Από τον αναγνώστη Ν.Λ. έλαβα την κάτωθι επιστολή: «Πολύ με συγκίνησε, ειλικρινά με συντάραξε, η εξομολόγηση του Ευβοέως πρ. υφυπουργού κ. Α. Λιάσκου για τον ηγετικό ρόλο που είχε ως παιδί μεταξύ των συνομηλίκων του στη γειτονιά, όπως και η συνακόλουθη διαπίστωσή του, διατυπωμένη σε θαυμάσια ελληνικά, ότι «στην πολιτική η έφεση υπάρχει από όταν γεννηθείς». Και ο λόγος της συγκίνησής μου είναι ότι μου θύμισε έναν γνωστό από τα φοιτητικά χρόνια, του οποίου το πεπρωμένο ήταν να ηγηθεί του λαού του, αλλά οι αντιξοότητες της ζωής δεν του επέτρεψαν να το εκπληρώσει.
»Τον έλεγαν Ανταίο Βολταίρο Τσουκαμαγιέρος και προερχόταν από χώρα της Υποσαχάριας Αφρικής, που δεν έχει νόημα να αναφέρω, αφού η επίσημη ονομασία της έχει πλέον αλλάξει. Με τον Βολταίρο, όπως τον φωνάζαμε, ήμασταν συμφοιτητές στη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού στα χρόνια της δικτατορίας. Κάποτε, σε ένα από τα φροντιστήρια, ο καθηγητής τον ρώτησε, με περιπαικτική διάθεση, τι θα έκανε όταν επέστρεφε στην πατρίδα του. «Υπουργός, πρωθυπουργός; Δεν ξέρω ακόμη», ήταν η απάντηση που έδωσε εκείνος με απόλυτη σοβαρότητα και η οποία μου έμεινε χαραγμένη στη μνήμη.
»Μετά την αποφοίτηση επέστρεψε στη χώρα του, διατήρησε όμως την επαφή με την φοιτητική παρέα στέλνοντάς μας κάρτες κάθε Πρωτοχρονιά. Υπήρξε μια χρονιά όμως που κανένας μας δεν έλαβε την κάρτα του Βολταίρου. Τότε του έγραψα εγώ μια επιστολή (στη γαλλική, που τη χειριζόταν με περισσότερη άνεση), αλλά δεν έλαβα απάντηση. Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος χωρίς να μάθουμε νέα του, ώσπου μια μέρα έλαβα μια επιστολή από την αδελφή του. Μου έγραφε ότι ο Βολταίρος δεν είχε γίνει ούτε υπουργός ούτε πρωθυπουργός. Η απόρριψη τον είχε πληγώσει και, γι’ αυτό, επιχείρησε την ανατροπή του καθεστώτος. Το πραξικόπημα απέτυχε και ο Βολταίρος σκοτώθηκε από τους αντιπάλους του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει και τον ίδιο και τις φιλοδοξίες του».
Επιστολή Κραουνάκη
Με αφορμή το σχόλιο και τη φωτογραφία της χθεσινής στήλης, σχετικά με την παράσταση του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου στην Επίδαυρο, ο Σταμάτης Κραουνάκης, που συνέθεσε τη μουσική της παράστασης, γράφει:
«Κύριε Κασιμάτη, καλημέρα. Αλήθεια, στο ίδιο φύλλο η συνάδελφός σας Ολγα Σελλά μιλάει για 2.000 θεατές και αλλού, στα «Νέα», ο κύριος Αγιαννίδης για 2.500. Σύμφωνα με τη γνώμη όλων των συντακτών της Αθήνας, η παράσταση του ΘΟΚ δεν ήταν αδιάφορη. Οσο για τη φωτογραφία μου με τον Τατούλη, είναι πασίγνωστο ότι δεν είμαι ομοϊδεάτης του, αλλά είμαι ευγενικός… Νομίζετε ότι αν υπήρχαν δημοσιογράφοι την εποχή του Αριστοφάνη εσείς θα είχατε γλιτώσει; Πάτε καλά; Φιλούθκια! Που λένε και οι Κύπριοι…»
Εχω την εντύπωση ότι οι συνάδελφοι μου είναι τόσο ευγενικοί με τον ΘΟΚ όσο και ο κ. Κραουνάκης με τον κ. Τατούλη…
Επιστολή Κυριαζή
Και ο σκηνοθέτης της παράστασης του ΘΟΚ, Βαρνάβας Κυριαζής, εκφράζει τις διαμαρτυρίες του για το χθεσινό σημείωμα:
«Μάλλον ο σχολιαστής σας παρατηρούσε τα ροζ ή τα μωβ της κυρίας Σαπουντζάκη, γιατί μόνον έτσι εξηγείται το «άντε 650 θεατές». Δυστυχώς όμως για το σχόλιο του ότι «πρέπει κάποτε να τελειώσει το καθεστώς της παραχώρησης της Επιδαύρου στον ΘΟΚ για τις αδιάφορες παραστάσεις του», το λιγώτερο που έχετε να κάνετε είναι να απολογηθείτε. Γιατί οι «αδερφοί» δεν έχουν ανάγκη «ελεημοσύνης», άλλοι μάλλον χρήζουν ελεημοσύνης σωστής πληροφόρησης και δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Είκοσι επτά παραγωγές αρχαίου δράματος έχει αυτό το Κρατικό Θέατρο, το τρίτο του μείζονος Ελληνισμού, εάν ενδιαφέρει κάποιον. Λυπούμαι πραγματικά για την «ευκολία»».
