Η αλήθεια είναι πως πολλά στελέχη της Ν.Δ. μας μπέρδεψαν. Ιδίως ο κ. Βουλγαράκης, ο οποίος συμπέρανε από την συχνότητα του «Σκάι» «ότι το νόμιμο είναι και ηθικό». Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ισχύει αυτή η ταύτιση, υπάρχει και η ιστορία. Αν το νόμιμο είναι ηθικό, τότε γιατί ο κ. Βουλγαράκης και οι συνάδελφοί του ούρλιαζαν για τον πρώην υφυπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Μαλέσιο; Νόμιμο δεν είναι να μένει ένας υπουργός στο σπίτι ενός επιχειρηματία, άσχετα αν αυτός είναι προμηθευτής του δημόσιου τομέα; Εκαναν κάτι παράνομο οι εννιά βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που συνυπέγραψαν την τροπολογία για το Πόρτο Καράς; Γιατί η Ν.Δ. απαιτούσε κάθαρση και γιατί αυτοί έφυγαν από τα ψηφοδέλτια του τότε κυβερνώντος κόμματος;
Αλλά πάλι και η πορνεία νόμιμη είναι. Για πολλούς είναι ταυτόχρονα ανήθικη. Στη συνείδηση των τελευταίων, που οι περισσότεροι μάλλον είναι ψηφοφόροι του κ. Βουλγαράκη, το ηθικό και το νόμιμο δεν ταυτίζονται.
Το πρόβλημα της ηθικής είναι βαθύ και πολύπλοκο. Πιθανώς και αδιέξοδο. Η ηθική του ενός μπορεί να είναι ανηθικότητα για τον άλλο. Στις προσωπικές σχέσεις αυτή η διάσταση απόψεων μπορεί να είναι άλυτη. Στην πολιτική, όμως, υπάρχει ένα σαφές κριτήριο μεταξύ ηθικής και νομιμότητας. Αυτό έχει να κάνει με τις προεκλογικές υποσχέσεις ενός πολιτικού. Αν, επί παραδείγματι, κάποιος διακηρύσσει ότι η πορνεία είναι καλό πράγμα, μια επίσκεψή του σε κάποιο οίκο ανοχής σημαίνει συνέπεια λόγων και έργων. Αν όμως κάποιος στηλιτεύει από άμβωνος τους πόρνους, δεν μπορεί να συχνάζει σε πορνεία.
Στην πολιτική τα όρια του ηθικού και του ανήθικου προκύπτουν από τη συνέπεια λόγων και πράξεων. Δεν μπορείς να αντιπολιτεύεσαι ηθικά και να πολιτεύεσαι απλώς νόμιμα. Δεν μπορείς να παίρνεις την ψήφο των συντηρητικών πολεμώντας την «ανήθικη πορνεία» και μετεκλογικά να ρίχνεις στο καλάθι των αχρήστων την λαϊκή εντολή, με το επιχείρημα ότι οι οίκοι ανοχής είναι νόμιμοι.
Η πολιτική έχει πολλές απολαβές, αλλά και πολλές υποχρεώσεις. Τις απολαβές τις παρέχουμε εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες, διότι έτσι πρέπει να λειτουργεί η δημοκρατία. Τις υποχρεώσεις τις δημιουργούν μόνοι τους. Για παράδειγμα, οι πολίτες ερωτώνται για το «πόθεν έσχες» των περιουσιακών τους στοιχείων μόνο όταν υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις για κάποιο έγκλημα. Οι πολιτικοί πρέπει να αποδεικνύουν κάθε χρόνο ότι δεν είναι ελέφαντες. Θεσμοθέτησαν οι ίδιοι το «πόθεν έσχες» γιατί δεν πρέπει απλώς να είναι τίμιοι, αλλά να το διαλαλούν κατ’ έτος. Σε ό,τι αφορά την περιουσία τους, θεσμοθέτησαν μειωμένη προστασία του ιδιωτικού απορρήτου, απλώς και μόνο γιατί έτσι μπορεί η πολιτική να είναι λειτουργική. Είναι μέρος της δουλειάς τους να αποδεικνύουν διαρκώς και την ηθική ακεραιότητά τους, διότι οι ίδιοι τη διαφημίζουν.
Κατά τον ίδιο τρόπο, κάποιος που έγινε υπουργός με σημαία την ηθική οφείλει να αποδεικνύει απλώς ότι δεν είναι μόνο νόμιμος. Πρέπει να παραμείνει συνεπής με την ηθική που ο ίδιος κήρυξε για να πάρει την ψήφο των πολιτών. Αλλιώς πέφτει σε ένα μεγαλύτερο ηθικό παράπτωμα: θεωρεί τους ψηφοφόρους του αφελείς. Και τα λεφτά που γλίτωσε από τις offshore φοροαπαλλαγές, μπορούν να γίνουν σαμπάνιες για να πίνει στην υγεία των κορόιδων που φορολογούνται με τους υψηλούς συντελεστές…