«Δύο μέτρα και δύο σταθμά»;
Κύριε διευθυντά
Τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει μάρτυρες γεγονότων τα οποία προσβάλλουν τον άνθρωπο, την οικογένεια, την κοινωνία, τον πολιτισμό και τη δημοκρατία. Ο άδικος θάνατος (δολοφονία) ενός παιδιού αντί να προβληματίσει και να συσπειρώσει την κοινωνία συσπείρωσε τις δυνάμεις της αυτοκαταστροφής που με ηγέτες τους «κουκουλοφόρους» δημιούργησαν τις σκηνές βίας, ντροπής… χάους των οποίων όλοι μας γίναμε μάρτυρες. Και όλα αυτά πού συνέβησαν; Στην Αθήνα, στην Ελλάδα, στο λίκνο του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Και αντί να τιμήσουμε όπως θα έπρεπε τον άδικο χαμό του ενός νέου, του Αλέξη, επιδοθήκαμε μετά μανίας στην χωρίς έλεος και διάκριση καταστροφή αυτού, που αθώοι και αμέτοχοι με το γεγονός συνάνθρωποί μας έχουν, με πολλούς κόπους και θυσίες, δημιουργήσει.
Είναι όμως ο άδικος θάνατος (δολοφονία) του Αλέξη ο μόνος του οποίου γινόμαστε μάρτυρες στις μέρες μας;
Καθημερινά δεν δολοφονούνται (και στις περισσότερες των περιπτώσεων επίσης εν ψυχρώ) νέοι άνθρωποι και παιδιά, είτε από τα «βαποράκια του θανάτου» είτε από αδίστακτους ληστές και εγκληματίες, είτε… Πώς όμως αντιδράμε ως άτομα, ως κοινωνία σε αυτές τις χωρίς λόγο και αιτία δολοφονίες; Αντιδράμε πολιτισμένα, αξιοπρεπώς, όπως απαιτεί ο κοινωνικός κώδικας και ο πολιτισμός. Δεν πυρπολούμε, δεν καταστρέφουμε περιουσίες, δεν αντιδράμε με βανδαλισμούς και λεηλασίες, με πράξεις βίας και ντροπής. Γινόμαστε μάρτυρες του ιδίου φαινομένου (της αναίτιας και εν ψυχρώ δολοφονίας παιδιών) στο οποίο η κοινωνία υιοθετεί δύο διαφορετικές συμπεριφορές.
Γιατί όμως; Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Επίσης, ας εξετάσουμε κι ένα άλλο γεγονός, ορίζοντας πρώτα τι σημαίνει αναίτια δολοφονία. Αναίτια δολοφονία σημαίνει την χωρίς λόγο και αιτία αφαίρεση ανθρώπινης ζωής. Ο ειδικός φρουρός από τις υπάρχουσες μαρτυρίες έκανε αυτό ακριβώς. Αλλά πάλι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες εν ψυχρώ δολοφονιών με θύματα νέα παιδιά, νέους ανθρώπους, με τους δολοφόνους να ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και τάξεις.
Πώς όμως αναφερόμαστε στους περί ους ο λόγος δολοφόνους; Αναφερόμαστε ονομαστικά και επώνυμα. Λέμε ο τάδε ή ο δείνα, χωρίς γενικεύσεις και χωρίς γενικούς προσδιορισμούς. Αν όμως ακολουθούμε αυτή τη (σωστή) πρακτική σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, γιατί δεν την εφαρμόζουμε και στην περίπτωση της Αστυνομίας;
Γιατί στην περίπτωση αυτή η εξαίρεση γίνεται κανόνας, γιατί κρίνουμε χωρίς διάκριση και μέτρο ισοπεδώνοντας τα πάντα; Τι φταίει ο απανταχού της επικράτειας αστυνομικός επειδή κάποιος ανεγκέφαλος συνάδελφός του έπραξε κάτι ανόητο και κατά γενική ομολογία κατακριτέο; Γιατί στη μία περίπτωση αναφερόμαστε στον τάδε ή στον δείνα και στην άλλη καταδικάζουμε ένα ολόκληρο σώμα, δηλαδή χιλιάδες (χωρίς κανείς να υπολογίσει και τις οικογένειές τους που καθημερινά τραβούν τα πάνδεινα); Προφανώς επειδή επηρεαζόμενοι από το συναίσθημα ενεργούμε χωρίς ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση, αλλά εν πάση περιπτώσει, κρίνουμε με δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Κύριε διευθυντά Είναι βέβαιο ότι αντιμετωπίζουμε ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα, η ευθύνη του οποίου, κατά τη γνώμη μου, επιμερίζεται σε όλους τους πολίτες.
