Αρκετά χρόνια πίσω, όταν ξεκίνησα την ενασχόληση με τα κοινά, σε κάποιες περιπτώσεις, τα πράγματα και κυρίως κάποια πρόσωπα, που στα μάτια μου φάνταζαν μοναδικά και αναντικατάστατα, με προσπερνούσαν μέσα στο απρόσιτο για εμένα μεγαλείο της μοναδικότητάς τους.
Μεγαλώνοντας σε ηλικία, αλλά και εμπειρία, άρχισα να συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι όλο και περισσότεροι ήταν μοναδικοί και αξιοθαύμαστοι. Γι’ αυτό άλλωστε και συνδέονταν οι προερχόμενοι από τον πολιτικό, τον κοινωνικό και οικονομικό βίο, σε μία συνεργασία για την προώθηση και επίλυση των προβλημάτων του τόπου, κυρίως.
Ετσι τα γεγονότα της ημέρας, του μήνα, της χρονιάς ήταν αυτές οι συναναστροφές, που κατ’ ανάγκην έπρεπε να λάβουν την κατάλληλη δημοσιότητα, ώστε ο λαός να γνωρίζει επαρκώς ποιοι έχουν το πάνω χέρι κάθε φορά, από τους ευτυχείς θνητούς. Βέβαια καμιά φορά, στους συνδαιτυμόνες μπορεί να βρίσκονται και άτομα ύποπτα, επικίνδυνα. Αλλά, ποιος θα τολμήσει να το κρίνει αυτό, για ανθρώπους που διαθέτουν τέτοια φινέτσα και διαβιούν μέσα σε ασύλληπτη οικονομική άνεση και ασφάλεια διαθέτοντας για προστασία και μερικούς «μπράβους» ή και αστυνομικούς, που τους διέθεσε το κράτος από το περίσσευμά του. Κι όλοι αυτοί βλέποντάς τους, με τι κραυγαλέα και πομπώδη σεμνότητα περιφέρουν τα πλουμισμένα κορμιά τους, είναι οι εκλεκτοί του Θεού, που δεν σκιάζει τίποτε το «είναι» τους.
Και μοιάζουν άτρωτοι στις ασθένειες, στα γυρίσματα της τύχης και ασφαλώς στο πεπερασμένο της ζωής. Καμιά φορά όμως τυχαίνει κάποια μικροαναποδιά και το όνομα εμφανίζεται στα ΜΜΕ ως εμπλεκόμενο σε αστυνομικές ιστορίες.
Αν είναι δυνατόν να στοχοποιούνται πρόσωπα θεόσταλτα, πρόσωπα αναντικατάστατα, που η έλλειψή τους θα αφήσει τεράστιο κενό. Πώς θα κυβερνηθεί η Ελλάδα, ποιοι θα αναλάβουν τις τύχες της, αν όλη αυτή η συγχορδία φάλτσων παύσει να προσφέρει το μακρόπνοο, θεόπνευστο έργο τους. Τι θα κάνουμε οι υπόλοιποι χωρίς τους βαρβάρους; Κι όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολύ ανακαλύπτουμε τους αναντικατάστατους να αυξάνονται, να εδραιώνονται και να είναι πλέον καθεστώς. Να ελέγχουν μεγάλο μέρος της πολιτικοκοινωνικής ζωής. Να φαίνονται παντοδύναμοι, γιατί έτσι πρέπει να αισθάνονται. Τα χαχανητά δείχνουν την ικανοποίησή τους για το επιτελούμενο έργο, όπως φαίνεται και από τους ουκ ολίγους παρατρεχάμενους, που αντλούν δύναμη και από τη γνωριμία τους με τους αθάνατους. Και πάει λέγοντας, μέχρις ότου έλθει η ώρα της μοιραίας αποκαθήλωσης, φυσικής ή τεχνητής.
Και ξάφνου, χάνονται οι παρατρεχάμενοι, οι φίλοι και οι γνωστοί και ουδείς ασχολείται με τον αναντικατάστατο. Κι όταν είναι εν ζωή είναι η μεγαλύτερη και πιο βασανιστική τιμωρία. Οταν έχει αποβιώσει, γιατί κι αυτό συμβαίνει, έχει τουλάχιστον εξασφαλίσει έναν καλό επικήδειο, αφού «ο νεκρός δεδικαίωται», τουλάχιστον εντός του ναού!
* Ο κ. Παξινός είναι πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
