Υπάρχει ένας ορατός κίνδυνος στο άμεσο μέλλον που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τον καλό δρόμο στον οποίο έχουν μπει εδώ και λίγο καιρό οι υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας. Η μεγάλη επιτυχία της εξάρθρωσης της μαφίας που οργάνωσε την απαγωγή Παναγόπουλου οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην άψογη συνεργασία ΕΥΠ και ΕΛ.ΑΣ. Η ΕΥΠ είχε τα μηχανήματα και την τεχνογνωσία των παρακολουθήσεων, η ΕΛ. ΑΣ. τη γνώση προσώπων και πραγμάτων στον χώρο του υποκόσμου ώστε να μπορεί να ερμηνεύσει τα όσα γραφικά και ακαταλαβίστικα στον κοινό θνητό καταγράφονταν στα περίφημα CD. Η συνεργασία έγινε δυνατή και επειδή κομβικά πρόσωπα στις έρευνες είχαν περάσει από κρίσιμες θέσεις και στην ΕΥΠ και στην ΕΛ.ΑΣ. Είναι άλλωστε γνωστό πως η ΕΥΠ από μόνη της δεν μπορεί να κάνει αστυνομική δουλειά, δεν έχει καν το δικαίωμα συλλήψεων και η βασική της αρμοδιότητα είναι η συγκέντρωση πληροφοριών.
Η σχέση των δύο υπηρεσιών δεν ήταν πάντοτε αρμονική. Κάθε άλλο. Σε κάποια μάλιστα φάση η σχέση ήταν τόσο εχθρική που οι αστυνομικοί αρνούνταν πεισματικά να ζητήσουν ή και να πάρουν στοιχεία από την ελληνική μυστική υπηρεσία. Σε μια περίπτωση, στην περίφημη υπόθεση ΔΥΤΗΣ, λέγεται πως αστυνομικοί τορπίλισαν εσκεμμένα μια επιχείρηση που είχαν οργανώσει στελέχη της ΕΥΠ για τον εντοπισμό τρομοκρατών. Η συνεργασία ΕΛ.ΑΣ. και ΕΥΠ έφτασε όμως σε πολύ καλά σημεία με την υπόθεση της «17 Νοέμβρη» και έλυσε πολλά από τα μακροχρόνια προβλήματα συνεννόησης.
Ποιος είναι ο κίνδυνος τώρα; Είναι σαφές πως στον χώρο των υπηρεσιών ασφαλείας υπάρχουν δύο «αφεντικά», δύο πολιτικοί προϊστάμενοι: ο κ. Παυλόπουλος και ο κ. Μαρκογιαννάκης. Το τι κάνει ποιος και το τι εντολές έχει από τον πρωθυπουργό είναι εξαιρετικά ασαφές. Οι αξιωματικοί, όπως και κάθε άνθρωπος που κάνει μια δύσκολη δουλειά, θέλουν καθαρές οδηγίες και εντολές. Αν πρέπει να μαντέψουν από ποιον πρέπει να πάρουν το ΟΚ για μια επιχείρηση και ποιο ΟΚ μετράει περισσότερο, είναι βέβαιο ότι θα ξοδεύουν περισσότερο χρόνο σε μαντικές ασκήσεις παρά στον σχεδιασμό επιχειρήσεων. Πέραν, όμως, τούτου τα πράγματα περιπλέκονται γιατί σύμφωνα με τον νόμο η ΕΥΠ υπάγεται απευθείας στον υπουργό Εσωτερικών, ενώ η ΕΛ.ΑΣ. στον αναπληρωτή υπουργό που έχει την ευθύνη για τη Δημόσια Τάξη. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν να αρχίσει ένας ανταγωνισμός και μια άρνηση συνεργασίας που θα οδηγούσε σε παράλυση.
Δυστυχώς υπάρχουν και οι «Ταλιμπάν» των δύο πλευρών, οι οποίοι θεωρούν πως επίκειται η εξάρθρωση τρομοκρατικών οργανώσεων και θέλουν να αυτονομηθούν ώστε να διεκδικήσουν αποκλειστικά τη δόξα είτε η ΕΥΠ είτε η ΕΛ.ΑΣ. Η υπόθεση Παναγόπουλου έδειξε όμως πως μόνο όταν οι δύο υπηρεσίες συνεργάζονται στενά φέρνουν αποτελέσματα. Σε μια κανονική χώρα θα λειτουργούσαν υπό τον ίδιο πολιτικό προϊστάμενο και με ξεκάθαρη γραμμή διοίκησης. Επειδή όμως τα θέματα αυτά συνήθως σέρνονται για μήνες, το πιθανότερο είναι να συνεχίσει για καιρό το ιδιότυπο ελληνικό μοντέλο. Οπότε αυτό που χρειάζεται είναι να ελαχιστοποιηθούν οι τριβές ανάμεσα στα κυβερνητικά στελέχη, να συνεχισθεί η στενή συνεργασία χωρίς «εγωισμούς» και με την αντίληψη πως από μια κοινή επιτυχία όλοι έχουν να κερδίσουν. Η ιστορία άλλωστε έχει αποδείξει με τον πιο γλαφυρό τρόπο πως οι «βεντέτες», η ασυνεννοησία και η επιχειρησιακή ασάφεια οδηγούν με μαθηματική βεβαιότητα σε φιάσκο!