Είναι ευθύνη που αρχίζει από την οικογένεια, περνάει στην κοινωνία και καταλήγει στο κράτος. Η οικογένεια που έχει χάσει τη συνοχή της και που οι αρχές και αξίες έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα. Η κοινωνία που κωφεύει και εθελοτυφλεί στα προβλήματα των νέων και αδυνατεί να τους δώσει λύσεις, διεξόδους, οράματα και ελπίδα, ενώ επιπλέον, οφείλει εκτός από την ικανότητα, να επιβραβεύει και το ήθος, την τιμιότητα, την αξιοπρέπεια, την αρετή, διότι στην κοινωνία μας, οι έξυπνοι και οι ικανοί περισσεύουν, οι τίμιοι και οι ηθικοί είναι είδος πολυτελείας και υπό εξαφάνιση. Τέλος, το κράτος, που φυσικά δεν αναζητεί ούτε τους ηθικούς ούτε τους τίμιους (διαφορετικά δεν θα υπήρχαν τα πάσης φύσεως σκάνδαλα που διαχρονικά, ταλανίζουν τον τόπο), το κράτος που επιδοτεί την ισοπέδωση, την αδιαφάνεια, το βόλεμα κ.λπ., κ.λπ., το κράτος που το ίδιο βάναυσα καταπατεί τους ίδιους νόμους τους οποίους έχει την απαίτηση να σέβονται οι πολίτες, πρέπει επιτέλους να αφυπνιστεί και να αυτοκαθαρθεί, έτσι ώστε να είναι σε θέση να εμπνέει, να ορίζει πρότυπα, να προπορεύεται και να οδηγεί αντί να έπεται, να δίδει ευκαιρίες για εξέλιξη και πρόοδο (ιδιαίτερα στους νέους) και «πάση θυσία» να φέρει τους νέους στην πρώτη γραμμή, δίδοντάς τους την ευκαιρία να κυνηγήσουν οι ίδιοι το όραμα και την ελπίδα.
Για να συμβεί, όμως, αυτό πρέπει να αλλάξει νοοτροπία, να υιοθετήσει αρχές και αξίες, να δημιουργήσει πρότυπα πρώτα για το ίδιο και μετά για τους πολίτες. Εχω την αίσθηση ότι τότε μόνο θα εκλείψουν οι σκηνές της ντροπής και του διασυρμού, τότε μόνο ΟΛΟΙ οι νέοι από «πρόβλημα» θα γίνουν λύση, ενώ ούτε η κοινωνία αλλά ούτε και το κράτος θα καταφεύγουν στη χρήση του «δύο μέτρα και δύο σταθμά».
Κωνσταντινος Μανωλης / Κερατέα
Περί πρυτανείων και Ιατρικής Σχολής
Κύριε διευθυντά
Διαβάσαμε σήμερα 30/12/2008 ότι είναι ανυπολόγιστες οι ζημιές που προκλήθηκαν στα ΑΕΙ από τους «νεαρούς» που κατέφυγαν σε αυτά. Διερωτώμαι αν θα συνέβαινε το ίδιο αν οι πρυτάνεις (και οι κυβερνώντες γενικότερα) αντιλαμβάνονταν τον χώρο του ΑΕΙ που διοικούν σαν σπίτι τους για τη συντήρηση του οποίου πληρώνουν οι ίδιοι. Προφανώς το θέμα δεν τους αφορά. Αλλο το Δημόσιο και άλλο το ιδιωτικό. Η εκλογή τους αποτελεί εν πολλοίς προϊόν συμβιβασμού με συνδικαλιστές που εκπροσωπούν μειοψηφίες του φοιτητικού κόσμου, όπως άλλωστε επιμαρτυρεί το σημείωμα του καθ. Θοδωρή Πελαγίδη στο φύλλο της 28ης Δεκεμβρίου. Οι παραιτήσεις τους είναι μόνο για το θεαθήναι και ανακαλούνται ύστερα από τηλεφωνική παρέμβαση μισής ώρας του Προέδρου της Δημοκρατίας(!) για να μη στερηθεί το πανεπιστήμιο τις ανεκτίμητες και αναντικατάστατες υπηρεσίες τους. Αλήθεια, δεν υπάρχει άλλος αναλόγου πνευματικού αναστήματος να διαχειριστεί μια τέτοια κρίση τόσο επιτυχώς, ώστε να χρειάζεται παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας για να εξασφαλιστεί η παραμονή στον πρυτανικό θώκο του κ. Κίττα;
