Ισως δεν αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε υπερβολικά με τα τρία ή τέσσερα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Περιχαρακωμένα στη γωνία τους και στον εαυτό τους, στις ιδεοληψίες τους και στον αυτισμό τους, μπορούν άνετα να πιστεύουν και να διακηρύσσουν ό, τι θέλουν. Ούτως ή άλλως από χρόνια έχουν παραιτηθεί από τη φιλοδοξία να παρεμβαίνουν και να διαμορφώνουν τα δημόσια πράγματα, προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση και αυτή η μακροχρόνια παραίτηση είναι μία από τις βασικές αιτίες του δικομματισμού, τον οποίο κατά τα άλλα τόσο αυστηρά στηλιτεύουν. Η πραγματική πολιτική τους εμβέλεια φτάνει ώς τις πιέσεις και στον φόβο που προκαλούν στα δύο μεγάλα κόμματα, όταν με ανευθυνότητα και αχαλίνωτο λαϊκισμό απειλούν να τους αφαιρέσουν μία – δύο κρίσιμες μονάδες. Αλλά και όταν εκτίθενται, από μόνα τους, ως λεία σε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα.
Το παιχνίδι της εξουσίας, καλώς ή κακώς, παίζεται από τα δύο μεγάλα κόμματα, τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, και σε αυτά στρέφεται η προσοχή μας. Σε αυτά θα στραφεί και ο κύριος όγκος των ψηφοφόρων και των ψήφων. Και τα δύο κόμματα έχουν θητεύσει τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στην αντιπολίτευση και γνωρίζουν πολύ καλά την τακτική με την οποία μεταπηδούν από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, αλλά γνώρισαν και την πικρή εμπειρία της έκπτωσης από την κυβέρνηση στην αντιπολίτευση. Γνώρισαν και τον θρίαμβο της νίκης και την πίκρα της ήττας και θα υπέθετε κανείς ότι είναι πλέον ώριμα κόμματα και αποδέχονται ψύχραιμα την πολιτική εναλλαγή ως την ουσία της δημοκρατίας.
Καλώς ή κακώς ο πρωθυπουργός, ως μόνος αρμόδιος, αποφάσισε να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Αν η απόφασή του αποβεί σε βάρος του ιδίου και της παράταξής του είναι πρόβλημα του ιδίου και της παράταξής του. Τους πολίτες τους ενδιαφέρει να είναι οι εκλογές γόνιμες με μια αντιπαράθεση θέσεων, προτάσεων και δεσμεύσεων, όταν μάλιστα περνάει δύσκολη περίοδο κρίσης. Εκείνο που περιμένουμε, τουλάχιστον, από τα δύο μεγάλα κόμματα είναι να μας πουν την αλήθεια, αυτό που νομίζουν ότι είναι αλήθεια, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, να εκθέσουν το πρόγραμμά τους και να δεσμευθούν ότι θα το τηρήσουν από τη θέση της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης.
Συνήθως οι προεκλογικές αντιπαραθέσεις είναι μεγάλες, πολυδάπανες και ειδικά οργανωμένες θεατρικές παραστάσεις, πολύχρωμες, θορυβώδεις και αφάνταστα ρυπογόνες (κυριολεκτικά και μεταφορικά), με αόριστες διακηρύξεις και άφθονες υποσχέσεις, με φτηνή ρητορεία και δηλητηριώδεις χαρακτηρισμούς. Είναι ίσως μάταιο να περιμένουμε, αυτή τη φορά, μια προελογική αντιπαράθεση διαφορετική. Οι «αρχηγοί», έντρομοι μπροστά στο οποιοδήποτε πολιτικό κόστος, αισθάνονται δυστυχώς την ανάγκη να συγκεντρώσουν γύρω τους φανατικούς οπαδούς, όχι υπεύθυνους πολίτες. Αυτού του είδους οι αντιπαραθέσεις βρίσκονται στην καρδιά της διαπλοκής, της πολιτικής διαφθοράς και της πολιτικής εξαπάτησης. Καιρός είναι να τις εγκαταλείψουμε και να οδηγηθούμε στις εκλογές με μια αντιπαράθεση πιο απλή, πιο ουσιαστική και λιγότερο δαπανηρή.