Μπορεί να σταθεί στην ελληνική πολιτική σκηνή ένας σχηματισμός που δεν θεωρεί απαραίτητη την ανάδειξη του «ενός και μοναδικού», προβάροντας το ρίσκο της συλλογικής ηγεσίας;
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Στην περιφέρεια ενός πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος που αναδεικνύει τους ηγέτες του από τις 3 – 4 γνωστές φαμίλιες, η συλλογική ηγεσία ακόμη και ως πρόταση θεωρείται ανεδαφική. Μήπως όμως ο ρόλος των αριστερών σχηματισμών που δεν έχουν το άγχος της εξουσίας θα έπρεπε να είναι ακριβώς αυτός, να ανοίγουν δρόμους σε νέες ιδέες, ακόμη και αν αυτό τους στοιχίσει εκλογικά οφέλη;
Εάν η επίμαχη συνεδρίαση του ΣΥΝ δεν γινόταν υπό την πίεση των εκλογών, με «το όπλο στον κρόταφο», η απόφασή του για κατάθεση ψηφοδελτίου, και από τις 11 συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τον ένα και μοναδικό επικεφαλής, θα σηματοδοτούσε μιαν ενδιαφέρουσα καινοτομία για τη λειτουργία των κομμάτων συνολικά. Ομως, οι έννοιες της συλλογικότητας, της σύνθεσης, του πραγματικού διαλόγου, φαίνεται πως δεν έχουν θέση στην ελληνική κοινωνία. Και η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι αυτές οι αξίες δεν μπόρεσαν να βρουν θέση ούτε στον ΣΥΝ, που θεωρείται, αν μη τι άλλο, το κατεξοχήν κόμμα του διαλόγου και των ατέρμονων συζητήσεων.
Η απογοήτευση είναι μεγάλη για όσους πίστεψαν στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, αν αναλογιστεί κανείς ότι η προοπτική συλλογικής ηγεσίας απέρρεε και από τη λογική συγκρότησής του ως συμμαχία δυνάμεων, που θα λειτουργούσε στη βάση της ομοφωνίας δικαιολογώντας έτσι και την πολυπρόσωπη εκπροσώπηση σε επίπεδο ηγεσίας.
Αλλά κι αυτό το εν δυνάμει θετικό στοιχείο που συνόδευε το συμβιβασμό που πρότεινε ο κ. Αλ. Τσίπρας, εξαερώθηκε σε λίγες ώρες από την απόφαση του κ. Αλ. Αλαβάνου να μην είναι υποψήφιος στις εκλογές.
Ετσι, η προσπάθεια σύνθεσης ανακόπτεται από την εκδήλωση νέας αποσύνθεσης. Την ώρα που η πραγματική αιτία της αντίθεσης στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια προσωπική κόντρα, αλλά βαθύτερες πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, ο κ. Αλαβάνος «θυμώνει» και συσκοτίζει ξανά το τοπίο. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στους πρώην ΚΚΕ και πρώην ΕΑΡ το ’90 ήλθαν πολλές φορές στην επιφάνεια και εκδηλώθηκαν έντονα με τη στροφή της «ανανεωτικής» ψήφου προς το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες ευρωεκλογές. Αλλά και η υπόθεση Κοροβέση ανέδειξε τις εσωτερικές ενοχές που καίνε το ΣΥΝ για την περίοδο της συγκυβέρνησης. Δυστυχώς, το δράμα της ελληνικής αριστεράς δεν είναι ο αποκλεισμός της από την εξουσία, ούτε το κακό ΠΑΣΟΚ και η αμετανόητη Δεξιά, αλλά η κακή σχέση με τη δική της ιστορία και η αδυναμία αυτογνωσίας της. Θαμμένες αξίες, πίσω από μια διαρκή εμμονή δυστυχολαγνίας, της οποίας η ερμηνεία ανάγεται στη σφαίρα της συλλογικής ψυχοπαθολογίας… με όρους που παραπέμπουν σε μαζοχισμό.