Μόλις ένα μήνα πριν η ιατρική σχολή γιόρταζε τα 170 της χρόνια. Νομίζω πρέπει όλοι να διερωτηθούμε (συμπεριλαμβανομένης της «Καθημερινής» που προβάλλει ένα τέτοιο γεγονός με ολοσέλιδο δημοσίευμά της στις 22/11/2008) ποια είναι σήμερα η Ιατρική Σχολή και ποιοι οι θεράποντές της. Είναι ήδη γνωστοί οι δεσμοί αίματος που συνδέουν το 1/3 των μελών ΔΕΠ της Ιατρικής Αθηνών. Ανάλογα ποσοστά έχει να επιδείξει και η Ιατρική Θεσσαλονίκης. Σεμνύνονται οι ηγήτορες της Σχολής ότι υποδέχονται «την αφρόκρεμα του εκπαιδευτικού συστήματος» και ότι διατηρούν «υψηλό επίπεδο σπουδών και έρευνας». Λυπάμαι, αλλά η αφρόκρεμα (μεταξύ των οποίων στο πάλαι ποτέ ο υπογράφων) αδυνατεί να ανταποδώσει τη φιλοφρόνηση. Στις περισσότερες περιπτώσεις μόνο ως πάρεργο βιώναμε την υποχρέωση εκπαίδευσής μας εκ μέρους των περισσότερων «δασκάλων» μας. Τους ήμαστε εντελώς άγνωστοι και αδιάφοροι, την ίδια στιγμή που γνώριζαν με τα μικρά τους ονόματα συνδικαλιστές που διέθεταν την εξαιρετική ικανότητα να επιτυγχάνουν μέσα σε μια εξεταστική περίοδο στα μισά μαθήματα της Σχολής (προϊόν μόχθου τουλάχιστον 3 ετών για πολλούς από εμάς). Οσο για το επίπεδο έρευνας, ας υπενθυμίσω ότι αυθύπαρκτη πανεπιστημιακή κλινική χειρουργικής θώρακος ξεκίνησε να λειτουργεί στα χαρτιά εδώ και τέσσερα χρόνια, με μηδαμινό (αν όχι μηδενικό) κλινικό (και όχι μόνο) έργο, συγκρινόμενο με αντίστοιχες κλινικές του ΕΣΥ, όταν διεθνώς (αλλά και στο μίζερο ελληνικό ΕΣΥ) η ειδικότητα υφίσταται και λειτουργεί εδώ και 40 χρόνια! Η γιορτή των 170 χρόνων θα έπρεπε πρωτίστως να περιλαμβάνει άσκηση αυτοκριτικής και αυτογνωσίας για την ανεπάρκεια, τις παραλείψεις και τα λάθη, που οδήγησαν σε αυτήν τη δυσάρεστη πραγματικότητα. Κατήφεια και θλίψη είναι τα αναλογούντα συναισθήματα σε νουνεχείς ακαδημαϊκούς δασκάλους. Εκτός και αν γιορτάζουν, όπως μερικές μέρες μετά συνέβη, σε -κατά κυριολεξία πλέον- στάχτες και αποκαΐδια.
Χαραλαμπος Ζησης – Χειρουργός θώρακος – Επιμελητής ΕΣΥ
Γράμμα από το Ισραήλ
Κύριε διευθυντά
Ως άνθρωπος θρηνώ τον θάνατο αθώων συνανθρώπων μου, ενηλίκων και παιδιών. Σίγουρα δεν υπάρχει πιο φρικιαστικό πράγμα από τον πόλεμο. Σε έναν πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές. Ολοι είναι ηττημένοι. Ανθρώπινες ζωές χάνονται, το μίσος φουντώνει και η ειρήνη γίνεται όνειρο.
Ως Ισραηλινός πιστεύω στην ειρήνη όπως και όλοι οι φίλοι και γνωστοί μου εδώ στο Ισραήλ. Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι πρέπει να μάθουμε να ζούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, σε δύο ανεξάρτητα κράτη. Να σεβόμαστε ο ένας το δικαίωμα του άλλου για μια πατρίδα. Ολοι οι Ισραηλινοί εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις πιστεύουν το ίδιο. Είμαι σίγουρος ότι και οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι θέλουν να ζήσουν μια ήρεμη ζωή στο δικό τους κράτος. Οχι όμως η Χαμάς. Η Χαμάς, ακόμα και στο καταστατικό της δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα ύπαρξης της χώρας μου. Η Χαμάς είναι μια στυγνή τρομοκρατική οργάνωση που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τα αθώα παιδιά της Παλαιστίνης για ασπίδα ή να τα κάνει ανθρώπινες βόμβες που θα σκοτώσουν άλλα αθώα παιδιά από τη δική μας μεριά. Η Χαμάς είναι ο εκπρόσωπος του Ιράν στην περιοχή. Του Ιράν που δημόσια δηλώνει ότι έχει σκοπό να εξαφανίσει τη χώρα μου από τον χάρτη και κανείς «δημοκράτης» ή «ειρηνιστής» δεν διαδηλώνει γι’ αυτό. Οταν τελείωσε η πρόσφατη κατάπαυση του πυρός ανάμεσα στη Χαμάς και τη χώρα μου, η Χαμάς επέλεξε να κηρύξει πόλεμο στο Ισραήλ στέλνοντας 360 ρουκέτες στο νότιο μέρος της χώρας. Δυστυχώς δεν ήταν οι πρώτες. Πάνω από 6.500 ρουκέτες έχει ρίξει τα τελευταία 3,5 χρόνια η Χαμάς στο νότιο Ισραήλ με μοναδικό σκοπό να σκοτώσει και να τρομοκρατήσει αμάχους. Αυτή η βροχή ρουκετών έχει στείλει 500.000 συμπατριώτες μου στα καταφύγια και τους έχει υποχρεώσει να κλείνουν τα σχολεία τους και τις δουλειές τους. Η Χαμάς ισχυρίζεται ότι μάχεται την κατοχή. Ποια κατοχή όμως; Από το 2005 δεν υπάρχει στη Γάζα ούτε εβραϊκή γάτα. Ο ισραηλινός στρατός έφυγε όπως φύγανε και οι Ισραηλινοί κάτοικοι της Γάζας. Ολοι εμείς που υποστηρίξαμε την αποχώρηση από τη Γάζα πιστέψαμε ότι αυτό το δείγμα καλής θέλησης θα οδηγούσε αργά ή γρήγορα στην ειρήνη. Η ανταμοιβή μας ήταν οι ρουκέτες της Χαμάς και 3,5 χρόνια στα καταφύγια. Για τη Χαμάς το Τελ Αβίβ, η Χάιφα και όλο το Ισραήλ είναι «κατεχόμενα». Πώς θα αισθάνονταν όλοι αυτοί οι «δημοκράτες» που διαδηλώνουν κατά του Ισραήλ αν 6.500 ρουκέτες έπεφταν στη Νάουσα, στην Καστοριά, στην Καβάλα, την Αλεξανδρούπολη ή την Κομοτηνή; Πώς θα αισθάνονταν αν ο αποστολέας των ρουκετών αυτών δεν αναγνώριζε στην Ελλάδα το δικαίωμα ύπαρξης; Και αν το αφεντικό του αποστολέα διακήρυσσε δημοσίως ότι επιθυμεί να σβήσει την Ελλάδα από τον χάρτη;
Ως Ελληνας θλίβομαι που τα ΜΜΕ της Ελλάδας επιλέγουν να παρουσιάσουν μονόπλευρα ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο πρόβλημα. Η δαιμονοποίηση είναι εύκολο προϊόν προς πώληση. Είναι όμως ένα επικίνδυνο προϊόν που μπορεί να οδηγήσει σε δρόμους σκοτεινούς. Κανένας δεν διαδήλωσε ποτέ για τους 1.000 αθώους Ισραηλινούς που δολοφονήθηκαν τα τελευταία 8 χρόνια με ρουκέτες και επιθέσεις αυτοκτονίας σε καφενεία, λεωφορεία, εμπορικά κέντρα, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους. Το ότι η κουλτούρα μας μας επιβάλλει να μη βγάζουμε τους νεκρούς και τους τραυματίες μας στην κάμερα μήπως σημαίνει ότι το αίμα τους είναι φθηνότερο γιατί δεν το μετατρέπουμε σε προϊόν φανατισμού και προπαγάνδας ή μήπως η δαιμονοποίηση του λαού μου έχει κάνει το αίμα του πολύ φθηνό;
Θλίβομαι, γιατί στην Ελλάδα, τη χώρα που γεννήθηκα, έπαιξα, μεγάλωσα και ερωτεύτηκα, τη χώρα που όλη μου η οικογένεια ζει εδώ και 2.000 χρόνια, τη χώρα όπου έχω τους πιο αγαπημένους φίλους, τη χώρα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, εμάς τους Εβραίους ο πιο πολύς κόσμος αντί να μας αποδέχεται απλώς μας ανέχεται.
Επειδή, λοιπόν, αποφάσισα να ζήσω εκεί που όχι απλώς με ανέχονται αλλά με καλοδέχονται, σας στέλνω αυτό το γράμμα από το Ισραήλ με την παράκληση να μη δαιμονοποιείτε τόσο εύκολα έναν λαό που απλώς προσπαθεί να επιζήσει σε ένα κομμάτι γης μικρότερο από την Πελοπόννησο.
Σαμπυ Μιωνης / Τελ Αβίβ