Η πρώτη. Ωραία τα είπε ο πρωθυπουργός! (Ομολογώ ότι για πρώτη φορά μου θύμισε τον θείο του…). Τόσο καιρό όμως γιατί δεν τα έλεγε, όπως τα είπε χθες; Και το παρεμφερές ερώτημα: Πού ήταν, πεντέμισι χρόνια τώρα;
Δεύτερη απορία. Αν κάνει κυβέρνηση ο Γιώργος και περιγράψει την κατάσταση της οικονομίας με τον ίδιο τρόπο, ο Κώστας Καραμανλής θα του παράσχει τη στήριξη την οποία ζητεί τώρα από εκείνον;
Τρίτη απορία. Χρειαζόταν να απαγγείλει από την τηλεόραση το σημείωμα του αυτόχειρα; Δεν μπορούσε να το στείλει με SMS; (Θα είχε λιγότερο κόστος και θα συνέβαλε στην περιστολή των δημοσίων δαπανών…).
Τέταρτη απορία. Τη μηχανή του χρόνου, με την οποία επέστρεψε στο 2004, πού την έχει κρυμμένη; (Παρεμφερές: Είμαι πάλι 46 ετών, όπως το 2004;).
Πέμπτη απορία. Ο Προκόπης τι θα απογίνει, προεδρούλη μου;
Αυτοκτονικός ιδεασμός
«Αυτό που δεν πέτυχε μόνος ο Ζαχόπουλος, θα το κάνουμε όλοι μαζί…». Το έλεγε χθες υπουργός, αναμένοντας την αναγγελία των εκλογών· και εξέφραζε απολύτως το κλίμα στις τάξεις της Ν.Δ. Προσωπικώς, το εγχείρημα του πρωθυπουργού μου θυμίζει επίσης τον μακαρίτη Ντέιβιντ Κορές, τον «προφήτη» των Δαβιδιανών της Εβδόμης Ελεύσεως του Κυρίου, ο οποίος -αν θυμάστε- το μακρινό 1993 το έκανε Κούγκι στο Γουέικο του Τέξας. Η διαφορά είναι ότι τώρα ο Κ. Καραμανλής φαντάζεται τον εαυτό του Κορές και καταβρέχει με βενζίνη το κτίριο, αλλά δεν νομίζω ότι οι παράγοντες και τα στελέχη της Ν.Δ. είναι έτοιμα να τον ακολουθήσουν στο ολοκαύτωμα…
Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα! (Οσο διαρκεί…)
Πρώτα οι αριθμοί. Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας είναι 260 δισ. ευρώ. Το δημόσιο χρέος όμως είναι 300 δισ. (282, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της 31ης Μαρτίου, στα οποία προστίθενται χρέη άλλων 10-12 δισ. σε κατασκευαστικές, προμηθευτές νοσοκομείων, ωρομίσθιους, οδοιπορικά κ.λπ.). Χονδρικώς, δηλαδή, το δημόσιο χρέος υπερβαίνει κατά τι το 100% του ΑΕΠ. Ωστόσο, εφέτος δανειστήκαμε 56 δισ. έναντι 37 δισ. του αρχικού σχεδιασμού και ενδέχεται, ώς το τέλος του έτους, το ποσόν να έχει φθάσει τα 60 δισ. Εναντι αυτής της πραγματικότητας, ο ρυθμός αύξησης των δημοσίων εσόδων είναι μηδενικός, ενώ προβλεπόταν αύξηση της τάξεως του 13%. Αν τώρα διευρύνουμε την έννοια του δημοσίου χρέους, ώστε να συμπεριλάβει και το αναλογιστικό έλλειμμα του Ασφαλιστικού, μπορούμε να πούμε ότι υπερβαίνει το 300% του ΑΕΠ. Φαντασθείτε, με άλλα λόγια, μια οικογένεια, η οποία αδυνατεί να αυξήσει τα έσοδά της, αλλά το συνολικό ύψος των μακροπρόθεσμων υποχρεώσεών της ξεπερνά το τριπλάσιο των ετησίων εσόδων της. Αυτή είναι η αλήθεια των αριθμών.
