Τελικά ήταν ένας φιλοαμερικανισμός μιας χρήσεως. Γιατί, αν κρίνω από τα όσα λέγονται και γράφονται στα ελληνικά ΜΜΕ, ο αντιαμερικανισμός μας ξανά προς τη δόξα τραβά.
Οι Ελληνες χρειαζόμαστε πάντα ένα αντίπαλον δέος για να αισθανόμαστε ότι επιτελούμε σωστά το έργο μας επί της Γης. Τις τελευταίες ημέρες, δημοσιογράφοι και μουσικοί παραγωγοί δηλώνουν «πολύ απογοητευμένοι» από τον Ομπάμα και τις επιλογές που έκανε, αναθέτοντας νευραλγικά υπουργεία στη Χίλαρι Κλίντον και τον Ρόμπερτ Γκέιτς. Προσθέτουν μάλιστα με το ανάλογο δραματικό ύφος ότι δεν μπορεί ο δικός μας Ομπάμα να διορίζει στο υπουργείο Εξωτερικών την κυρία του… κυρίου με τον λεκέ, ούτε μπορεί να διατηρεί στο υπουργείο Αμύνης έναν Ρεπουμπλικανό, ο οποίος, «ευθύνεται για πολλά». (Μάλλον θα τον μπερδεύουν με τον Ράμσφελντ). Εχω την αίσθηση ότι αν μπορούσαμε να υπαγορεύσουμε στον Ομπάμα πώς να χειριστεί τη σχέση του με τη Μισέλ και τις κόρες του, θα το πράτταμε μετά χαράς. Στο κάτω κάτω εμείς είμαστε αυτοί που επί μήνες αγωνιούσαμε για την εκλογή του, εμείς τον στηρίξαμε (πολλαπλά δημοσιεύματα, ομάδες στο facebook…), εμείς θέλουμε τώρα να δρέψουμε τους καρπούς των προσπαθειών μας!
Ε, λοιπόν, δεν είμαστε σοβαροί. Για μια ακόμη φορά παραβλέπουμε τις συντεταγμένες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Παραμένουμε κυκλοθυμικοί και αθεράπευτα συναισθηματικοί. Ηδη έχουμε φορτώσει στην πλάτη του Ομπάμα οτιδήποτε αφορά τις σχέσεις της πατρίδας μας με την Ουάσιγκτον, αλλά και της οικουμένης. Και καιροφυλακτούμε για να λυθεί ως διά μαγείας το Κυπριακό, το Σκοπιανό, να καταργήσει τη βίζα και να βάλει (επιτέλους) στη θέση τους τους Τούρκους. Αν ο Ομπάμα τα καταφέρει και μάλιστα την πρώτη τετραετία, θα του δείξουμε την Ακρόπολη και το ολοκαίνουργιο μουσείο μας, χωρίς να προβούμε σε αντιαμερικανικές διαδηλώσεις! Ως ένα βαθμό, η παροξυσμική συμπεριφορά μας είναι δικαιολογημένη. Κουβαλάμε τους δικούς μας σταυρούς και ανιχνεύουμε παντού εχθρούς. Αλλά δηλώνοντας απογοητευμένοι από τις επιλογές του Ομπάμα κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε γραφικοί.
Ας θυμηθούμε ότι ο Μπαράκ Ομπάμα αναλαμβάνει την προεδρία των ΗΠΑ σε μια εποχή σοβαρών εσωτερικών και διεθνών συγκυριών, αλλά και σε περίοδο μεγάλης αμφισβήτησης της αμερικανικής ισχύος. Αν επομένως κάτι επιδιώκει ο νέος πρόεδρος είναι να βεβαιώσει τον αμερικανικό λαό ότι θα είναι αυστηρός σε θέματα εσωτερικής ασφάλειας, ότι θα ρίξει γέφυρες προς τους συμμάχους της Αμερικής, αλλά και ότι θα είναι σκληρός με τους αντιπάλους της. Παράλληλα θέλει τόσο το Κογκρέσο όσο και η Ουάσιγκτον να αντιληφθούν ότι ο επόμενος πρόεδρος θα ηγηθεί μιας ομάδας σοβαρών πολιτικών, μυημένων στα πολιτικά πράγματα των ΗΠΑ. Ο Ρόμπερτ Γκέιτς και η Χίλαρι Κλίντον αποτελούν τμήμα αυτής της συλλογιστικής. Βεβαίως κάποιοι αμφισβητούν τις πραγματικές ικανότητες της Χίλαρι, λέγοντας ότι είναι τόσο επηρμένη και φιλόδοξη, ώστε θα παραπλανήσει τον άπειρο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής Ομπάμα, ή θα συνδιοικήσει με τον Μπιλ.
Προφανώς οι επιλογές του νέου προέδρου απογοητεύουν πολλούς και κυρίως τους νέους που πριν καν εκλεγεί του ‘χαν περάσει το φωτοστέφανο στο κεφάλι. Κι είναι αλήθεια ότι ο κόσμος χρειάζεται μεσσίες για να πορεύεται. Γι’ αυτό και εύκολα λησμονεί ότι η πολιτική οποιασδήποτε χώρας, πολλώ δε μάλλον μιας υπερδύναμης σχεδιάζεται με βάση τα συμφέροντά της. Ενας χαρισματικός ηγέτης το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να στρογγυλεύει στα μάτια του κόσμου τις αιχμηρές γωνίες αυτών των συμφερόντων.
