον Καύκασο οι Αμερικανοί επενδυτές εκτιμούσαν ότι η Ρωσία είναι ακόμη ασταθής περιοχή. Τώρα διαπιστώνουν οι επενδυτικές τράπεζες η μία μετά την άλλη ότι πρόκειται για μια περιοχή με υψηλό ρίσκο. Ενδέχεται δηλαδή στο τέλος τα αμοιβαία οικονομικά συμφέροντα να οικοδομήσουν έναν πιο ισχυρό και σταθερό πυλώνα συνεργασίας ΗΠΑ-Ρωσίας απ’ ό, τι η δήθεν φιλία μεταξύ των ηγετών των δύο χωρών.
ΤΗΕ ΕCΟΝΟΜΙSΤ
Δυσαρέσκεια στη Μιανμάρ
Η επέτειος της 8ης Αυγούστου, της αποτυχημένης εξέγερσης εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος της Μιανμάρ, το 1988, υπενθύμισε στους ανά την υφήλιο εξόριστους ακτιβιστές τους νεκρούς συμπατριώτες τους. Παράλληλα τους έδωσε ένα ακόμη έναυσμα για να εντείνουν τις πιέσεις τους προς τη χούντα μέσω των ξένων κυβερνήσεων. Αλλά στα τεϊοποτεία στη Γιανγούν, τη μεγαλύτερη πόλη της Μιανμάρ, η συζήτηση δύο δεκαετίες τώρα δεν περιστρέφεται γύρω από τις κυρώσεις, αλλά γύρω από την ανάγκη έναρξης διαλόγου, ενώ ξεχειλίζει η δυσαρέσκεια στους κόλπους του κόμματος της αντιπολίτευσης, της «Εθνικής Ενωσης για τη Δημοκρατία». Παράλληλα γίνεται αισθητό το χάσμα ανάμεσα σ’ εκείνους που αντιτίθενται στη χούντα, όντας στο εξωτερικό και σ’ εκείνους που ζουν κάτω από τη γροθιά της. Η «Εθνική Ενωση για τη Δημοκρατία», της οποίας ηγείται η σε κατ’ οίκον περιορισμό Αουν Σαν Σουί Κουί (βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης) θεωρείται από πολλούς αναποτελεσματική και άσχετη, ασκώντας πολιτικές που μάλλον βλάπτουν παρά ωφελούν. Ο ιδιοκτήτης ενός πανδοχείου δηλώνει ότι οι κυρώσεις τις οποίες στηρίζει το συγκεκριμένο κόμμα σκοτώνουν τους πολίτες, προσθέτοντας ότι η Ενωση είναι απλώς ένα ακόμη ασκέρι των πολιτικών. Οσον αφορά την Αουν Κουί εκτιμάται ότι μάλλον έχει χάσει την επαφή της με τον λαό. Ακόμη κι αυτοί που βοήθησαν στη δημιουργία του κόμματος νιώθουν απογοητευμένοι.
LΑ RΕΡUΒΒLΙCΑ
Βοήθεια στον Ομπάμα
Ομπάμα και Μακέιν συναντήθηκαν σε εκκλησία του Λος Αντζελες και απάντησαν σε ερωτήματα των πιστών. Επρόκειτο μάλλον για ελαφρύ θέατρο. Οι δύο πολιτικοί έλαβαν θέση για τις εκτρώσεις. Ο ένας, ο Μακέιν, εμφανίστηκε σταυροφόρος της ζωής και του αγέννητου εμβρύου, ο Ομπάμα δήλωσε ότι δεν έχει αρκετές γνώσεις θεολογίας και βιολογίας για να αποφανθεί πότε αρχίζει η ζωή. Τόσο εύκολα όμως δεν πρόκειται να τη γλιτώσουν προσεχώς οι δύο αντίπαλοι. Διότι δεν πρόκειται να συναντηθούν στους πρόποδες του Γολγοθά, αλλά μπροστά στον βωμό της δημοκρατίας.
ΗΑΑRΕΤΖ
Γιατί αντιδρούν;
Δύο ήταν οι ομάδες εκείνες που αντέδρασαν έντονα στην πρόσφατη απόφαση της ισραηλινής κυβέρνησης να απελευθερώσει 200 Παλαιστινίους φυλακισμένους: η Χαμάς και το κόμμα Λικούντ. Ο ηγέτης του Λικούντ, Μπένζαμιν Νετανιάχου, και ο εκπρόσωπος της Χαμάς, Σάμι Αμπού Ζούρι, επέκριναν την απόφαση από διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα. Η αποφυλάκιση των Παλαιστινίων είναι λάθος. Αλλά αν αυτή η κοινή αντίδραση δεν αρκεί για να τιμωρήσει τρόπον τινά την πρωτοβουλία της ισραηλινής κυβέρνησης, υπάρχουν άλλοι λόγοι που βοηθούν. Οι Ισραηλινοί, οι οποίοι αντιτίθενται στην αποφυλάκιση των μελών της Φατάχ (αυτοί απελευθερώνονται) υποψιάζονται ότι ο Εχούντ Ολμερτ σπεύδει να κλείσει το θέμα πριν το κόμμα του προβεί στην αντικατάστασή του. Ο μόνος στόχος του τώρα είναι -κατά τη γνώμη τους πάντα- να αφήσει τη σφραγίδα του, να αφήσει πίσω του κληρονομιά. Φαίνεται όμως ότι όλες οι συζητήσεις γίνονται προς εσωτερική κατανάλωση.