Αστυνομικοί φέρονται να επικοινωνούσαν, να ενημέρωναν και να εξυπηρετούσαν το «συνδικάτο του εγκλήματος» που απήγαγε τον Περικλή Παναγόπουλο, αναλάμβανε εκτελέσεις «συμβολαίων θανάτου», βομβιστικές επιθέσεις και πλήθος άλλα εγκλήματα με διαδικασίες «εξπρές».
Μπορεί το «αργύριον» να μοιάζει ασυμβίβαστο με τις Αρχές, τη Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία, αλλά η πραγματικότητα αποδεικνύεται διαφορετική. Τα περιστατικά παράνομου πλουτισμού αστυνομικών και άλλων κρατικών λειτουργών είναι τόσο συχνά που πλέον δεν ταρακουνούν – έχουμε εθιστεί στη δυσωδία. Θεωρείται αναμενόμενο, την ειδησεογραφία να απασχολούν διασυνδέσεις αστυνομικών με τον υπόκοσμο, εμπλοκή τους σε διακίνηση ναρκωτικών, λαθρομεταναστών, εμπόριο όπλων, εκβιασμούς, ληστείες, εξαφάνιση δικογραφιών, κατακράτηση ενταλμάτων, απάτες, πλαστογραφίες, «λαδώματα» κάθε είδους… Το εύκολο χρήμα εκμαυλίζει. Στο Νεπάλ πρόσφατα έραψαν τις τσέπες των υπαλλήλων του αεροδρομίου για να πατάξουν τη διαφθορά. Στη αρχαιότητα, φιλοτεχνούνταν αγάλματα δικαστών χωρίς χέρια…
Λιγότερο αναμενόμενες είναι οι διασυνδέσεις πολιτικών με ανθρώπους του υποκόσμου. Αυτό το αποκαρδιωτικό σκηνικό διαφαίνεται τούτες τις μέρες. Αχνοδιαγράφεται μια αλυσίδα διαδοχής στην αχρειότητα, από τη κορυφή της ιεραρχίας ώς τη βάση. Ονόματα πολιτικών, διευθυντών φυλακών, κρατικών λειτουργών (δικαστών), δικηγόρων, επιχειρηματιών εκφέρονται από τα χείλη των μελών της συμμορίας. Και να σκεφτεί κανείς ότι μόνο 400 σελίδες από τις 1.500 των απομαγνητοφωνημένων διαλόγων έχουν δημοσιοποιηθεί.
Ενα πολυπλόκαμο κουβάρι δείχνει να περιτυλίγει εξουσία, οικονομική ζωή και υπόκοσμο στο πιο δυσώδες σύμπλεγμα.
Αίφνης ο πολίτης βρίσκεται μπροστά στη σκιαγράφηση μιας κλειστής αφανούς κοινωνίας, που αρθρώνεται σε όλη τη διαστρωμάτωση, περιλαμβάνοντας πρόσωπα της εξουσίας, παράγοντες της οικονομίας, διεφθαρμένους λειτουργούς, αλλά και εγκληματικά «κατακάθια»· μιας κάστας που εξασφαλίζει στα μέλη της προνόμια και αμοιβαίες παράνομες εκδουλεύσεις και λειτουργεί σαν συνωμοτική οργάνωση με αυστηρούς κανόνες – πειθαρχία, αλληλοβοήθεια, σιωπή. Το στόμα κλειστό. Δεν πρέπει να διαρρεύσουν οι αυθαιρεσίες, τα εγκλήματα. Σήμερα εγώ, αύριο εσύ.
Το πολιτικοκοινωνικό θρίλερ, που μόλις άρχισε, θα απασχολήσει το φιλοθεάμον κοινό για μήνες, εξάπτοντας τη φαντασία σε ρεπόρτερ και θεατές και δίνοντας «τροφή» για πλήθος σενάρια. Επειτα, όταν η έρευνα ολοκληρωθεί, το θέμα υπερεξαντληθεί και η χώρα κουραστεί από το αναμάσημα -χωρίς άλλες εξελίξεις- των αποκαλύψεων, τα πράγματα θα ξαναμπούν «στη θέση» τους (ουδεμία εμπλοκή πολιτικού θα έχει επιβεβαιωθεί), θα διαχωριστεί η ήρα από το σιτάρι, οι εγκληματίες από τους νομοταγείς, οι μαφιόζοι από τους λειτουργούς, εκείνοι που ο νόμος αγγίζει από εκείνους που δεν αγγίζει. Και το θέμα θα ξεχαστεί.
Αφήνοντας μια πικρή γεύση και το ερώτημα. Υπήρξε κουκούλωμα ή ζούμε σε μια πιο υγιή -από τα φημολογούμενα- κοινωνία; Ενα, μάλλον προσχηματικό ερώτημα, που παραμένει ακριβώς αναπάντητο για να συντηρείται η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.
