Στις αρχές αυτού του μήνα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ασχολήθηκε με την ελληνική οικονομία, εκδίδοντας δυσοίωνες προβλέψεις για την πορεία της και προσφέροντας ένα σύνολο συμβουλών που θα τη βοηθήσουν, υποτίθεται, να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Οι περισσότερες είναι κοινότοπες, οι ίδιες παραινέσεις που εκτοξεύει εδώ και χρόνια προς χώρες με «προβληματική» οικονομία, οδηγώντας τις συχνά σε κοινωνική αναταραχή: περικοπή κρατικών δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις, αύξηση της έμμεσης φορολογίας, μεγαλύτερη «ελαστικοποίηση» της αγοράς εργασίας, με κατάργηση κάθε λογής εμποδίων στην υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων.
Υπήρξαν ωστόσο και ορισμένες συμβουλές με ιδιαίτερα ελληνικό χρώμα. Ανάμεσά τους εκείνη που αφορά τον θεσμό του δώρου Χριστουγέννων και Πάσχα και του επιδόματος αδείας, «προνόμιο» των μισθωτών και των συνταξιούχων που δεν ισχύσει σε όλες τις χώρες. Το ΔΝΤ προτείνει να καταργηθούν αυτές οι επιπλέον αποδοχές, ως μέτρο για την εξυγίανση των ασφαλιστικών Ταμείων.
Σε μια χώρα όπου η μεγάλη πλειονότητα των συνταξιούχων έχει μηνιαίες αποδοχές μεταξύ 400 και 700 ευρώ, οι «σοφοί» του ΔΝΤ συμβουλεύουν να τους αφαιρεθεί αυτή η οικονομική ανάσα, που αποτελεί επιπλέον σημαντικό παράγοντα ζωογόνησης της εγχώριας αγοράς.
Δεν είναι πολύ πιθανό να βρεθεί κυβέρνηση που θα εφαρμόσει την ανατριχιαστική αυτή πρόταση, μπορεί ωστόσο να χρησιμεύσει σαν μπαμπούλας για να περάσουν πιο «μαλακά» άλλα μέτρα εις βάρος των ασφαλισμένων. Και δείχνει πόσο αμείωτη παραμένει η αλαζονεία του ΔΝΤ, παρότι οι μεγαλοσχήμονες οικονομολόγοι του δεν κατάφεραν ούτε να προβλέψουν ούτε να αποτρέψουν την οικονομική κρίση που έπληξε τόσο το χρηματοπιστωτικό σύστημα όσο και την «πραγματική» οικονομία σ’ όλο τον κόσμο.
Το 2006, το ΔΝΤ εκτιμούσε: «Ολα δείχνουν ότι οι μηχανισμοί πίστωσης στην κτηματομεσιτική αγορά των ΗΠΑ θα παραμείνουν σχετικά κερδοφόροι». Ολοι ξέρουμε τι συνέβη λίγο αργότερα. Πόσο κύρος μπορούν να διαθέτουν τώρα οι προβλέψεις και οι παραινέσεις του και γιατί πρέπει να τις παίρνουμε στα σοβαρά;