ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

«Η αρχαία τραγωδία, η αρχαία τραγωδία είναι ιερά κι ευρεία» στιχοπλοκούσε ο πρώιμος Καβάφης και για να δούμε τώρα που άρχισε το Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος στην Επίδαυρο πόσο … ευρεία θα αποδειχτεί φέτος. Κι αν θα αντέξει να χωρέσει το «νεωτερικό» μακρύ και «παραδοσιακό» κοντό των μετεχόντων Ελλήνων τε και ξένων σκηνοθετών. Ας ελπίσουμε ότι οι αριστοφανικές «Νεφέλες» που εγκαινίασαν χτες και προχτές βράδυ το φεστιβάλ να μην έχουν ήδη ψιλοσυννεφιάσει τον επιδαύριο ουρανό. Βολτάρω αργά το βράδυ στο ακόμα ζωηρό αλλά και αρκετά ήρεμο πια λιμάνι της Νάξου. «Πάμε ώς το πι;» ακούω αντρική φωνή πίσω μου να προτείνει στην παρέα της. «Τι λε ρε, είναι μακριά ώς το πι!» αντιτείνει άλλη αντρική φωνή, εξίσου ελαφρώς μαγκέ κι αρούβαλη. «Μακριά; Το πι; Καλά δεν βλέπεις πόσο κοντά είναι;» λέει ο πρώτος. «Θα ‘ναι σίγουρα τέσσερα χιλιόμετρα!» επιμένει ο άλλος. «Τι είν’ αλήθεια αυτό το πι εκεί πάνω;» παρεμβαίνει κι ερωτά χαρίεσσα θηλυκή λαλιά. «Πόρτα είναι» διαφωτίζει ο πρώτος λαλήσας. «Πριν δυο τρεις αιώνες ένας, ξέρω ‘γω, αρχιτέκτονας πήγε να χτίσει εκειπάνω ένα… ένα παλάτι να πούμε, αλλά δεν του βγήκε κι έμεινε η πόρτα». Εκεί απάνω έμεινα κι εγώ κόκαλο και δεν άντεξα να μη γυρίσω: Ηταν δυο ζευγάρια στα 30 – 40, πολύ σινιέ ντυμένα, που πριν λίγο είχε πάρει το μάτι μου να εξέρχονται από κότερο. Και ξαναγύρισα την κεφαλή μου, σοφότερη, αγνάντια στο… πι. Πηγαίνοντας στο νησί είχα την τύχη να συνταξιδεύω σε κοντινά καθίσματα με δύο «βιτελόνι», κατά Φελίνι. Δυο καλοθρεμμένα ψηλά βουβαλόπαιδα, γύρω στα 30, αξύριστα, με σορτσάκια και σαγιονάρες, που χτυπούσαν κάτι πίτσες, 8 η ώρα το πρωί, από το μπαρ του καραβιού. Λέγαν διάφορα «ρε μακάκα» και «ρε μακάκα» -ένα από τα οποία επιτραπήτω μοι να μεταφέρω: «Εχεις πάει Δονούσα ρε μακάκα;» «Οχι, καλά;» «Φίνα μακάκα μου! Εχει ένα καλούτσικο μπαρ στη χώρα κι ένα καταπληκτικό μπιτς μπαρ στην παραλία!». Είπε – και ολοκλήρωσε. «Ναι ε;» θαύμασε αφηρημένα μπουκωμένος πίτσα ο άλλος. Κοίτα ομορφιές η Δονούσα! Ενώ τα Επιδαύρια μόλις αρχίζουν, βαίνει σιγά σιγά προς το τέλος του το Φεστιβάλ Αθηνών. Αχρωμο κάπως φέτος ή κάνω λάθος; Τα θεατρικά του πάντως, πλην μιας δυο εξαιρέσεων, δεν έχουν προκαλέσει και καμιά ισχυρή εντύπωση. Πάλι καλά που βρέξει χιονίσει παρέχουν υλικό σχολίων. Πολλή αγανάκτηση θα πρέπει να έχει συσσωρεύσει ο κινηματογραφικός κόσμος μας για να φτάσει να ενωθεί και μάλιστα σε μια απόφαση – τσεκούρι: Δεν θα στείλει κανείς τους ταινία στο φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στα Κρατικά Βραβεία, αν δεν καταθέσει επιτέλους ο υπουργός Πολιτισμού νέο νόμο για τον κινηματογράφο στη Βουλή. Προτάσεις για σχέδιο νόμου έχει επεξεργαστεί, όπως είναι γνωστό, κι έχει υποβάλει στο υπουργείο εδώ και μήνες η επιτροπή που είχε συσταθεί υπό τον Κώστα Γαβρά αλλά ο Σαμαράς … Μουσείον ηγόρασεν κι άπαντα τα αποδέλοιπα τα έχει ξεχάσει. Αλλά η συνέχεια εκτός οθόνης… Οσο για το Μουσείο της Ακρόπολης, καλόν καγαθόν, δε λέω, και μπράβο μας αλλά μηδέν άγαν και μπάστα λιγάκι! Ε, δεν είναι και αφορμή εθνικής υπερηφανείας το στήσιμο ενός μουσείου, έστω και υπό την Ακρόπολη, μέσα σε 30 ολόκληρα χρόνια – το εν τρίτον αιώνος! Και μάλιστα 30 χρόνια συνεχούς μαλλιοτραβήγματος. Ακόμα τα χέρια μας γεμάτα τούφες είναι. Αλλά καταφέραμε κι εμείς οι Ελληνες του τέλους του 20ού αιώνα να φτιάξουμε ένα (1) μνημειακό δημόσιο κτίριο. Και το λέμε καμαρώνοντας!