Το 2008 είχε χαιρετισθεί από την ελληνική κυβέρνηση και το υπουργείο Εξωτερικών ως «παράθυρο ευκαιρίας» για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις αλλά και το Κυπριακό. Το σχετικό σκεπτικό στηριζόταν στο γεγονός ότι θα υπήρχαν ή θα προέκυπταν στην Αθήνα, την Αγκυρα και τη Λευκωσία τρεις κυβερνήσεις με νωπή λαϊκή εντολή, που θα είχαν τη δυνατότητα να προχωρήσουν με γενναιότερα βήματα στην κατεύθυνση της άρσης εκκρεμοτήτων, που χρονίζουν. Το 2008 μας αποχαιρετά οσονούπω και οι προσδοκίες κάθε άλλο παρά επιβεβαιώθηκαν, εξέλιξη που δεν αποκρύπτει ούτε η υπουργός Εξωτερικών. «Ενώ η ελληνική πλευρά καταβάλλει συνειδητή προσπάθεια, η Τουρκία δεν ανταποκρίνεται. Το casus belli αποτελεί αναχρονισμό και κινείται έξω από τη λογική του διεθνούς δικαίου. Η Τουρκία δεν έχει επιδείξει ειλικρινή διάθεση ενθάρρυνσης της διαπραγματευτικής διαδικασίας (στο Κυπριακό)», δήλωσε πρόσφατα στο Reuters, κάνοντας σαφή την απογοήτευσή της για τη στασιμότητα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Αντί μάλιστα να επιτευχθεί πρόοδος, τη χρονιά που φεύγει, μάλλον συνέβη το αντίθετο. Καταρχήν, μπορεί να μειώθηκε σε σύγκριση με άλλα έτη η δραστηριότητα της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας στο Αιγαίο, αλλά οι παραβάσεις και οι παραβιάσεις συνεχίστηκαν κανονικά με εμμονή κατά κύριο λόγο στις υπερπτήσεις. Ακολούθως, η Αγκυρα συνεχίζει να διατηρεί κλειστά τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα, παρά την υποχρέωση που έχει αναλάβει από τη συμφωνία σύνδεσης με την Ε.Ε. – εν τω μεταξύ ανοίγουν και νέα κεφάλαια των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ενωση. Επιπλέον, στο Κυπριακό παρατηρείται στασιμότητα και ο πρόεδρος Χριστόφιας βλέπει με απογοήτευση και αυτός τον «σύντροφο» και παλαιό φίλο του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ να μην προβαίνει σε καμία υπαναχώρηση.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτά. Το χειρότερο είναι ότι προστέθηκαν και νέα στοιχεία στον κατάλογο των τουρκικών απαιτήσεων, που αφορούν την υφαλοκρηπίδα στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η παρενόχληση των κυπριακών σκαφών, που έκαναν έρευνα για πετρέλαιο στα ανοιχτά της Μεγαλονήσου και εν συνεχεία η διεξαγωγή δικών της ερευνών -με νορβηγικό πλοίο- στην περιοχή του Καστελλόριζου αποτελούν σαφή δείγματα μιας νέας τακτικής, που προκάλεσαν την έντονη αντίδραση της Αθήνας και της Λευκωσίας.
Η διάψευση των προσδοκιών δεν είναι βέβαια προς θάνατον, το ερώτημα όμως είναι αν αυτές εδράζονταν σε στέρεο έδαφος, αν ήταν ρεαλιστικές. Η σταθερή στάση της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια, να μην κάνει ούτε ένα βήμα πίσω από τις πάγιες θέσεις και διεκδικήσεις της και να μην προβαίνει έστω και στην πιο ανώδυνη και ελάχιστη χειρονομία καλής θέλησης προς την ελληνική πλευρά, δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Και αν ακόμη τις παραμονές του 2008 υπήρχε το κατάλληλο έδαφος για αισιοδοξία, σήμερα, ένα χρόνο αργότερα, η εικόνα φαντάζει πολύ πιο σκοτεινή.
Η διεθνής οικονομική κρίση και οι συνέπειές της τόσο στην Ελλάδα όσο και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου επιβάλλουν εσωστρέφεια και διαμορφώνουν συνθήκες μόνο για την εξαγωγή της έντασης, όπως συνηθίζει να πράττει η τουρκική πλευρά. Επιπλέον, η Αθήνα βυθίζεται όλο και περισσότερο στα χρόνια αδιέξοδά της και οι προτεραιότητές της είναι εντελώς διαφορετικές.