Η Ιστορία…
Κύριε διευθυντά
Κανείς βέβαια δεν δύναται να ψέξει τον κ. Δ. Μακαρέζον για την επιστολή του στην «Καθημερινή» της 7ης/8/09, εμπνεομένην προφανώς από τη ρήση: «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου είναι ευ σοι γένητοι…».
Η επιστολή του, όμως, δημιουργεί ερωτήματα και συνειρμούς. Απορίας άξιον πώς άνθρωπος με ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία του έζησε άλλα 17 χρόνια, από το 1992 έως το 2009 και μάλιστα χωρίς περίθαλψη. Η περίπτωση θυμίζει κάπως θαύμα, προσιδιάζον μάλλον προς μοναχόν της μονής Βατοπεδίου, παρά προς στρατιωτικόν.
Αλλά ο Ν. Μακαρέζος δεν ανήκε στην τριανδρία των επιόρκων αξιωματικών, οι οποίοι κατέλυσαν το Σύνταγμα, καταπάτησαν τις ελευθερίες των Ελλήνων και αυτοανακηρυχθέντες εθνοσωτήρες οδήγησαν τελικά την πατρίδα μας στην εθνική τραγωδία της Κύπρου;
Δεν ήταν «υπουργός» το φθινόπωρο του 1967 όταν η τριανδρία αυτή, φοβουμένη τις τουρκικές απειλές και υπακούουσα στις εντολές των πέραν του Ατλαντικού πατρώνων της, απέσυρε την ελληνική μεραρχία της Κύπρου, την οποία ο σοσιαλιστής, αλλά πατριώτης, αείμνηστος Γ. Παπανδρέου είχε κατορθώσει να αποστείλει εκεί;
Αλλη μια περίπτωση, δυστυχώς στην Ιστορία μας, όπου εφιάλτες ανοίγουν κερκόπορτες.
Ο κ. Δ. Μακαρέζος προβάλλει σαν περγαμηνή του πατρός του το γεγονός ότι διατελέσας «υπουργός» Οικονομικών απέθανε πτωχός.
Μα είναι δυνατόν να συγκριθεί η ζημία από τις τυχόν καταχρήσεις όλων όσοι διετέλεσαν υπουργοί Οικονομικών από την ίδρυση του ελληνικού κράτους με την εθνική καταστροφή που προκάλεσε η χούντα;
Το 1974 την τριανδρία αυτή είχε διαδεχθεί άλλη κλίκα στρατιωτικών δικτατόρων, η ρίζα όμως του κακού ωφείλετο στους ιδρυτές της χούντας.
Οι άφρονες τελευταίοι αυτοί στρατιωτικοί όχι μόνον προκάλεσαν την αφορμή για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, αλλά πανικοβληθέντες δεν τόλμησαν να την αντιμετωπίσουν δυναμικά και άφησαν τους Κύπριους ανυπεράσπιστους στο έλεος των ορδών του Αττίλα.
Από τότε οι Τούρκοι έπαψαν να αντιμετωπίζουν τη χώρα μας σαν υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη. Αποθρασυθέντες, μας προκαλούν συνεχώς, μας περιφρονούν, μας εμπαίζουν και βλέπουν τους σημερινούς Ελληνες όχι σαν απογόνους, των μαχητών του 1940, αλλά σαν οπαδούς του: «Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω».
Η Ιστορία θα γράψει κάποτε το 1974 σαν την απαρχή της στρατιωτιωτικής και ηθικής απαξίωσης της Ελλάδος, όπως η μάχη του Μαντζικέρ το 1071 ήταν η απαρχή της κατάπτωσης του Βυζαντίου.
Το 1922 ετουφεκίσθησαν έξι άνθρωποι, το μόνο που ήταν δυνατό να τους καταλογίσουν ήταν ότι ατύχησαν στον χειρισμό μιας πολύ δύσκολης κατάστασης, που άλλοι είχαν δημιουργήσει.
Ενώ οι ιδρυτές και συνεχιστές της χούντας, με την οίηση και τη μωρία τους (μας εξαπάτησαν…) μας οδήγησαν σε εθνική καταστροφή.
Στην περίπτωσή τους δεν υπήρξε «κάθαρσις», με την αρχαία σημασία της λέξης, αλλά έφθασαν στο φυσιολογικό τέρμα της ζωής των, σιτιζόμενοι από το ελληνικό Δημόσιο. Αιδώς Αργείοι.
Ηλιας Μαυρομιχαλης / Αθήνα
Δόλος ή άγνοια;
Κύριε διευθυντά
Δύο όχι ιδιαιτέρως προβεβλημένα δεδομένα παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον σχετικά με το επεισόδιο Γαβρά-Νέου Μαυσωλείου της Ακρόπολης: Πρώτον, ενώ είναι πασίγνωστο και αποδεκτό από τους πάντες (της Εκκλησίας συμπεριλαμβανομένης, αυτονοήτως) το ότι κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες έγιναν σημαντικές καταστροφές σε παγανιστικά τεμένη και αγάλματα από χριστιανούς, είναι επίσης τεκμαρτό από τις γκραβούρες ότι τουλάχιστον μέχρι τον 17ο αιώνα οι μετόπες του Παρθενώνα, συγκεκριμένα, ήταν περίπου άθικτες και σίγουρα όχι στην κατάσταση που ανιστορήτως εικονίζονται στα επίμαχα κινούμενα σχέδια.
Η ύπαρξη δε αυτού του κτηνωδών διαστάσεων σταυρού είναι αμφισβητήσιμη. Δόλος ή ιστορική άγνοια; Και στις δύο περιπτώσεις, ο κ. Γαβράς συγχωρείται (στην πρώτη περίπτωση, λόγω κατανοητών εμμονών που συνοδεύουν ιδεολογικές στρατεύσεις) – όχι όμως και η διοίκηση του Νέου Μαυσωλείου της Ακρόπολης. Δεύτερον, «λογοκρισία» θα σήμαινε την απόλυτη απαγόρευση της προβολής, προφανώς και ιδιωτικής, των επίμαχων σκηνών- σίγουρα όχι την απόφαση μη χρήσης τους από το Δημόσιο! Δόλος ή γλωσσική αφασία;
Και στις δύο περιπτώσεις, ο κ. Γαβράς συγχωρείται – όχι όμως και οι δημοσιογραφούντες και δημοσιολογούντες στα ΜΜΕ.
Η δε αποκαθήλωση και ταχύτατη επαναστύλωση των σκηνών ύστερα από κατακραυγή διανοουμένων (sic;) γελοιοποιεί πλήρως το υπ. Πολιτισμού, το οποίο βέβαια δεν είχε εκ των προτέρων και καμιά φοβερή φήμη.
Σωτηρης Μητραλεξης – Φοιτητής Φιλολογίας
Για τις δενδροφυτεύσεις
Κύριε διευθυντά
Υστερα από κάμποσους μήνες που πέρασαν από τότε που εγκαινιάστηκε το νέο κτίριο της αμερικανικής πρεσβείας, πίσω ακριβώς από το παλαιότερο εμβληματικό και τόσο κακοπαθημένο αρχιτεκτόνημα του διάσημου Βάλτερ Γκρόπιους, ο δήμος Αθηναίων εδέησε επιτέλους να δενδροφυτεύσει την αλάνα που απελευθερώθηκε με μέτωπο την οδό Γέλωνος και πλάγια όρια τις οδούς Δορυλαίου και Π. Κόκκαλη.
Η δενδροφύτευση πραγματοποιήθηκε βέβαια χωρίς ίχνος φαντασίας, με δημοσιοϋπαλληλική αισθητική και διάθεση. Κάποιοι εργάτες άνοιξαν λάκκους στη σειρά όπου φύτεψαν σε στρατιωτική παράταξη, απρογραμμάτιστα, όποια δέντρα βρήκαν, φαντάζομαι, πρόχειρα στα φυτώρια του δήμου. Τούτο αποκαλείται κατ’ ευφημισμόν δημιουργία αστικού άλσους ή δημόσιου κήπου και μάλιστα πολυδιαφημίζεται ως επίτευγμα στις προσπάθειες το δημάρχου για την αύξηση της αστικής χλωρίδας.
Το ίδιο δυστυχώς συνέβη, όπως θα διαπιστώσετε, και στον περιβάλλοντα χώρο του νεότευκτου Μουσείου Ακρόπολης, με θαυμάσια όμως ελαιόδεντρα και άφθονο εγγλέζικο γρασίδι. Το ίδιο συμβαίνει και σε κάθε δενδροφύτευση που πραγματοποιείται σε πυρόπληκτες περιοχές.
Ομως στη φύση τα δέντρα δεν φυτρώνουν σε σειρές, στοιχισμένα όπως σε στρατιωτική παρέλαση. Μα δεν υπάρχουν σε τούτο τον τόπο κηποτεχνικοί για τον σχεδιασμό και την αισθητική διαμόρφωση των αστικών χώρων πρασίνου;
Και γιατί να φυτεύονται κατά προτίμηση υδροχαρή πλατάνια, εισαγόμενοι βραχυχίτωνες ή όποια άλλα φυλλοβόλα δέντρα; Λες και δεν έχουμε την ανάγκη να βλέπουμε φυλλωσιές ολόκληρο τον χρόνο παρά μόνο κατά τους θερινούς μήνες. Και όμως υπάρχουν οι αειθαλείς φουντωτές νεραντζιές που μοσχοβολούν όταν ανθίζουν, οι ανθεκτικότατες στην ατμοσφαιρική ρύπανση χαρουπιές, οι εμβληματικές ελιές, τα μεσογειακά πεύκα και κυπαρίσσια και τόσα άλλα εγχώρια δέντρα που δεν απαιτούν άλλωστε ιδιαίτερη φροντίδα ή άφθονο πότισμα.