Πάμε τώρα στην καθημερινότητα. Φτιάξαμε μια κοινωνία (το «θαύμα» του Ανδρέα Παπανδρέου, που μάγεψε και τη Δεξιά…) οργανωμένη κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το δίκτυο της πολιτικής επιρροής των κομμάτων εξουσίας να ταυτίζεται με το δίκτυο της οικονομικής επιρροής του κράτους. Τρεις μαγικές λέξεις ήταν τα θεμέλια της ευημερίας μας: διορισμός στο Δημόσιο. Οι 350.000 υπάλληλοι του Δημοσίου, το 1981, έχουν σήμερα υπερδιπλασιαστεί, αν συνυπολογίσουμε τους υπαλλήλους σε ΔΕΚΟ, ΟΤΑ κ.λπ. Ωστόσο, η μίζερη ευημερία των πολλών, που εξασφαλίσθηκε με την πενιχρή, αλλά ασφαλή, αμοιβή του Δημοσίου, είχε ένα τίμημα που σήμερα το πληρώνουμε όλοι, εκτός από τους πλουσίους (αυτοί μπορούν να αγοράζουν ακόμη και τα θέματα του IBS…): τη διαφθορά – γιατί και το φακελάκι και τα φροντιστήρια διαφθορά είναι, ας μην κοροϊδευόμαστε… Για ποια αναβάθμιση της Δημόσιας Εκπαίδευσης μπορούμε λοιπόν να μιλούμε σήμερα, όταν οι εκπαιδευτικοί αμείβονται πενιχρά; Αλλά και πώς θα αυξήσουμε τις αμοιβές δασκάλων, καθηγητών, νοσοκόμων, γιατρών, όταν για τον καθένα από αυτούς πρέπει να πληρώνουμε και δέκα άχρηστους κλητήρες, που απλώς κάθονται και βαριούνται;
Τι μας γλιτώνει από την πτώχευση, επί του παρόντος τουλάχιστον; Η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ (Σημίτης, Παπαντωνίου, Στουρνάρας – μετά συγχωρήσεως…). Βλέπετε, είμαστε το κακομαθημένο παλιόπαιδο, που όμως ανήκει πλέον σε καλή και πλούσια οικογένεια και έτσι σώζεται. Αλλά κι αυτό έχει τα όριά του· και, δυστυχώς, τα έχουμε φθάσει. Σήμερα, μαζί με τη διεθνή κρίση, λήγουν και οι μεταχρονολογημένες επιταγές της δεκαετίας του 1980, δηλαδή το Ασφαλιστικό (συντάξεις των δήθεν αντιστασιακών, αναπηρικές μαϊμού κ.ά.). Το παραμύθι όπου νά ‘ναι τελειώνει. Τα μέτρα, που υπαινίχθη χθες ο πρωθυπουργός, δεν περιορίζονται στην περιστολή των δημοσίων δαπανών. Ετοιμαστείτε να ξεχάσουμε το εφάπαξ και τον δέκατο τέταρτο μισθό, ετοιμαστείτε ίσως ακόμη και για μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.
Η Νέα Δημοκρατία είχε την ευκαιρία το 2004 και την άφησε να περάσει. Οπως λέει ένας φίλος, κυβέρνησε με γνώμονα το σύνθημα «Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα, για όσο υπάρχει ακόμη». Ο μύθος τελείωσε. Το φάσμα της πτώχευσης θα είναι το πεδίο στο οποίο θα αναπτυχθεί η πολιτική του μέλλοντος. Μπορεί να το επιτύχει το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου; Πολύ αμφιβάλλω, αν αυτό το ΠΑΣΟΚ έχει τη μορφή που παρουσίαζε χθες, στο δελτίο τηλεοπτικού σταθμού, η Βάσω Παπανδρέου, ως προσομοίωση -κατά την όψη τουλάχιστον- της Ντόρας Μπακογιάννη. (Περισσότερα όμως αύριο, διότι σήμερα δεν μου φθάνει ο χώρος…).
Οι καλοί λογαριασμοί
κάνουν τους καλούς φίλους – και αναφέρομαι αποκλειστικά στους αναγνώστες της στήλης. Λοιπόν, δεν ήμουν ακριβής χθες, ως προς τις λεπτομέρειες του περιστατικού με τον Γιώργο. Πράγματι, πήγε στο «Nobu» του Αστέρα και συνέπεσε με τους προσκεκλημένους της Bilderberg. Ηταν όμως η τελευταία ημέρα του συνεδρίου της λέσχης, αφού είχε επιστρέψει από την Κίνα. Η ουσία του σχολίου όμως εξακολουθεί να ισχύει: ματαίωσε τη συμμετοχή του, φοβούμενος τις αντιδράσεις των Νεάντερταλ· και, τέλος πάντων, αφού επικαλέστηκε λόγους ανωτέρας βίας, ήταν ανάγκη να τους δείξει ότι δεν τους υπολογίζει; Στο κάτω κάτω, δεν είναι παρά ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς…