Νέο εκλογικό σύστημα
Κύριε διευθυντά
Με ιδιαίτερη ικανοποίηση διάβασα στην «Κ» (22/8) για τη δέσμευση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ για το σπάσιμο των εκλογικών περιφερειών σε μονοεδρικές. Σημειώνω σχετικά ότι στη μεγάλη έρευνα της εφημερίδας σας την άνοιξη του 1979, της «Αντισταυροφορίας», όπως την είχατε ονομάσει, η απάντηση του πατέρα του, αρχηγού τότε και αυτού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν ότι «η ανάδειξη των βουλευτών με σταυρούς προτιμήσεως, υποσκάπτει αποφασιστικά τον θεσμό του κόμματος σαν φορέα ιδεολογικών και πολιτικών αρχών και διαστρεβλώνει τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος».
Τίθεται πάλι επί τάπητος η αλλαγή του εκλογικού συστήματος που είχε προταθεί από τον αρχικό νόμο Σκανδαλίδη το 2003, με πρότυπο το γερμανικό, με μονοεδρικές και λίστα κατά ευρεία περιφέρεια.
Την καθιέρωση ενός τέτοιου εκλογικού συστήματος είχα υποστηρίξει το 1976, μέλος της διοικούσας επιτροπής της Ν.Δ., με δύο άρθρα μου στην εφημερίδα σας (16-17/12/1976), πράγμα που υποστηρίζω από τότε αταλάντευτα μέχρι σήμερα. Αφορμή υπήρξε τότε ένας διάλογος, το 1975 σε μια συνεδρίαση της Ολομελείας της Επιτροπής του Συντάγματος, μεταξύ του αειμνήστου «Μπάρμπα Μήτσου» Παπασπύρου, του πιο έμπειρου ίσως «κομματάρχη» πολιτευτή του κοινοβουλίου μας και του καθ. Δημήτρη Τσάτσου, βουλευτή τότε της ΕΚΝΔ, με βαθιά από τότε πολιτική κατάρτιση. Και οι δύο, από διαφορετικά κόμματα, με εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική εμπειρία, έριχναν ανάθεμα κατά του σταυρού προτιμήσεως, αποδίδοντάς του ο πρώτος την υπόθαλψη της ενδοκομματικής διαμάχης και ο δεύτερος τη δυσλειτουργία των «κομμάτων αρχών».
Επιτρέψτε μου, έπειτα από 33 χρόνια, σε εποχή μάλιστα όπου τα φαινόμενα της σημερινής εκτεταμένης διαφθοράς δεν υπήρχαν, να ξαναθυμίσω στους αναγνώστες σας τι έγραφα στις φιλόξενες στήλες σας τότε. Αποδείχθηκαν, ας μου επιτραπεί ο αυτοέπαινος, προφητικά για τη σημερινή εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στον τόπο μας και την ποιότητα του πολιτικού του προσωπικού. Πτυχές εξάλλου της εξέλιξης αυτής, περιέγραψε η εξαίρετη έρευνα του συντάκτη σας Φ. Καλιαγκόπουλου, στην «Κ» της επόμενης μέρας, στο κυριακάτικο φύλλο της 23ης Αυγούστου.
Προτείνοντας από τότε την καθιέρωση ενός μικτού εκλογικού συστήματος μονοεδρικής περιφέρειας και λίστας κατά το πρότυπο του γερμανικού και την κατάργηση της σταυροδοσίας, έγραφα μεταξύ άλλων:
«Είναι πραγματικά κοινή διαπίστωση, ότι ο σταυρός προτιμήσεως είναι το μέγα κίνητρο της ευτελέστατης διαμάχης μεταξύ των πολιτευτών τού αυτού ψηφοδελτίου. Η ύπουλη κακολογία, η χαιρέκακη τυμπανοκρουσία στο μικρότερο ολίσθημα του συνυποψήφιου, η συνεχής προσπάθεια μειώσεώς του, η άμιλλα για όσο μεγαλύτερη προεκλογική δαπάνη, με τη συνεπακόλουθή της εξάρτηση από προσωπικούς χρηματοδότες, είναι μερικά μόνο από τα δείγματα της πολιτικής συμπεριφοράς που σχεδόν καθημερινά παρουσιάζουν, θέλοντας και μη, οι πολιτευτές μας στον Ελληνα ψηφοφόρο, προσπαθώντας είτε να εξασφαλίσουν, είτε να διατηρήσουν τον σταυρό προτιμήσεως. Ακόμη και το ρουσφέτι, που τόσο συζητιέται αυτό τον καιρό, οφείλεται κατά μέγα μέρος και αυτό στον σταυρό προτιμήσεως. Γιατί πολλές φορές δεν είναι αίτημα του ψηφοφόρου, αλλά σχεδόν φορτική προσφορά του ίδιου του πολιτευόμενου ή του κομματικού του παράγοντα που το βλέπει σαν ένα από τα αποτελεσματικότερα μέσα εξασφαλίσεως του πολύτιμου σταυρού.
Το δεύτερο μειονέκτημα του συστήματος του σταυρού προτιμήσεως το θίγει ο κ. Τσάτσος. Σ’ αυτό αποδίδει τη διατήρηση στον τόπο μας της πολιτικής επιχειρηματολογίας στο προσωπικό επίπεδο αντί στο θεματικό. Ο συλλογισμός του χρειάζεται μια μεγαλύτερη ανάλυση. Είναι πια αναγνωρισμένο και από εκεί ξεκινάει ο κ. Τσάτσος, ότι δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική πολιτική ζωή χωρίς την παρουσία κομμάτων. Αυτό εξάλλου, αναγνωρίστηκε στο νέο μας Σύνταγμα όπου για πρώτη φορά σε ελληνικό Σύνταγμα γίνεται ρητή μνεία του θεσμού του κόμματος. Το κόμμα, όμως, δεν είναι ούτε κατασκεύασμα νομοθετικό, ούτε αποτέλεσμα της συνεργασίας πολιτευτών. Είναι συνέπεια της συμπτώσεως απόψεων και ιδεών ενός αριθμού ατόμων μιας κοινωνίας. Είναι «κοινωνική ομάς», που αποκτά μια ηγεσία και μια οργάνωση για να μπορέσει καλύτερα να εκφράσει την πολιτική βούληση αυτών που τη συνθέτουν και να πραγματώσει αυτή την πολιτική βούληση όταν αποκτήσει την εξουσία έπειτα από δημοκρατική διαδικασία.
Συνεπώς, προϋπόθεση για τη σωστή λειτουργία, σύμφωνα με τη φύση αυτής της κοινωνικής ομάδος, είναι η ύπαρξη αρχών που αντιπροσωπεύουν την κοινή έκφραση της πολιτικής βουλήσεως και προγραμμάτων που παρουσιάζουν τον τρόπο με τον οποίο σύμφωνα με τις αρχές της θα ασκηθεί η εξουσία. Σ’ αυτό το επίπεδο λοιπόν, των αρχών και των προγραμμάτων, «το θεματικό», όπως το χαρακτηρίζει ο κ. Τσάτσος, πρέπει να αναπτύσσεται η πολιτική επιχειρηματολογία της ηγεσίας ενός κόμματος και εκεί επάνω να βασίζεται η εκλογκή του αναμέτρηση με τα άλλα κόμματα. Τα πρόσωπα σ’ αυτή την περίπτωση παίζουν περισσότερο τον ρόλο των ικανών εκφραστών των αρχών του κόμματος και των εγγυητών της εφαρμογής του προγράμματός του.
Αυτή, όμως, η επιθυμητή για την ίδια την καλή λειτουργία της δημοκρατίας πολιτική αναμέτρηση, ματαιώνεται κατά μέγα μέρος στον τόπο μας από την ύπαρξη του σταυρού προτιμήσεως. Γιατί μ’ αυτόν ο πολιτευτής, υποχρεώνεται να δώσει συγχρόνως και τη δική του προσωπική μάχη επικρατήσεως. Το αποτέλεσμα είναι αντί να συγκεντρώνει, συνεργαζόμενος με τους συνυποψηφίους του, όλες τις δυνάμεις και ικανότητές του στην παρουσίαση των αρχών και του προγράμματος του κόμματός του, να αποδύεται, αντιμαχόμενος τους συνυποψηφίους τους, σε έναν αγώνα προβολής του εαυτού του.
Δεν υποστηρίζω με την κριτική μου αυτή του σταυρού προτιμήσεως ότι δεν πρέπει να υπάρχει διαδικασία επιλογής ανάμεσα στα στελέχη ενός κόμματος και κυρίως ανάμεσα σε εκείνα που θα το εκπροσωπήσουν στη Βουλή. Αλλά πιστεύω ότι συμφέρει την ίδια τη Δημοκρατία η διαδικασία αυτή να μη συμπίπτει με την κύρια εκλογική αναμέτρηση μεταξύ των κομμάτων. Υπάρχουν εκλογικά συστήματα που μεταθέτουν αυτή τη διαδικασία σε προηγούμενο στάδιο και την αναθέτουν στο ίδιο το κόμμα που ανάλογα με τη δομή του, κατά διαφόρους τρόπους, επωμίζεται αυτή τη δύσκολη πραγματικά διαδικασία της επιλογής των κοινοβουλευτικών του στελεχών».
Αν το ΠΑΣΟΚ αναδειχθεί νικητής των επόμενων εκλογών και κατορθώσει να επιβάλλει τη δέσμευσή του για αλλαγή του εκλογικού συστήματος και την κατάργηση του τρόπου ανάδειξης των βουλευτών με σταυρούς προτιμήσεως, πιστεύω ότι θα πιστωθεί με τη μεγαλύτερη υπηρεσία προς το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας από τη μεταπολίτευση του 1974: τη δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων στη σταδιακή κάθαρση της πολιτικής ζωής του τόπου, τη βελτίωση του πολιτικού του προσωπικού και τον σεβασμό και τήρηση των θεσμών.
