Οι εκλογές προκηρύχθηκαν καθ’ ον τρόπο προκηρύχθηκαν, και οι πολίτες αντιμετωπίζουν προς το παρόν με αδιαφορία την εξέλιξη. Η βιομηχανία των εκλογικών αναμετρήσεων επιχειρεί να εξάψει το ενδιαφέρον του εκλογικού σώματος. Ενθουσιώδεις μειοψηφικές ομάδες διαδηλώνουν την αφοσίωσή τους στους ηγέτες των διαφόρων κομμάτων.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται με κάποιες ιδιορρυθμίες, που ελάχιστους ενδιαφέρουν. Για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολιτεύσεως τόσο πολλοί δήλωσαν αυτοβούλως ότι δεν θέλουν να μετάσχουν στους συνδυασμούς των δύο μεγάλων κομμάτων, ενώ άλλοι -επιφανή στελέχη και πρώην υπουργοί- αγωνιούν εάν θα είναι υποψήφιοι.
Οι ηγέτες των δύο κομμάτων εξουσίας επιχειρούν να προσδώσουν περίπου μεταφυσική διάσταση στην εκλογική αναμέτρηση, αλλά επί του παρόντος το θέμα που τους απασχολεί είναι υπό ποίους όρους θα διεξαχθεί -εάν τελικώς διεξαχθεί- η προσωπική τηλεμαχία των κ. Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου, και ποιοι θα είναι οι εκλεκτοί που θα περιληφθούν στα ψηφοδέλτια.
Η εμφάνιση του κ. Καραμανλή την περασμένη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη υπήρξε πολύ καλή, κατά κοινή ομολογία, καθ’ όσον αφορά στην αμεσότητα του ύφους που τον χαρακτηρίζει. Επί της ουσίας ο πρωθυπουργός ακολούθησε μια τακτική ήκιστα προεκλογική. Τον ενδιέφερε η προβολή εικόνας «υπεύθυνου» ηγέτη, που δεν διστάζει να προβεί σε δημοσία αυτοκριτική, και όχι μόνον δεν υποχωρεί στον πειρασμό των παροχών, αλλά εξαγγέλλει πάγωμα των αυξήσεων των απασχολουμένων στον δημόσιο τομέα για το 2010. Πρόκειται σαφώς για προεκλογική δέσμευση διόλου ελκυστική και είναι ενδιαφέρον να διαπιστωθεί κατά πόσο θα εκτιμηθεί από το συγκεκριμένο τμήμα του εκλογικού σώματος.
Από την άλλη πλευρά ο κ. Παπανδρέου επενδύει στην «προσδοκία» των πολιτών και υπόσχεται «ανατροπές» που αναμφίβολα θα επιχειρήσει υπείκων στις οικογενειακές του παραδόσεις. Με δυο λόγια ο κ. Καραμανλής εκτιμά ότι η κρίση καθιστά τον πολίτη λιγότερο ριψοκίνδυνο, εξ ου και το ύφος της προεκλογικής εκστρατείας που επέλεξε. Αντίθετα, ο κ. Παπανδρέου θεωρεί ότι, ανεξαρτήτως συνθηκών, η κοινωνία επιθυμεί απόδραση από τη φαιά πραγματικότητα.
Σε αυτό το πλαίσιο θα κινηθεί η προεκλογική εκστρατεία, με τον χορό των σχολιαστών να θέτουν τα πάγια αναπάντητα ερωτήματα, τι θα συμβεί με την οικονομία, ποιες επιτέλους είναι οι αντοχές της, ή ακόμη γενικότερα, «πού πάει αυτή η χώρα». Κάποιοι πολίτες θα προσέλθουν στις κάλπες και θα ψηφίσουν κατά τις οικογενειακές τους παραδόσεις. Αλλοι ενδεχομένως θα απόσχουν έμπλεοι δυσπιστίας για τη δυνατότητα που πολιτικού συστήματος να πραγματοποιήσει τις «δεσμεύσεις» του, και όλοι θα αισθανθούν βαθύτατη ανακούφιση εάν την 4η Οκτωβρίου εκλεγεί κυβέρνηση αυτοδύναμη. Εως τότε συνιστάται απλώς υπομονή. Το θέαμα δεν θα διακρίνεται για την καλαισθησία του· η πολιτική ρητορεία θα είναι συχνά απωθητική.