«Στις μέρες μας ξανά και ξανά μοιράζεται αφειδώς η καραμέλα των σταλινικών εγκλημάτων. Ξέρουν τι λένε όταν καταδικάζουν τον σταλινισμό… Η περίοδος που συνέπεσε επικεφαλής του σοβιετικού κράτους και του κόμματος να είναι ο Στάλιν ενοχλεί γιατί ακριβώς αποτελεί πείρα για τις σκληρές συνθήκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Γιατί αποδεικνύει ότι η εργατική τάξη μπορεί να πάρει όλη την εξουσία στα χέρια της και να την ασκεί και θεσμικά και ουσιαστικά». Τάδε έφη η γεν. γραμματέας του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα κατά τη χθεσινή ομιλία της στην Καισαριανή. Ολα αυτά την ημέρα που ο Ρώσος πρωθυπουργός, Βλαντιμίρ Πούτιν, γνωστός θαυμαστής του Στάλιν, ζήτησε συγνώμη για τη σοβιετική σφαγή 22.000 Πολωνών αξιωματικών στο Κατίν το 1940. Την οποία σημειωτέον ο Ριζοσπάστης εξακολουθεί να αποδίδει σε γκεμπελική προπαγάνδα. Τη στιγμή που η κυρία Παπαρήγα εξακολουθεί να δίνει μάχες για να επανορθώσει τα «ιμπεριαλιστικά ψεύδη», ο ΣΥΡΙΖΑ ξυφουλκεί με το ΣΥΝ και η Ανανεωτική Αριστερά απειλεί με αυτόνομη κάθοδο… Ο Περικλής Κοροβέσης εμφανίζεται μεταμελημένος και παίρνει πίσω τις επιθέσεις του για την ηγεσία του ενιαίου ΣΥΝ κατά το βρώμικο 1989, ο Αλέκος Αλαβάνος καρφώνει το πνευματικό του τέκνο και περιφέρει παραιτήσεις και ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί εναγωνίως να βαφτίσει «πύρρειο νίκη» την καταφανή απομόνωσή του. Το αποτέλεσμα είναι από τα εικονικά διψήφια ποσοστά του 2008, το κόμμα να βρίσκεται εκ νέου αντιμέτωπο με το εκλογικό όριο 3% και να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο αποκλεισμού του από την επόμενη βουλή.
Η κατάσταση της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι πραγματικά απογοητευτική και η απουσία οιουδήποτε διαλόγου για τα αίτια της πολυδιάσπασης είναι εξίσου αποκαρδιωτική. Κάποτε τουλάχιστον η ελληνική Αριστερά είχε το ταλέντο της αυτοκριτικής, του γόνιμου εσωτερικού διαλόγου, της ιδεολογικής ζύμωσης με περιεχόμενο. Το γεγονός ότι το κόμμα του Οσκαρ Λαφοντέν, Die Linke, σαρώνει πλέον και στη δυτική Γερμανία, όπως φάνηκε στις προχθεσινές εκλογές στο κρατίδιο του Ζάαρλαντ, αποδεικνύει ότι οι συνθήκες στην Ευρώπη είναι πρόσφορες για μία αριστερή στροφή. Η -έστω δημοσκοπική- άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ πριν από ένα χρόνο αντανακλά την αναζήτηση των ψηφοφόρων για κάτι νέο και άφθαρτο. Η συγκράτηση εξάλλου, ενίοτε και η ενίσχυση των ποσοστών του ΚΚΕ, επιβεβαιώνει την άποψη ότι οι νέοι πολίτες ψάχνουν έναν πολιτικό σχηματισμό ανιδιοτελή και σταθερό.
Μόλις χθες ένας πιτσιρικάς προσπαθούσε, με αξιοθαύμαστη κνίτικη επιμονή, να με πείσει να δώσω έξι ευρώ για να πάω στο 35ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Πανεπιστημιούπολη. «Είναι πιο ωραία από του ΣΥΡΙΖΑ επειδή κάνουν πλύση εγκεφάλου από τα μεγάφωνα, δεν σταματούν με στεντόριες φωνές να καταφέρονται κατά των μονοπωλίων», μου εξήγησε με χιούμορ. Αν διέθετε η ελληνική Αριστερά αυτοσαρκασμό, φαντασία και ενθουσιασμό, αλλά και επίγνωση της δυναμικής της, τότε ίσως θα μπορούσε να πλησιάζει το 20% του Λαφοντέν.