Βορά στην κομματική διαμάχη αναμένεται να γίνει η υπόθεση της αναγνώρισης των κολεγίων και των Εργαστηρίων Ελευθέρων Σπουδών (ΕΕΣ). Αποτέλεσμα θα είναι οι αναμενόμενες κομματικές φανφάρες να συσκοτίσουν παρά να αναδείξουν τις λεπτομέρειες ενός ζητήματος που απασχολεί το ελληνικό υπουργείο Παιδείας και την εκπαιδευτική κοινότητα εδώ και μία εικοσαετία.
«Ντόπιο κεφάλαιο» χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τους ιδιοκτήτες κολεγίων και ΕΕΣ. Δύσκολο βέβαιο να πιστέψει κάποιος ότι οι ιδιοκτήτες των εκπαιδευτικών επιχειρήσεων συνιστούν έστω και ένα μέρος του ντόπιου «κεφαλαίου». Ενδεικτικό και μόνο είναι ότι σύμφωνα με τα στοιχεία των ενώσεών τους, τα κολέγια είναι γύρω στα 50 σε όλη τη χώρα και τα ΕΕΣ είναι γύρω στις 5.000. Ως επιχειρηματική δραστηριότητα τα κολέγια -μέσω των συνεργασιών που έχουν με ευρωπαϊκά ΑΕΙ- εκμεταλλεύονται τους κανόνες της κοινής ευρωπαϊκής αγοράς και δίνουν πτυχία με τη σφραγίδα του συνεργαζόμενου ευρωπαϊκού ΑΕΙ. Από την πλευρά τους, τα ΕΕΣ αποτελούν τη χοάνη του πιο «αδικημένου» κομματιού των αποφοίτων της δευτερόβαθμιας εκπαίδευσης. Νέοι που δεν έχουν εισαχθεί σε ΑΕΙ και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ή την πρόθεση να σπουδάσουν σε κάποιο ελληνικό κολέγιο ή στο εξωτερικό, επιλέγουν τη λύση των ΕΕΣ για να μάθουν μια τέχνη για τα προς το ζην. Μανικιούρ, πεντικιούρ, γραμματειακή υποστήριξη, κομμωτική, οικονομικά, πληροφορική είναι από τις πιο περιζήτητες ειδικότητες.
Και μόνο το ότι κάθε χρόνο περίπου 3.000 νέοι σπουδαστές εγγράφονται στα κολέγια που συνεργάζονται με ευρωπαϊκά ΑΕΙ, ενώ χιλιάδες άλλοι παρακολουθούν τα προγράμματα των ΕΕΣ δείχνει ότι για τις εκπαιδευτικές αυτές επιχειρήσεις υπάρχει ζήτηση. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να κλείσουν όλες αυτές οι δομές είναι ουτοπική, καθώς προσκρούει τόσο στο ευρωπαϊκό όσο και στο ελληνικό δίκαιο. Αλήθεια, ποιος νόμος θα επιβάλει το «λουκέτο» σε μία επιχείρηση;
Τα «πυροτεχνήματα», όπως η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ περί λουκέτου, συσκοτίζουν την κατάσταση και αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τους κύριους υπευθύνους για την ολιγωρία της Ελλάδας στο συγκεκριμένο θέμα. Πρόκειται για όλες τις κυβερνήσεις από το 1989 έως σήμερα. Καμιά τους δεν θέλησε να αντιμετωπίσει ουσιαστικά το θέμα. Αντίθετα κατέφυγαν στην έκδοση προεδρικών διαταγμάτων (το 2001 εξεδόθη το πρώτο, το 2005 το δεύτερο) που ενσωμάτωσαν ελλιπώς την κοινοτική νομοθεσία στο εθνικό δίκαιο, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να απειλείται με πρόστιμα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Με την τακτική αυτή μοναδικός στόχος τους ήταν να παγώσουν το θέμα των κολεγίων, αντί να αναδείξουν τις πτυχές του, να το θέσουν στην Ε. Ε., να θεσπίσουν (εντέλει) αυστηρούς κανόνες λειτουργίας στα κολέγια. Το μόνο που κατάφεραν είναι να στρουθοκαμηλίζουν. Σήμερα, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, το υπουργείο Παιδείας θα πρέπει να εξετάσει με σοβαρότητα το θέμα, αγνοώντας τα πολιτικά «πυροτεχνήματα» που καμιά υπηρεσία δεν προσφέρουν.