Ουκ εν τω πολλώ το ευ. Είναι γνωστό ότι παραστάσεις του ΘΟΚ στην Επίδαυρο θα είχαν διακοπεί προ πολλού, αν δεν συνέτρεχαν «εθνικοί» λόγοι, τους οποίους πάντα επικαλούνται κάποιοι Κύπριοι επίσημοι, όταν ασκούν τις γνωστές πιέσεις κάθε χρόνο, χωρίς ποτέ όμως να μπαίνουν στον κόπο να μας τους εξηγήσουν καθαρά. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω ποιος εθνικός λόγος δικαιολογεί την ύπαρξη μιας σειράς αδιάφορων παραστάσεων! Φιλούθκια, που λένε και στην Κύπρο, όπως με πληροφορεί ο κ. Κραουνάκης…
Βαρίδια και πούπουλα
Ο Πέτρος Τατούλης χαρακτήρισε τον Κώστα Καραμανλή «βαρίδι» και ο πιστός του υφυπουργός (πιστός αφ’ ότου έγινε υφυπουργός…) Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης εξεμάνη: «Πότε ανακάλυψε ο κ. Τατούλης», βρόντηξε από ραδιοφώνου, «ότι ο κ. Καραμανλής είναι βαρίδι; Οταν έφυγε από το μαντρί;». Είναι, χωρίς αμφιβολία, εύλογη η παρατήρηση του υφυπουργού. Αλλωστε, η αντίθεση μεταξύ της λατρείας, που εξέφραζε ο Π. Τατούλης για τον πρωθυπουργό όσο ο ίδιος παρέμενε στη κυβέρνηση και της χολής, που εκχέει εις βάρος του τώρα με κάθε ευκαιρία, είναι το στοιχείο που αφαιρεί αξιοπιστία από την κριτική του πρώην υφυπουργού Πολιτισμού.
Ωστόσο, έχει και ο φουκαριάρης ο Πέτρος ένα δίκιο και οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε! Ως γνωστόν, ο πρωθυπουργός είναι εύσωμος άνθρωπος και, συνεπώς, το βάρος του είναι μεγάλο. Ο Π. Τατούλης, από την άλλη πλευρά, είναι ελαφρύς, πανάλαφρος σαν πούπουλο. Επομένως, όσο μετείχε στην κυβέρνηση, χάρη στην ελαφρότητά του, εξισορροπούσε το βάρος του Κ. Καραμανλή. Μάλλον αυτό εννοεί ο τέως υφυπουργός και δεν είναι σωστό να τον αδικούμε…
Πνεύμα και ηθική!
Αντιπολιτευόμενη εφημερίδα έκανε τις προάλλες πρωτοσέλιδες τις δηλώσεις Κρητός πολιτικού της Ν.Δ., τέως πρωθυπουργικού συμβούλου, με τις οποίες ο άνθρωπος αυτός υπεδείκνυε στον πρωθυπουργό να αποπέμψει όσους «πλήγωσαν την παράταξη» και να τους αντικαταστήσει «με στελέχη που τα χαρακτηρίζει ήθος και σοβαρότητα». Το όνομα του περί ου ο λόγος συνταξιούχου της πολιτικής δεν έχει πλέον σημασία. Στον άνθρωπο αυτόν έχει επιδικαστεί, σε δεύτερο βαθμό, ποινή φυλάκισης πέντε μηνών με αναστολή, για πρόκληση τέλεσης ψευδορκίας και υπόθαλψη εγκληματία (ενός καλλιεργητή κάνναβης στο Ρέθυμνο, συγκεκριμένα). Δεν νομίζω, επίσης, να έχει λησμονηθεί η ανοίκεια επίθεση που εξαπέλυσε κατά της Δικαιοσύνης, μόλις αναγγέλθηκε η ποινή του. Από την πλευρά μου, απλώς διερωτώμαι πώς είναι δυνατόν, από τη μια πλευρά να στηλιτεύουμε το αίσχος της γενικευμένης ατιμωρησίας στην ελληνική κοινωνία και από την άλλη να δίνουμε την οποιαδήποτε αξία στις απόψεις αυτού του ανθρώπου. Εχει πάψει πια να είναι κωμικό ή διασκεδαστικό. Αρχίζει να γίνεται εμετικό…
