Ο,τι μένει από τη λάσπη

4' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πραγματικά δεν γνωρίζαμε τον νόμο. Και θυμάμαι ότι τον ψάχναμε (μετά τη δίωξη Πλεύρη με τον αντιρατσιστικό νόμο 929/79) στο site του Δικηγορικού Συλλόγου». Αυτή την απάντηση έδωσε ο βουλευτής Θάνος Πλεύρης (και νωρίτερα ο πατέρας του Κ. Πλεύρης) στην ερώτηση του εφέτη αν «γνώριζε τον νόμο όταν συνέγραφε το βιβλίο».

Βέβαια αν κάποιος είχε το κουράγιο να διαβάσει τις 1.400 σελίδες μίσους του βιβλίου του Πλεύρη («Εβραίοι, όλη η αλήθεια») θα ήξερε ότι σε δύο σελίδες έχει συμπεριληφθεί το πλήρες κείμενο του νόμου! Πατέρας και γιος είπαν ψέματα στο δικαστήριο. Αλλά αυτό δεν αναδείχθηκε.

Ευτυχώς (;), μετά την αθώωση Πλεύρη, αναδείχθηκε (κυρίως στο εξωτερικό) το σκοτεινό πρόσωπο του αντισημιτισμού στη χώρα μας. Ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά. Με δεκάδες άρθρα και ανακοινώσεις σε μεγάλες εφημερίδες. Και με προσφυγή κατά της χώρας μας στον ΟΑΣΕ, όπου προεδρεύει η κ. Ντόρα Μπακογιάννη.

Πολλοί θα χαρακτήριζαν (αν δεν έχουν θρηνήσει νεκρούς και αν δεν έχουν υποστεί μια -διαχρονική- καθημερινότητα υπόγειου αντισημιτισμού) ως περιθωριακές γραφικότητες τα όσα εμετικά παραθέτει ο Πλεύρης στο βιβλίο του. Αλλωστε, έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν. Οταν ο Βρετανός και ο Γάλλος πρωθυπουργός πίστευαν (συμφωνία του Μονάχου) ότι ο Χίτλερ θα σταματούσε στην Τσεχία. Κι ότι ο Χίτλερ (τότε) ήταν ένας γραφικός που κατέφευγε σε θεατρινίστικες εκρήξεις που κυρίως αποσκοπούσαν σε εσωτερική κατανάλωση και βεβαίως στην άρση των ακραίων (σε βάρος της Γερμανίας) όρων ειρήνης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Βέβαια, ο Πλεύρης δεν είναι Χίτλερ. Ούτε και θα μπορούσε να γίνει. Η υψηλότερη «δημόσια» θέση που κατάφερε στη ζωή του ήταν σύμβουλος του αρχιχουντικού Ιωάννη Λαδά. Και «καθηγητής» σε στρατιωτικές σχολές της Χούντας.

Πάντως, το όνομά του είναι περισσότερο συνδεδεμένο με την πρόσφατη ιταλική ιστορία παρά με την ελληνική: Στις 12 Δεκεμβρίου 1969 βόμβα νεοφασιστών σκορπίζει τον τρόμο και τον θάνατο στο Μιλάνο. Λίγα χρόνια μετά, ο εφέτης ανακριτής Guido Salvini αναζητώντας την άκρη θα συντάξει έναν κατάλογο από 124 άτομα, μέλη της λεγόμενης «Μαύρης Διεθνούς», με τα οποία βρίσκονταν σε επαφή κορυφαίοι Ιταλοί νεοφασίστες. Ανάμεσά τους έξι Ελληνες: ο Τηλέμαχος Κομπής ή Κομπές (στέλεχος της οργάνωσης «4η Αυγούστου» που είχε ιδρύσει ο Πλεύρης), ο Ανδρέας Δενδρινός υπαρχηγός του Πλεύρη και δεξί του χέρι στην περίοδο της Χούντας στον Λαδά, ο Μηνάς Μηνασσιάν επίσης στέλεχος της «4ης Αυγούστου», ο Δημήτριος Ναστούλης ο οποίος είχε φυλακιστεί για τη συμμετοχή του στη νεοφασιστική Ordine Nuovo, ο Σπυρίδων Σταθόπουλος επίσης μέλος της οργάνωσης του Πλεύρη. Και βέβαια στη θέση 98 φιγουράρει το όνομα του Κ. Πλεύρη.

(Το συγκεκριμένο έγγραφο-ντοκουμέντο προέρχεται από έρευνα του συγγραφέα Νίκου Κλειτσίκα. Από την ίδια έρευνα προέκυψε και μια σειρά άλλων ντοκουμέντων για τις επαφές του Πλεύρη την περίοδο της Χούντας και των σχέσεών του με Ιταλούς νεοφασίστες).

Ωστόσο, το παρελθόν του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν εμπόδισε τη συνεργασία του με τον Γιώργο Καρατζαφέρη και βέβαια τη συμμετοχή του (όχι πολύ παλαιότερα) σε τηλεοπτικά παράθυρα. Η «γραφικότητα» στη συγκεκριμένη περίπτωση ξεπλένει ένα ιδιαίτερα βαρύ παρελθόν. Και βολεύει.

