Λαμβανομένου υπ’ όψιν του ενδυματολογικού κώδικα των ιερέων της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, η παροιμία την οποία παραφράζω στον τίτλο ταιριάζει στην περίπτωση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών. Οσοι γνωρίζουν τον Ιερώνυμο καταλαβαίνουν ότι επιθυμεί ειλικρινά να φέρει την άνοιξη στην Εκκλησία. Του είναι όμως αδύνατον, καθώς ουσιαστικά είναι μόνος του: Στη Σύνοδο κυριαρχούν συντριπτικά οι υπερσυντηρητικοί ιεράρχες, τους οποίους προώθησε ο προκάτοχός του.
Το εύλογο ερώτημα τότε είναι γιατί τον εξέλεξαν Αρχιεπίσκοπο; Πρώτον, για να κερδίσουν τον απαιτούμενο χρόνο οι υπερσυντηρητικοί, ώστε να αναδειχθεί ανάμεσά τους ο φυσικός ηγέτης του χώρου. Δεύτερον, επειδή η αφοσίωση του Ιερώνυμου στην Εκκλησία (την οποία απέδειξε υφιστάμενος στωικά τη διαβολή των χριστοδουλικών στην προηγούμενη εκλογή) παρείχε την εγγύηση ότι θα «τακτοποιούσε» τα οικονομικά σκάνδαλα της αρχιερατείας Χριστόδουλου και δεν θα άφηνε την Εκκλησία να εξευτελισθεί. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Ιερώνυμος είναι οιονεί όμηρος των σκοταδιστών – δυστυχώς…
Η σχέση αυτή φάνηκε προσφάτως από την προσωπική παρέμβαση, που ανέλαβε ο Αρχιεπίσκοπος (κατόπιν αφόρητων πιέσεων από τους συντηρητικούς) προς τον υπουργό Πολιτισμού Αντώνη Σαμαρά, προκειμένου ο τελευταίος να προωθήσει την απάλειψη των σκηνών από το προβαλλόμενο στο Μουσείο της Ακρόπολης ντοκιμαντέρ του Κώστα Γαβρά και οι οποίες ενοχλούσαν την Εκκλησία.
Η περίπτωση του υπουργού Πολιτισμού, τώρα, είναι πολύ απλούστερη. Γράφει ο Τζορτζ Χόρτον, Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη το 1922: «Είναι απίστευτο -θα έλεγα αδιανόητο- μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι Ελληνες πολιτικοί για να διατηρήσουν το κόμμα τους στην εξουσία έστω και μια εβδομάδα παραπάνω: μπορούν να θυσιάσουν την πατρίδα τους». Κατά συνέπειαν, αντιλαμβάνεσθε τι μπορεί να κάνει με την αλήθεια ένας πολιτευόμενος από την Καλαμάτα, αν πρόκειται να κερδίσει μια χούφτα ψήφους…
Ο πρίγκιψ
Τώρα μάλιστα! Σώθηκαν… Ο Ρούντι Ρινάλντι, ο επιλεγόμενος στα χρόνια της ΠΠΣΠ «πρίγκιπας», σήμερα εκπρόσωπος στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιας «Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας» (μεταλλαγμένοι μαοϊκοί…), βρήκε τη λύση του προβλήματος. Ερωτηθείς, σε συνέντευξη που έδωσε σε εφημερίδα, για τα αίτια της κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες ευρωεκλογές, τα εντόπισε εις το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν πρόβαλε το αριστερό, ριζοσπαστικό του πρόσωπο»! Να με συγχωρείτε, αλλά ο ριζοσπαστισμός του περασμένου Δεκεμβρίου δεν έφθανε;
Τα μυστήρια του ΣΥΡΙΖΑ
Οσον αφορά, πάντως, το πρόβλημα που κατατρύχει τον ΣΥΡΙΖΑ, έχω πεισθεί ότι καμία ελάχιστη σημασία έχει πού θα καταλήξουν (και αν θα καταλήξουν…) τα διαβούλια και οι ζυμώσεις στα οποία έχουν καταπιαστεί τα στελέχη του. Διαβάζω προσεκτικά τα κείμενα και των τριών πλευρών και διαπιστώνω τα εξής: Οι μεν Τσιπραίοι επί της ουσίας δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν από τους Αλαβανικούς. Τα ίδια ακριβώς λένε και οι μεν και οι δε – εκτός αν η συζήτηση διεξάγεται σε κάποιον κώδικα απροσπέλαστο στους κοινούς θνητούς ει μη μόνον στους μυημένους. Οσο για τους υποτιθέμενους ανανεωτικούς, αυτοί κάτι προσπαθούν να πουν, αλλά δεν καταφέρνουν ούτε καν να το υπαινιχθούν. Θαρρείς ότι ντρέπονται να το αρθρώσουν. Είτε στην αρθρογραφία τους είτε στις συνεντεύξεις τους, σου δίνεται η εντύπωση ότι δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να απειλούν ότι αν πιεσθούν… θα μιλήσουν!
Εν ολίγοις, η γενική εικόνα που προβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ προς τον κόσμο είναι αυτή των «losers», που απορροφώνται στη δίνη της εσωστρέφειάς τους και δεν το καταλαβαίνουν. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν λείψουν από την επόμενη Βουλή…
Για εσάς κύριε καθηγητά!
Προς τον σοφολογιότατο καθηγητή, ο οποίος ανέθεσε σε συνεργάτιδά του να προσεγγίσει συνάδελφό μου, προκειμένου ο τελευταίος να με ρωτήσει αν εννοούσα την εξοχότητά του σε quiz της περασμένης εβδομάδας, έχω να πω τούτο: Ναι, κύριε καθηγητά, εσάς εννοούσα. Δεν μένει παρά να σας ευχαριστήσω για την επιβεβαίωση…
Quiz
Υπουργός της κυβέρνησης (ή μήπως το αρμόζον με το απαράμιλλο στυλ του ανδρός θα ήταν «υπουργάρας»;) μπαίνει στο προφίλ καλλιγράμμου νεάνιδος στο Facebook (νεάνιδος, απασχολουμένης στο ίδιο υπουργείο) και, ενυπογράφως, τη ρωτά: «Θέλεις να γίνουμε φίλοι;». Το σημειώνω, όχι επειδή θεωρώ ότι υπάρχει κάτι το επιλήψιμο στην προσέγγιση που επιχειρεί ο υπουργός (κάθε άλλο μάλιστα!), αλλά επειδή με εκπλήσσει ευχάριστα το ύφος με το οποίο επιχειρείται: χαρακτηρίζεται από ευθύτητα και γλυκύτητα, που απαντώνται σήμερα μόνο στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Συνιστώ στο αντικείμενο του υπουργικού θαυμασμού να του απαντήσει «νιάου». Το αξίζει!..
