Οι μέρες είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά μαύρες. Μαύρη καμένη γη γύρω μας, μαύρο το πολιτικό τοπίο, αναλώνεται στην εσωστρέφεια χωρίς εμφανείς και σταθερές επιδιώξεις. Ανήσυχη και αβέβαιη η κοινωνία, με όλους τους δείκτες σε καθοδική πορεία.
Αυτές, λοιπόν, τις μαύρες μέρες, αναγνώστης που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του μου γράφει μεταξύ άλλων τα εξής:
«Σας προτείνω τη δημιουργία μιας μόνιμης στήλης στην εφημερίδα με στόχο την ανάδειξη των επιτευγμάτων των νέων Ελλήνων (φοιτητών, επιχειρηματιών, επιστημόνων, καλλιτεχνών κ. λπ.) της Ελλάδας – όχι του εξωτερικού. Ναι μεν πού και πού αναφέρεστε σε αυτά, αλλά αποσπασματικά. Ισως με μια συνεχή και συνειδητή «προπαγάνδα», με ένα «μπαράζ» καλών ειδήσεων και επιτυχιών, να πέρναγε το μήνυμα ότι κάτι γίνεται στη χώρα μας, ότι ο κόσμος σιγά σιγά «ξεκολλάει» από τα κόμματα και θα δινόταν διαφορετική έμφαση στο τι είναι πραγματικά σημαντικό και τι όχι. Οχι άλλες στήλες για το τι είπε ο κάθε πολιτικός, αλλά πολύ χώρο για το τι δημιούργησε ο κάθε επαγγελματίας».
Εχει δίκαιο. Το αρνητικό, συχνά μέχρι διαστροφής, αποτελεί πλέον τον κύριο κορμό της ειδησεογραφίας και στον Τύπο και στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, ιδίως στα τελευταία. Η μια ερμηνεία είναι ότι πολλαπλασιάστηκε το αρνητικό στην κοινωνία και από εκεί επεκτάθηκε, ακάθεκτο, στο φυσικό περιβάλλον και τελικά στην ψυχική μας διάθεση. Σκάνδαλα, κομπίνες, κλεψιές, εγκληματικότητα, διαστροφές ποικίλες, πυρκαγιές, συσσώρευση σκουπιδιών (έξω και μέσα μας), οικονομική καχεξία, φοροδιαφυγή, ανεργία, ακρίβεια, είναι τα συνήθη θέματα που μας απασχολούν. Υπάρχουν και είναι πραγματικά, αλλά δεν είναι τα μόνα που συμβαίνουν. Είναι και η δική μας, των δημοσιογράφων, η αντίληψη ότι αυτά «πουλάνε», ότι βρίσκουν αναγνώστες. Δεν ξέρω αν είναι ορθή αυτή η αντίληψη, ξέρω όμως ότι συνολικά τα μέσα ενημέρωσης, τα τελευταία χρόνια, χάνουν περισσότερους πελάτες από όσους κερδίζουν.
Πιστεύω ότι κάτι βαθύτερο συμβαίνει. Η μεμψιμοιρία και ο αρνητισμός είναι η εύκολη δουλειά, τόσο στην περιγραφή όσο και στην παραγωγή κριτικής σκέψης. Το κρίνω και από τον εαυτό μου. Τα αρνητικά είναι άφθονα, χωρίς κόπο τα βρίσκεις στην επιφάνεια και έχουν το χάρισμα να σου προσφέρουν έτοιμη και χωρίς κόπο την «κριτική στάση»: εναντίον του κράτους, εναντίον της πολιτικής, εναντίον των μεταναστών, εναντίον του «ταξικού εχθρού» και τελικά εναντίον της «άτιμης κοινωνίας».
Ομως, η χώρα αυτή δεν ζει και δεν επιβιώνει με τα αρνητικά. Υπάρχουν πολλοί άνεργοι και είναι μεγάλο πρόβλημα, αλλά υπάρχουν και εκατομμύρια άλλοι που εργάζονται και παράγουν. Ολοι έχουμε καθημερινές στενοχώριες, όχι μόνο οικονομικές, αλλά φέτος τον Αύγουστο μετακινηθήκαμε πάλι κατά εκατομμύρια, περισσότερα από τις προηγούμενες χρονιές, για να χαρούμε την ανάπαυλα και την αλλαγή.
Πιστεύω ότι απαιτείται κόπος και φαντασία για να ανακαλύψεις τα θετικά, που συνήθως κινούνται κάτω από την επιφάνεια και είναι αθόρυβα. Στην επιφάνεια επιπλέουν τα αρνητικά, όπως και οι φελλοί. Λείπει το χαμόγελο από τα μέσα ενημέρωσης. Το καταλαβαίνουν και τα ίδια και συχνά το αναζητούν στην ελαφρότητα, ακόμα και στη σάχλα…