Το θέμα ήταν σχετικά απλό, το μελετούσαν από καιρό, χωρίς πίεση χρόνου και η τελική απόφαση δεν θα είχε -καν- πολιτικό κόστος. Ο υπουργός Οικονομίας είχε (ορθώς, κατά τη γνώμη μας…) την πρόθεση να διευρύνει την φορολογία ώστε να αυξήσει τα έσοδα του κράτους από τα τυχερά παιγνίδια γενικώς και να επιβαρύνει, ειδικώς, το ηλεκτρονικό στοίχημα, το οποίο τυπικώς (υποτίθεται ότι…) απαγορεύεται στην Ελλάδα. Αυτό ήταν το σχέδιό του.
Τελικά, όμως, ο κ. Γ. Παπαθανασίου κατέληξε να εισάγει στη Βουλή ένα εντελώς διαφορετικό νομοσχέδιο, το οποίο του ετοίμασαν οι (άσχετοι με το αντικείμενο…) συνεργάτες του υφυπουργού του, κ. Αντ. Μπέζα: Το νομοσχέδιο όριζε ότι επιβάλλεται φορολογία όχι μόνον στα κέρδη αλλά ακόμη και στις ζημιές (!) από τα νόμιμα τυχερά παιγνίδια. Ηταν, δηλαδή, ένα σχέδιο το οποίο επιβάρυνε αποκλειστικά και μόνο τον ΟΠΑΠ! Ητοι, άλλα αντ’ άλλων…
Η παρτίδα σώθηκε την τελευταία στιγμή, το σχετικό νομοσχέδιο θα ερμηνευτεί και θα ψιλο-διορθωθεί. Αλλά, για να γίνει αυτό, έπρεπε να κινητοποιηθεί όλος ο κλάδος, να γίνουν διαδοχικά μνημόνια από τη διοίκηση του ΟΠΑΠ και η μετοχή αυτού του οργανισμού (της 168ης καλύτερης επιχείρησης της Ευρώπης σύμφωνα με τους Financial Times, με 180ή την Εθνική Τράπεζα…) να καταρρεύσει από τα 20,95 ευρώ στα 16,13 ευρώ την Πέμπτη, χάνοντας το 23% της αξίας της μέσα σε μία εβδομάδα.
Το θέμα ήταν απλό – αλλά μπερδεύτηκαν μεταξύ τους, μόνοι τους…
Ενώ η αντιμετώπιση της κρίσης κάθε άλλο παρά απλό θέμα είναι. Αντιθέτως, προϋποθέτει δύσκολες αποφάσεις για μεγάλα και σύνθετα θέματα. Οπως αυτά τα δύο, που βρέθηκαν στο επίκεντρο της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες.
Πρώτον, το στέγνωμα της αγοράς από ρευστότητα. Οι ακάλυπτες επιταγές και οι απλήρωτες συναλλαγματικές σπάνε κάθε ρεκόρ. Το πρόβλημα επιδεινώνεται δραματικά επειδή το κράτος – μπαταχτσής (όσο απλόχερα χρηματοδοτεί ρουσφέτια, «πελάτες» και σύστημα πατρονίας, άλλο τόσο) επίμονα αρνείται να πληρώσει αυτά που χρωστά στις επιχειρήσεις με τις οποίες συναλλάσσεται. Αυτό το κρυφό χρέος είναι 12,5 δισ. ευρώ. Η εξόφλησή του, που θα έδινε ισχυρή ώθηση στην οικονομία, τεχνικοοικονομικά είναι απολύτως εφικτή. Ποιος, όμως, μπορεί να χειριστεί το θέμα;
Δεύτερον, το πρόβλημα των ασφαλιστικών Ταμείων. Από το ΙΚΑ, συγκεκριμένα, τον Δεκέμβριο θα λείπουν περίπου 2 δισ. ευρώ, άνευ των οποίων θα υποχρεωθεί να περικόψει την καταβολή συντάξεων και την κάλυψη της φαρμακευτικής δαπάνης των ασφαλισμένων του. Η ανάγκη μιας μεγάλης μεταρρύθμισης του ΙΚΑ (που ισοδυναμεί περίπου με τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος συνολικά..) αν και προφανής, ούτε καν συζητείται. Αντιθέτως, συνεχίζονται τα διάφορα προγράμματα εθελουσίας εξόδου, που κατά σκανδαλώδη τρόπο επιβαρύνουν το ΙΚΑ. Ποιος, άραγε, μπορεί να χειριστεί το θέμα;
Δεν είναι εύκολο να είσαι αισιόδοξος.
Οταν σε ένα απλό ζήτημα, όπως η φορολογία των κερδών από τυχερά παιγνίδια, άλλα επιδιώκει ο υπουργός, άλλα καταλαβαίνει και προωθεί ο υφυπουργός του, και οι δύο από κοινού χειρίζονται ένα θέμα το οποίο ουδείς εκ των δύο γνωρίζει, και εισηγούνται νομοσχέδια στη Βουλή χωρίς καν να ζητήσουν ενημέρωση από τους ειδικούς που το δικό τους κόμμα έχει διορίσει (σημειώστε ότι μόλις χθες ζήτησαν, τελικά, από τον ΟΠΑΠ να τους εξηγήσει πώς λειτουργούν τα διάφορα τυχερά παιγνίδια…), πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι ο πολίτης για τον τρόπο που η (κουρασμένη και ημι-αποδιοργανωμένη) κυβέρνηση θα χειριστεί ένα μεγάλο, σύνθετο, δύσκολο θέμα;
