Η περασμένη Τρίτη ήταν μία καλή ημέρα για τον πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή. Ανέλαβε προσωπικώς την ευθύνη για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, χειροκροτήθηκε ενθουσιωδώς από τους βουλευτές του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, δημιουργήθηκε θεωρητικώς βάση εξορμήσεως για τα κομματικά στελέχη, με στόχο τη μερική έστω αναστροφή του δυσμενούς κλίματος, έστω σε έναν τομέα της πολιτικής ζωής.
Η ευφορία, όμως, διήρκεσε για λίγες ώρες. Αναγνωρίσθηκε η γενναιότης του πρωθυπουργού και από τα πλέον επικριτικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ, που όπως ήταν λογικό πέρασαν στο θέμα του ανασχηματισμού.
Ερωτήθη την ίδια ημέρα η κ. Ντόρα Μπακογιάννη εάν ήταν διατεθειμένη να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και εκείνη απήντησε ότι θα προτιμούσε να συνεχίσει το έργο της στο υπουργείο Εξωτερικών. Την επομένη ημέρα ο κ. Δημ. Αβραμόπουλος δήλωσε ότι έχει ολοκληρώσει την προσφορά του στο υπουργείο Υγείας και ότι θα επιθυμούσε να αναλάβει άλλο χαρτοφυλάκιο.
Το επικοινωνιακό πλεονέκτημα που είχε εξασφαλίσει ο κ. Καραμανλής χάθηκε στην κακοφωνία διακεκριμένων στελεχών, που είτε τοποθετούμενα ευθέως είτε διά διαρροών προς τα ΜΜΕ, προέβαιναν σε αξιολόγηση του έργου τους και επιχειρούσαν να προκαταλάβουν την απόφαση του κ. Καραμανλή, σε ένα θέμα της αποκλειστικής αρμοδιότητάς του, όπως ο ανασχηματισμός, όταν και όποτε συμβεί αυτός.
Θα ήταν άσκοπο και ίσως άδικο να αποδώσει κανείς στους πάσης φύσεως επιφανείς της Ν.Δ. υπονομευτική διάθεση προς τον κ. Καραμανλή, διότι και οι πλέον αυθάδεις εξ αυτών δεν είναι τόσο αφελείς ώστε να μη γνωρίζουν ότι η απομάκρυνση της συντηρητικής παρατάξεως από την εξουσία δεν θα αποτελεί «παρένθεση», αλλά εγκλεισμό της στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας για μία δεκαετία.
Είναι αδιαμφισβήτητο, ωστόσο, ότι η κακοφωνία των «προβεβλημένων» καταδεικνύει μωρία και ερασιτεχνισμό, με αποτέλεσμα, σε κάθε εμφάνισή τους να καλύπτουν τις δημοσιογραφικές ανάγκες των πάσης φύσεως ΜΜΕ και όχι τους επικοινωνιακούς στόχους της παρατάξεώς τους. Ο βασικός αντίπαλος της Ν.Δ. δεν είναι οι εφημερίδες και η ιδιωτική τηλεόραση, δεν είναι καν το ΠΑΣΟΚ, αλλά η ασυναρτησία κάποιων στελεχών της. Ολα αυτά, βεβαίως, θα είχαν θεωρητική και μόνον σημασία εάν η χώρα δεν είχε διολισθήσει σε κατάσταση αναρχίας, που θα έπρεπε τουλάχιστον να είχε ακυρώσει κάθε προσωπική ατζέντα.
Η καθημερινή ανωμαλία στους δρόμους της Αθήνας θα έπρεπε να είχε οδηγήσει σε υπερκομματική συναίνεση. Αυτό, όμως, είναι κάτι που υπερβαίνει το «πολιτικό ήθος», που επικρατεί στη χώρα, όχι μόνον στην παρούσα συγκυρία, αλλά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.
Η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή αντιμετωπίζει προκλήσεις σοβαρότατες, ίσως μοναδικές στη μεταπολιτευτική περίοδο. Βρίσκεται σε διαρκή αντιπαράθεση με ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, λόγω της οικονομικής κρίσεως, και έχει να αντιμετωπίσει εξέγερση των νέων και δράση αποσταθεροποιητική αντικοινωνικών στοιχείων.
Η διαχείριση των κρίσεων είναι ενίοτε πλημμελεστάτη· συχνά η κατάσταση εκφεύγει του ελέγχου· τουλάχιστον ας παύσει ο ερασιτεχνισμός, προς χάριν των συντηρητικών ψηφοφόρων, που οδηγούνται σταδιακώς στα όρια της απελπισίας.