Φοιβος Πιομπινος / Αθήνα
Επενδύσεις και γραφειοκρατία
Κύριε διευθυντά
Διάβασα για την απόφαση του υπουργού Ανάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκη να δημιουργήσει βιομηχανικά «πάρκα» και να απλοποιήσει τις διαδικασίες και τη γραφειοκρατία που χρειάζεται για τη δημιουργία μιας επιχείρησης, μιας επένδυσης.
Η σκέψη μου πήγε στον αείμνηστο Γιάννη Μπούτο όταν ανακοίνωσε ότι θα δημιουργείτο ένας χώρος μέσα στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας όπου οι μελλοντικοί επενδυτές θα μπορούσαν να διεκπεραιώσουν όλες τις διαδικασίες και να προχωρήσουν στην επένδυσή τους χωρίς πηγαινέλα, χωρίς «γρηγορόσημα», χωρίς, χωρίς, χωρίς.
Επίσης, ο Στέφανος Μάνος είχε μιλήσει για απλοποίηση των διαδικασιών και την άμεση εξυπηρέτηση των επενδυτών.
Ο Γιάννος Παπαντωνίου είχε πει για το περίφημο «one stop shop» όπου όλα τα τέλειωναν άμεσα και όσοι θα επένδυαν στη χώρα μας θα ήταν ευτυχείς. Το ίδιο και ο Νίκος Χριστοδουλάκης που και αυτός είχε αναφερθεί στην άμεση εξυπηρέτηση που θα έβρισκαν στο υπουργείο όλοι οι επενδυτές που θα αποφάσιζαν να φτιάξουν κάτι σε αυτό τον τόπο.
Τέλος, και ο Γιώργος Αλογοσκούφης δήλωνε διάφορα γι’ αυτό το θέμα που θα αποσκοπούσαν στη διευκόλυνση των επενδυτών και την απλούστευση των διατυπώσεων.
Εύχομαι ο κ. Χατζηδάκης να καταφέρει να «σκοτώσει τον δράκο και να παντρευτεί τη βασιλοπούλα».
Παυλος Κοντάκος / Παγκράτι
Το Μουσείο Ακρόπολης: Ενας αντίλογος
Κύριε διευθυντά
Διάβασα το θαυμάσιο αφιέρωμα της «Καθημερινής» (26.7.09) για το νέο Μουσείο Ακρόπολης, καθώς και τα άρθρα των δημοσιογράφων που το πλαισίωναν. Επ’ αυτών ας μου επιτραπεί να σημειώσω μια παρατήρηση:
Η πρώτη εντύπωση του επισκέπτη καθώς έρχεται από την οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου, είναι ότι πλησιάζοντας στην πρόσοψη του Μουσείου δεν νιώθει ότι πλησιάζει ένα Μουσείο αλλά ένα μοντέρνο κτίριο κάποιας εμπορικής επιχείρησης, όχι ένα μεγαλοπρεπές Μουσείο. Αυτός έπρεπε να είναι ο στόχος του και αυτό απαιτεί ολόκληρη η αρχαιολογική περιοχή που ξεκινάει από το Καλλιμάρμαρο, τις στήλες του Ολυμπίου Διός, την Πύλη του Αδριανού και φθάνει στον χώρο της Ακρόπολης, αφού πρώτα συναντήσει την προτομή της Μελίνας Μερκούρη, άσχετη με το περιβάλλον, σε μια θέση όπου έπρεπε να είναι ένα άγαλμα της Θεάς Αθηνάς, της οποίας το όνομα πήρε η Αθήνα. Αφού βγει από το Μουσείο, συνεχίζοντας την πορεία του ο επισκέπτης μας στον ωραίο πεζόδρομο του Αντώνη Τρίτση, θα θαυμάσει το Θέατρο του Διονύσου, το Ηρώδειο, το Μνημείο του Φιλοπάππου, την Πνύκα και τέλος, τον Παρθενώνα. Ολα αυτά τα στοιχεία της αρχαίας τέχνης.
Δεν θα ήταν πιο επιβλητικό το θέαμα αν η πρόσοψη του νέου Μουσείου έμοιαζε σαν τις προσόψεις του Ζαππείου, του Εθνικού Μουσείου;
Πλατων Ναντσος / Πολιτικός Μηχανικός