Αντέχει ο ΣΥΡΙΖΑ» έγραφε χθες η… «Αυγή», σε πρωτοσέλιδο πλαγιότιτλο. Οπως και να το δεις, έκφραση ηττοπάθειας, μιζέριας, αγωνίας εκπέμπει. Και ταυτόχρονα και μια άκομψα υποκρυπτόμενη «έκκληση» προς το τμήμα εκείνο του εκλογικού σώματος που τα τελευταία χρόνια διάκειται συμπαθώς προς το πείραμα (αιώνιο, όπως αποδεικνύεται…) της μη δογματικής Αριστεράς και κάποιες φορές την επιλέγει στις κάλπες, άλλοτε ως τιμωρία των κομμάτων εξουσίας για την αναποτελεσματικότητα, την αλαζονεία και τις απογοητευτικές επιδόσεις τους, άλλοτε ως σπόρο ελπίδας, «μπας και…» αλλάξουν κάπως συσχετισμοί, ωριμάσουν οι πολιτικοί χώροι, προκύψει η απαραίτητη παραγωγική, θετική όσμωση… Μια συγκεκαλυμμένη «επαιτεία», μια απελπισμένη ζητιανιά για μια ψήφο συμπόνιας.
Ποιος να το φανταζόταν αυτό το κατάντημα, μόλις ένα χρόνο πριν! Τότε που ο «Συνασπισμός» (έτσι έλεγε και λέει ο κόσμος, αγνοώντας ισορροπίες, σκοπιμότητες και… μικροσυναθροίσεις ιδεολογικών και προσωπικών πολιτικών(!), την ανανεωτική Αριστερά!), με πρόσφατη τη «φρεσκάδα» όχι μόνο της σημαντικής κοινοβουλευτικής παρουσίας, αλλά και της εικόνας, ακόμη και του δημόσιου λόγου που επιχειρούσε να εκσυγχρονίσει, άρχισε να καταγράφει, δημοσκοπικά, μια εντυπωσιακή «απήχηση» στην κοινωνία. Να προβάλλει ως πιθανός «τρίτος πόλος» σ’ ένα κουρασμένο δικομματικό σκηνικό, που θα μπορούσε όχι μόνο να χρησιμεύσει ως «κώδων κινδύνου» για τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά να διεκδικήσει δυναμικά κι ενεργά ρόλο στη διαμόρφωση και τη διαχείριση της πολιτικής πραγματικότητας…
Τα όμορφα όνειρα, όμορφα καίγονται! Ιδίως όταν… τα βλέπουν άλλοι (η κοινωνία) ερήμην εκείνων που αρκούνται στο να… κοιμούνται, μόνο και με την «αποτύπωση» των ονείρων τους, πρώτοι και καλύτεροι τρομοκρατούνται, σπεύδουν να τα αποκηρύξουν και να τα διαψεύσουν! Κι επιστρέφουν στην «ασφάλεια» του… παρατηρητή της πραγματικότητας, του «κριτή» των έργων των άλλων, της αποφυγής κάθε ενέργειας που θα τους έβγαζε από τη «βολική» θέση του σχολιαστού και θα τους οδηγούσε στην επισφαλή, έτσι κι αλλιώς, θέση του «ενεργούντος»…
Μαθημένοι και βολεμένοι για χρόνια σε αυτή την «ασφαλή» θέση, οι της Ανανεωτικής Αριστεράς τρόμαξαν από το ύψος που τους ανέβασε η (για όποιους λόγους, θετικούς ή και αποθετικούς περισσότερο…) προσδοκία του κόσμου – δημοσκοπικά έστω. Τα διψήφια και με τάση ανόδου ποσοστά, εκ των πραγμάτων «απαιτούσαν» από τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, συγκεκριμένο πολιτικό λόγο. Ηταν σαφές πως δεν θα αρκούσε πλέον ο «καταγγελτικός» λόγος εναντίον των «διαχειριστών της εξουσίας», ο κόσμος πια θα περίμενε να ακούσει από τους «ανανεωτές αριστερούς» όχι μόνο «τι δεν θέλουν», αλλά… επιτέλους και τι θέλουν! Ενα πολιτικό κόμμα είναι αδιανόητο να μην έχει συγκεκριμένη πρόταση, συγκεκριμένο σχέδιο για τη διακυβέρνηση της χώρας και να… αρκείται μόνο στον «σχολιασμό» και την απόρριψη των σχεδίων και των προτάσεων των άλλων που καλούνται να διαχειρίζονται την εξουσία!
Αυτό τους βροντοφώναξε ο (δημοσκοπούμενος, έστω…) κόσμος, απογοητευμένος από τον τρόπο διαχείρισης και τις επιδόσεις των κυβερνώντων και την ασάφεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καλώντας τους να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να αναδιοργανωθούν, να εκσυγχρονισθούν, να τολμήσουν να μετεξελιχθούν από γκρουπούσκουλο διαμαρτυρίας σε υπεύθυνο πολιτικό κόμμα. Και το βροντοφώναξε στους «συνασπιστές», τους ανανεωτές, τους σύγχρονους αριστερούς που δεν έχουν παρωπίδες και… μετατραυματικές επιπλοκές του παρελθόντος! Δεν ήξερε η κοινωνία που «μιλούσε» στις δημοσκοπήσεις -και δεν την ενδιέφεραν(!)- τις «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ, τα διάφορα ιδεολογικά απωθημένα της μιας ή της άλλης παρέας, τα «ρεύματα», και τις ετικέτες των «ανανεωτών»!
Ηθελε αυτή η «άλλη ματιά» να συμβάλει με τις συγκεκριμένες προτάσεις και ενδεχομένως «στηρίξεις», έστω υπό προϋποθέσεις, σε συγκεκριμένες πολιτικές, στο να βγει ο τόπος από το διαπιστούμενο αδιέξοδο, να υπάρξει αυτή η προοδευτική και κοινωνικά ευαίσθητη «φρεσκάδα», που μέσα από διαδρομές, ενδεχομένως και κάποια πισωγυρίσματα, θα έκανε τη διαφορά. Μόνο που το αποφασιστικό βήμα δεν το είδε από εκείνους τους οποίους έστειλε το μήνυμά της…
Στη «λογική» της μίζερης και φοβικής Αριστεράς, σίγουρα θα βρεθούν «φταίχτες» και… «ανίδεα» θύματα. Στην κρίση της κοινωνίας, σε καμιά περίπτωση! Αν οι έλλογοι και υπεύθυνοι (που δεν μπορεί παρά να υπάρχουν στον χώρο) ήθελαν να ανταποκριθούν στα μηνύματα και τις ελπίδες του κόσμου (πέρα από «αριστερούς» και «κομματικούς»), είχαν την υποχρέωση, όταν είχαν και… τον χρόνο, με τόλμη και γενναιότητα να ξεκόψουν από τα «γαγγραινιασμένα» μέλη και να ανοίξουν περπατησιά, πέρα από μικρόψυχες σκοπιμότητες και αδιέξοδες «ισορροπίες». Τους δόθηκε η ευκαιρία, και την άφησαν να περάσει. Τώρα, ας μην «κλαίγονται» που αποδεικνύεται ένα μίζερο, σύντομο ιντερμέτζο…