Μερικές από τις απόψεις του, όπως αυτές διατυπώνονται στο τελευταίο βιβλίο του:

– «Ετσι θέλουν οι Εβραίοι. Διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν: εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα»

– «Εβραίος και άνθρωπος είναι έννοιες αντιφατικές δηλαδή η μία αποκλείει την άλλη»

– «…Η όλη των εγκληματική συμπεριφορά δικαιολογεί τας πράξεις των Ναζί εναντίον των, και κάτι περισσότερον. Τας δικαιώνει»

– «…Η ιστορία της ανθρωπότητος θα καταλογίση στον Αδόλφο Χίτλερ τα εξής: Δεν απήλλαξε, ενώ ηδύνατο την Ευρώπη από τους Εβραίους

– «…Τους καταφρονούμε διά την ηθικήν των, διά την θρησκείαν των, διά τας πράξεις των, που όλα μαζί αποδεικνύουν ότι είναι υπάνθρωποι»

– «…δεν μπορώ να ανέχομαι τους δολοφόνους, ληστάς, βιαστάς, παράσιτα, διαφθορείς… της ελεεινής Εβραΐλας να συκοφαντούν τους υπερόχους Εθνικοσοσιαλιστάς»

Αυτές οι ενδεικτικές απόψεις κρίθηκαν από το Εφετείο -όπως αναφέρουν σε ανακοινώσεις τους η «Αντιναζιστική Πρωτοβουλία» και το ελληνικό τμήμα του «Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι» – ότι δεν προτρέπουν σε άσκηση βίας εναντίον συγκεκριμένης ομάδας Ελλήνων πολιτών.

Περισσότερο συζητήθηκε στο δικαστήριο το Ταλμούδ (λες και είναι εύκολη και απλή υπόθεση να μιλήσει κανείς για το Ταλμούδ των χιλιάδων πηγών, σελίδων και ερμηνειών), όταν όπως φάνηκε δεν είχε γίνει καν προσεκτική ανάγνωση του ίδιου του βιβλίου.

Πολλοί -κάθε άλλο παρά ανεκτικοί στις απόψεις του Πλεύρη- χαρακτήριζαν πριν από μήνες ως λάθος κίνηση την παραπομπή του σε δίκη. Τα κυριότερα επιχειρήματα ήταν δύο: ότι η Δημοκρατία δεν απαγορεύει βιβλία και πως σε περίπτωση αθώωσης θα είχαμε (όπως αποδείχθηκε τώρα) ένα πολύ αρνητικό προηγούμενο.

Την καλύτερη απάντηση σ’ αυτόν τον (πάντως εύλογο και αξιοπρόσεκτο) σκεπτικισμό την έδωσε ο Αμος Οζ: «Ολοι είμαστε υπέρ της ειρήνης. Αλλά μπορεί να έρθει η ώρα που θα χρειαστεί η Δημοκρατία να πολεμήσει. Αν δεν το είχε κάνει το 1940, ποια θα ήταν σήμερα η εικόνα της Ευρώπης;»

Σήμερα, σ’ αυτή τη χώρα που αρνήθηκε (κι αρνείται) να συζητήσει για τον αντισημιτισμό της, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να είμαστε όλοι «Εβραίοι». Γιατί όσοι πιστεύουν αυτά που γράφει ο Πλεύρης δεν είναι γραφικοί, αλλά επικίνδυνοι. Ηταν και είναι. Και αυτό δεν το πλήρωσε κανένας συγγενής του Πλεύρη, αλλά έχω υπόψη μου τους συγγενείς μερικών δεκάδων χιλιάδων συμπολιτών μας. Και το 1943 αλλά και το 1931 όταν κάηκε από εθνικιστές της 3Ε η εβραϊκή συνοικία Κάμπελ της Θεσσαλονίκης και το 1917 όταν πάλι από πυρκαγιά εκδιώχθηκαν εκτός κέντρου οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, αλλά και μετά τον πόλεμο: Οταν ο Μαξ Μέρτεν, καταδικάστηκε μεν στην Ελλάδα αλλά εκδόθηκε στη Γερμανία για να ζήσει μια ελεύθερη και πλούσια ζωή, έχοντας καταστρέψει 70.000 Εβραίους της Θεσσαλονίκης.

Ιnfo

– Νίκου Κλειτσίκα, Andrea Speranzoni, «Φαινόμενα Τρομοκρατίας», Αθήνα 2003, εκδ. Προσκήνιο – Αγγελος Σιδεράτος

– Φραγκίσκης Αμπατζοπούλου, «Ο Αλλος εν διωγμώ», Αθήνα 1998, εκδ. Θεμέλιο

– Σουκρού Ιλιτσάκ, «Ο Εβραϊκός σοσιαλισμός στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη» (στο «Ελληνες και Εβραίοι εργάτες στη Θεσσαλονίκη των Νεότουρκων»), Γιάννενα 2004, εκδ, Ισνάφι

– Δημοσθένη Δώδου, «Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης στις εκλογές του Ελληνικού Κράτους (1915-1936)», Αθήνα 2005, εκδ. Σαββάλας

– Γκύντερ Ανταμς, «Εμείς οι γιοι του Αϊχμαν», Αθήνα 2005, εκδ. Εστία

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή