Οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ που ήρθαν να τον πείσουν να ξεχάσει την κινητή τηλεφωνία, μόνο αυτό δεν περίμεναν: ένας υπουργός μισοχωμένος στην καρέκλα, να ξύνει με το μολύβι το αυτί του! Τι κι αν οι σύμβουλοί του είχαν πει να είναι φιλικός; Ο υπουργός απαντούσε με μισόλογα. Ωσπου ένας συνδικαλιστής εξανέστη: «αυτά δε γίνονται!», φώναξε. «Πώς δε γίνονται;», απήντησε ο υπουργός. Ανοιξε ένα ντουλαπάκι, έβγαλε καμιά δεκαριά κινητά, τα άπλωσε στο γραφείο. «Οπως βλέπετε», είπε, «έχουν γίνει ήδη!».
Και φωτογραφία να μην υπήρχε, θα μπορούσε κανείς να το μαντέψει: πρόκειται για τον κ. Στέφανο Μάνο. Στην καριέρα του το μοτίβο είναι πάντα ίδιο. Πρώτα ξεκινά με μια τρελή ιδέα. Υστερα όλοι ξεσηκώνονται, αλλά εκείνος επιμένει. Αφού εφαρμόσει την ιδέα, φεύγει. Και μερικά χρόνια μετά, όλοι λένε πως η ιδέα ήταν σωστή. Γιατί ανάμεσα στις κατά καιρούς «τρελές ιδέες», ήταν οι πεζοδρομήσεις στην Αθήνα, τα γκαράζ στις πολυκατοικίες, οι αποσύρσεις…
Λογικά, πρέπει να είναι ο μόνος Ελληνας που πρότεινε τον εαυτό του για βουλευτή. Οταν το υπερωκεάνιο της γραμμής Νέα Υόρκη – Πειραιάς τον έφερε πίσω απ’ τις σπουδές του στο Χάρβαρντ, ο νεαρός Στέφανος δεν βρήκε και πολύ ελκυστική την ενασχόληση με τα μπισκότα. Το 1977 πήρε τηλέφωνο ένα φίλο, που ήξερε το Γ. Ράλλη, για να του μεταβιβάσει πως «ο Στέφανος Μάνος θέλει να μπει στην πολιτική!» Αγνωστον αν ο κ. Ράλλης τότε ήξερε ποιο είναι το μικρό και ποιο το επώνυμο στο «Στέφανος Μάνος». Πάντως μετά από ένα «αυτός είναι βιομήχανος, τι να τον κάνουμε;», το ξανασκέφτηκε. Κι έτσι ο κ. Μάνος βγήκε βουλευτής στις εκλογές, και την επομένη χτύπησε το τηλέφωνό του. «Ελάτε αύριο να ορκιστείτε!» – η φωνή του Π. Μολυβιάτη. «Να ορκιστώ τι;». Ο κ. Μολυβιάτης χαμογέλασε: «είστε ο πρώτος που με ρωτά! Ολοι οι άλλοι ήταν απλώς πανευτυχείς που θα ορκιστούν!». Κάπου εκεί, ο κ. Μάνος θα πρέπει να υποψιάσθηκε πού οφείλονται τα δεινά της μικρής μας χώρας. Και ως υπουργός είχε όλο το χρόνο να το επιβεβαιώσει: με το που πεζοδρόμησε τη Βουκουρεστίου και τη Βαλαωρίτου, ξεσηκώθηκε το αστικό σύμπαν εναντίον του, με αρχηγό την κυρία που είχε κατάστημα με γραβάτες εκεί. «Μα τι σχέση έχουν οι γραβάτες με την πεζοδρόμηση;» ρωτούσε ο κ. Μάνος ενώ εκείνη απειλούσε να τον πνίξει με γραβάτα. «Πώς δεν έχουν;», ούρλιαζε η κυρία. «Εδώ αγοράζουν γραβάτες απ’ το παράθυρο. Στο φανάρι τις πουλάω!». Στο ίδιο μοτίβο σχέσεων οργής, ο κ. Μάνος έμεινε δύο φορές εκτός βουλής, ο Κ. Καραμανλής τον διέγραψε, και τελικώς οι μόνοι που τον εκτίμησαν ήταν οι Γάλλοι: τον έχρισαν ιππότη στη λεγεώνα της τιμής!
Ετσι κάπως, ο κ. Μάνος κατέληξε κυνηγός ταλέντων. Δεν ήταν μόνο που «ψάρεψε» τον καθηγητή Γ. Αλογοσκούφη απ’ το London School of Economics και τον λάνσαρε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Για να φτιάξει το κόμμα των ταύρων, γύρισε όλη την Ελλάδα στήνοντας κάτι σαν «x-factor» για πολιτικούς -άλλο αν το 2001 κατέληξε στο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», και η ταυρομαχία ολοκληρώθηκε με το γνωστό, θλιβερό τρόπο για τον ταύρο.
Ενα τηλεφώνημα του κ. Κ. Καραμανλή θα μπορούσε να τα αλλάξει όλα: ο κ. Μάνος πολύ το περίμενε αυτό το τηλεφώνημα. Το 2004 είχε κλειστεί μέρες σπίτι του και βημάτιζε πάνω – κάτω. Αλλά όταν το τηλέφωνο χτύπησε, στην άλλη άκρη ήταν αρχικά ο Χ. Παμπούκης και μετά ο Γ. Παπανδρέου! Και κάπου εκεί, άρχισαν οι παράπλευρες απώλειες. Βλέπετε, το γραφείο του κ. Μάνου ήταν στελεχωμένο με συζύγους βιομηχάνων προελεύσεως Εκάλης, οι οποίες είχαν βρει νέο χόμπι στους «Φιλελεύθερους» κι έπεσαν σε μαρασμό που ο κ. Μάνος βγήκε στα κανάλια να γεφυρώσει με τουβλάκια lego το χάσμα μεταξύ ΝΔ και Πασοκ.
Το αγαπημένο φιλμ του κ. Μάνου είναι το γαλλικό «Τα Παιδιά του Παραδείσου». Μόνο που κανονικά, η λέξη «παράδεισος» δεν υπάρχει στον τίτλο. Το γαλλικό «paradis» αναφέρεται στον εξώστη: εκεί βρίσκουν θέση οι φτωχοί με μισό εισιτήριο που όμως γι’ αυτούς είναι πανάκριβο, κι έτσι περιμένουν να δουν αριστούργημα. Στις αναλογίες της πολιτικής, ο κ. Μάνος με το νέο του κόμμα, απευθύνεται κι αυτός στους «φτωχούς του εξώστη» που προσμένουν το «αριστούργημα». Οταν η «Δράση» κάνει πρεμιέρα, οι θεατές – ψηφοφόροι θα κληθούν να απαντήσουν στο παλαιό δίλημμα: «Μόνος ή Μάνος;». Αν ρωτούσατε τον κ. Μάνο, πάντως, θα ακούγατε κάτι σαν… «Μόνο ο Μάνος!».