Στρατης Ε. Στρατηγης – Δικηγόρος Δ.Ν. τ. βουλευτής Επικρατείας
Τα εμβόλια
Κύριε διευθυντά
Στα όσα γράφει στο φύλλο της 28/8/09 ο καρδιολόγος κ. Δρίτσας θα ήθελα να προσθέσω ως παιδίατρος ορισμένα στοιχεία για τα εμβόλια και τους εμβολιασμούς.
Είναι ορθό ότι όλα τα εμβόλια δεν έχουν κάλυψη 100% έναντι των διαφόρων νοσημάτων, πλην όμως πολλά εξ αυτών φθάνουν υψηλά ποσοστά καλύψεως και είναι σαφώς υπεύθυνα για τη μεγάλη υποχώρηση των λοιμωδών νόσων, καθώς μαρτυρεί η διεθνής εμπειρία.
Δεν αρνείται κανείς τη συμβολή της βελτίωσης των όρων υγιεινής ούτε και της σωστής καλής διατροφής, έχουν και αυτές το μερίδιό τους. Ρωτήστε τους ιατρούς του Τρίτου Κόσμου να σας πουν για τη μείωση πολλών λοιμωδών νοσημάτων στις χώρες τους, η πολιομυελίτις καθώς και ένα πλήθος λοιμωδών έχουν σχεδόν εξαφανισθεί, δεν νομίζω ότι αυτό θα γινόταν χωρίς τη συμβολή των εμβολίων. Χωρίς να μπορεί κανείς να επιβάλει διά της βίας τους εμβολιασμούς θα πρέπει να ενθαρρύνει τους γονείς να κάνουν στα παιδιά τους τους επιβεβλημένους εμβολιασμούς, που πράγματι παρέχουν προστασία και δεν διακινδυνεύουν την υγεία των παιδιών τους.
Αυτό επιβάλλει η διεθνής πείρα ετών και δεν νομίζω ότι τόσα σοβαρά κράτη που προτείνουν τους εμβολιασμούς είναι θύματα κακών συμβούλων τους ή προωθούν τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών. Υπάρχει μεγάλη βιβλιογραφική υποστήριξη αυτών που γράφω, σκοπός όμως της επιστολής είναι η πληροφόρηση των γονέων.
Γεωργιος Παπαγεωργιαδης – Παιδίατρος / Χολαργός
Γρίπη και Θεία Κοινωνία
Κύριε διευθυντά
Σε ένα από τα τελευταία άρθρα της «Καθημερινής» του κ. Αντώνη Καρκαγιάννη με τίτλο «Αραβες ή Βυζαντινοί έφεραν την αρχαία γνώση;», ο συγγραφέας, εκτός των άλλων, αναφέρεται στον ιό της νέας γρίπης και αναφέρει «το ίδιο θέμα επανέρχεται κάθε τόσο με άγαρμπες έως παντελώς ανόητες επεμβάσεις της επίσημης χριστιανικής Εκκλησίας… όπως η από άμβωνος διδασκαλία ότι τα σκεύη της Θείας Κοινωνίας, τα οποία ποτέ δεν πλένονται και ποτέ δεν απολυμαίνονται, είναι εντούτοις απρόσβλητα από τον ιό της γρίπης, λες και η ενσάρκωση του Θείου Λόγου, την οποία συμβολίζει η Θεία Κοινωνία, ήρθε να καταργήσει τους φυσικούς νόμους και μόνο γι’ αυτό. Ξέρω ότι θα απαντήσουν με περικοπές του Ευαγγελίου, με τη γνωστή στρεβλωτική ερμηνεία αλληγορικών κειμένων».
Καταρχήν με αυτή τη λογική, εάν ο κ. Καρκαγιάννης είχε ερευνήσει το θέμα θα είχε ενημερωθεί ότι ο ιερέας μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας καταλύει (καταργεί) – καταπίνει όλο το υπόλοιπο της Θείας Κοινωνίας που κατά τον κ. Καρκαγιάννη περιέχει όλα τα μικρόβια και τους ιούς από όσους σε κάθε Λειτουργία μεταλαμβάνουν της Θείας Κοινωνίας. Επομένως, οι ιερείς θα έπρεπε να βρίσκονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα αν όχι στην εντατική, τουλάχιστον να πάσχουν από πλήθος ασθενειών και να νοσηλεύονται συνεχώς στα νοσοκομεία. Οσο για τους «φυσικούς νόμους» και την Ενσάρκωση του Θείου Λόγου ή την προσεγγίζεις με την ορθή λογική ή αποδέχεσαι ότι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί ο Παντοδύναμος Θεός (αν έτσι τον αποδέχεσαι) να υπερβαίνει τους φυσικούς νόμους και να αγγίζει το θαύμα.
Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος μιλάει στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή ότι «Ο λόγος γαρ ο του σταυρού» για κάποιους φαίνεται «μωρία», ενώ για άλλους «δύναμις Θεού εστί» (Α΄ Κορινθίους, α΄, 18).
Μιχαηλ Μυκωνιατης – Τέως αναπληρωτής καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών