Με όσα είπε στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός, ο κ. Κ. Καραμανλής, έθεσε (ή προσπάθησε να θέσει) κεντρικό θέμα της προεκλογικής συζήτησης την κατάσταση της οικονομίας και τα μέτρα που θεωρεί αναγκαία για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Ολα τα σχόλια συμφωνούν ότι υπήρξε ειλικρινής, σχεδόν ωμός, στην περιγραφή και «σκληρός» στα μέτρα που προτείνει. Μερικοί, γνωρίζοντες, ισχυρίζονται ότι η κατάσταση της οικονομίας είναι ακόμη χειρότερη από αυτήν που παρουσίασε ο πρωθυπουργός. Αλλοι ότι τα μέτρα που προτείνει, εκτός του ότι είναι σκληρά και αντιλαϊκά (αυτό ας το παρακάμψουμε προς στιγμήν), είναι και ατελέσφορα γιατί προβλέπουν συρρίκνωση σχεδόν όλων των μεγεθών που προκαλούν ασφυξία στα δημόσια οικονομικά. Στην καλύτερη περίπτωση η πολιτική αυτή μπορεί να σταθεροποιήσει τα δημόσια οικονομικά ή και να τα βελτιώσει, δεν θα βοηθήσει όμως την πραγματική οικονομία, εκεί που παράγεται ο πλούτος και ο κόσμος βρίσκει δουλειά και νόημα στη ζωή του.
Αυτά ακούω δεξιά και αριστερά και ομολογώ ότι δεν είμαι σε θέση να κρίνω. Πιστεύω, άλλωστε, ότι και οι ψηφοφόροι θα προσέλθουν στις κάλπες με κριτήρια που θα είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα του οικονομικού αναλυτή ή του καθηγητή των οικονομικών. Η στρατιά των υπαλλήλων του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα φυσικό είναι να σκέπτονται τα εισοδήματά τους, που κατά τον πρωθυπουργό πρέπει να παραμείνουν στάσιμα ή μειούμενα τα επόμενα δύο χρόνια. Οι αγρότες θα σκέφτονται το κόστος της παραγωγής που συνεχώς αυξάνονται και τα προϊόντα τους που όταν δεν μένουν αδιάθετα πωλούνται σε χαμηλές τιμές, στο όριο ή κάτω του κόστους. Οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι αγωνιούν για τα ελλειμματικά ταμεία τους και οι νέοι, προπαντός οι πτυχιούχοι, για το πού θα βρουν μια δουλειά για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και τις ικανότητές τους. Ακόμα και οι «πλουτοκράτες» της ανώτερης επιχειρηματικής τάξης βλέπουν τη δουλειά τους να περιορίζεται και να μην έχουν περιθώρια νέων επενδύσεων, επεκτάσεων και νέων κατακτήσεων. Και, ασφαλώς, είναι πολλοί εκείνοι που θα ανησυχήσουν για τα μέτρα που πρότεινε ο πρωθυπουργός για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ιδιαίτερα από τον λεγόμενο «μεσαίο χώρο», ο οποίος μετακινούμενος πότε δεξιά και πότε αριστερά αναδεικνύει κυβερνήσεις. Και βέβαια, είναι πολλοί και εκείνοι που αναρωτιούνται, γιατί ο πρωθυπουργός που ήξερε τη «συνταγή» δεν την εφάρμοσε εδώ και χρόνια.
Αυτές οι σκέψεις των πολλών, δυστυχώς, δεν εξαλείφουν το γεγονός ότι η οικονομία είναι το δύσκολο και βασικό θέμα της προεκλογικής συζήτησης. Ο πρωθυπουργός έθεσε το πρόβλημα με επάρκεια ή ανεπάρκεια. Με τους πραγματικούς όρους ή με όρους ψευδείς και παραπλανητικούς. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν περιθώρια υπεκφυγών ή εκτροπής σε άλλα δευτερεύοντα θέματα, γενικολογίας, απλοϊκών συνθημάτων και λαϊκισμού. Οφείλουν να αντιπαραθέσουν τη δική τους εκδοχή, πρώτον για την υφή του προβλήματος και πώς αυτό περιπλέκεται με τη διεθνή κρίση. Και δεύτερον, ποια μέτρα προτείνουν για την αντιμετώπισή του. Συγκεκριμένα και με το όνομά τους. Τότε μόνο οι ψηφοφόροι θα σχηματίσουν ορθή κρίση και επιλογή και οι εκλογές θα έχουν νόημα και σκοπό.