H απουσία εξειδικευμένων κομμάτων και η προϊούσα ομοιότητα όσων μικρών κομμάτων κατεβάζουν ψηφοδέλτια με εκείνο που μισούν, τον «δικομματισμό», κάνει τη δουλειά τού πολίτη εξαιρετικά δύσκολη. «Ειδικά» κόμματα δεν είναι όσα ιδρύουν και χρησιμοποιούν «ιδρυματικοί» τύποι, καλά να είναι που μας χαρίζουν γέλιο κάποτε και την απορία πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι με τέτοιες απόψεις. Ειδικά, κατά την έννοια που θέλω να σας επικοινωνήσω, είναι κόμματα όπως η «Δράση» του Στέφανου Μάνου, το «ΚΚ εσωτερικού» του Λεωνίδα Κύρκου, το «Κόμμα των Νεοφιλελευθέρων» του Κώστα Μητσοτάκη και η «Δημοκρατική Ενωση» του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Να έχουν άποψη επίκαιρη και το πολιτικό θάρρος να την υποστηρίξουν μέχρι την κάλπη. Τέτοιο κόμμα θα μπορούσε να είναι ο «Συν», πριν μεταβληθεί σε αρένα ντεμέκ αριστερόστροφων κυρίως φωνακλάδων, που νομίζουν ότι η μπάρα του ομιλητή της Βουλής δεν διαφέρει από την μπάρα που γνωρίζουν μπαρόβιοι έφηβοι.
Ας είναι! Επιστρέφω στο θέμα μου. Εχει δίκιο ο Καραμανλής όταν ζητεί από τον ψηφοφόρο να προσέξει γιατί η παρούσα εκλογική αναμέτρηση αφορά την αλήθεια της οικονομίας. Η οποία, ως γνωστόν για την «αλήθεια», είναι κατά κανόνα «καυτή» και «αιχμηρή». Γιατί, υποψιάζομαι είναι αδύνατον οι γνωστοί σήμερα στο πανελλήνιο πολιτικοί μας να υπηρετήσουν την «αλήθεια», όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνονται όσοι, ταυτοχρόνως, δηλώνουν πως έριξαν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο του νικητή. Τι να κάνουμε! Κάθε χώρα έχει τις αδυναμίες της. Που με κάνουν μάλιστα να σκέφτομαι, κάποιες στιγμές, πόσο απλούστερα θα ήσαν όλα αν είχα κι εγώ ένα αίτημα (διορισμό, επενδυσούλα, δανειάκι…), κάτι βρε παιδί μου που θα έφερνε κοντύτερα το προσωπικό μου συμφέρον με εκείνο του… έθνους. Υπάρχει όμως μια συνεχώς διευρυνόμενη ομάδα πολιτών, που δεν ψάχνει ποιον να ψηφίσει με την πατροπαράδοτη αυτή μέθοδο. Είναι πολυμελής, είναι όμως επαρκώς εξοργισμένη;
Οι πολίτες αυτοί χρησιμοποιούν καλύτερα τη μέθοδο του αποκλεισμού των πολιτικών που δεν μπορούν να εμπιστευτούν. Πρώτος στη σειρά, ο Κώστας Καραμανλής; Ο πρωθυπουργός κερδίζει πόντους όταν εμφανίζεται ειλικρινής. Λέει όμως την αλήθεια; Φοβάμαι πως όχι! Πρώτον γιατί δεν την λέει ολόκληρη και γιατί αποκρύπτει «λεπτομέρειες», γνωστές σε αυτόν πλην όμως κρίσιμες για τη δική μας κρίση. Γιατί έπεσε έξω το κράτος; Πώς θα πιάσουμε, τώρα, έναν φοροφυγά όταν δεν πιάσαμε κανέναν επί πέντε χρόνια; Τους ξέραμε και τους καλύπταμε; Τους βλέπαμε αλλά αδιαφορούσαμε; Από το 2000 ώς και το 2009, ο ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός δεν έκλεισε ποτέ με έλλειμμα μικρότερο από το όριο του 3%, που απαιτεί μια συνετή διαχείριση, παρά μόνον έναν χρόνο, το 2006. Ολα τα υπόλοιπα έτη, οι πολιτικοί μάς φόρτωσαν χρέη.
Το δεύτερο σημαντικό πρόβλημα με το σχέδιο που εμφανίζει ο επί δύο θητείες πρωθυπουργός είναι ότι δεν μας εξηγεί πού θα φτάσουμε αν δεχτούμε όσα είπε στη Θεσσαλονίκη. Η υπόσχεση εξόδου από την κρίση δεν αρκεί. Ποιος θα έχει το πάνω χέρι εκείνη τη στιγμή; Ο Καραμανλής προσπαθεί να πει, αν και με όχι επαρκή σαφήνεια, ποιοι θα τα σκάσουν. Δεν μας λέει όμως πότε το ταμείο θα έχει όσα χρειάζεται η κατασκευή μιας καλύτερης Ελλάδας. Γι’ αυτό, μας κάνει να φοβόμαστε μήπως μετά την κρίση, περάσουν από το ταμείο οι ίδιοι εκείνοι που φουσκώνουν με τις απαιτήσεις, τις κλεψιές και την ανικανότητά τους, τα ήδη τεράστια χρέη του κράτους. Συμπέρασμα πρώτον λοιπόν, ο Καραμανλής δεν μπορεί να γίνει η πρώτη επιλογή των αδέσμευτων ψηφοφόρων.
Αλλά θα συνεχίσουμε και τις επόμενες δύο Παρασκευές…