Τη στιγμή που στην Ελλάδα, με βάση τις δημοσκοπήσεις, το σοσιαλιστικό κόμμα προηγείται κατά πολύ της Νέας Δημοκρατίας, είναι λίγο έως πολύ άκαιρο και προκλητικό να αποτολμάται καταγραφή της δεινής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα. Υπάρχει όμως και αυτή η παράμετρος της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, μας αφορά και μας υπενθυμίζει την υστέρηση των πολιτικών κομμάτων απέναντι στις σύγχρονες ανάγκες των κοινωνιών. Στοιχείο που τη μεθεπόμενη των δικών μας εκλογών θα ανιχνεύσουμε και στα δύο κόμματα εξουσίας.
Το κληροδότημα του μετρ της γαλλικής πολιτικής, Φρανσουά Μιτεράν, σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες και ψυχορραγεί. Οι αλλεπάλληλες ήττες του κόμματος και η αλαζονική συμπεριφορά αρχηγικών στελεχών έδωσαν την ευκαιρία στον Νικολά Σαρκοζί να προβεί στην αφαίμαξή του: Ζακ Λανγκ, Στρος Καν, Μισέλ Ροκάρ, Φρεντερίκ. Μιτεράν και Μπερνάρ Κουσνέρ ανέλαβαν κυβερνητικά πόστα, αφήνοντας τους συντρόφους τους να σφάζονται με το γάντι. Αν έπραξαν καλώς, δεν είναι της παρούσης. Θα κριθούν κι αυτοί, όπως και οι άλλοι. Ως τότε όμως;
Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Σημαντικές εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες του ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου παρομοιάζουν το Σοσιαλιστικό Κόμμα με ξερό δέντρο, ανακαλύπτουν αίφνης ότι παραμένει στη φορμόλη, ενώ ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί πάει ένα βήμα παρακάτω, λέγοντας ότι εδώ έχουμε έναν νεκρό που όλοι κάνουν ότι δεν βλέπουν.
Βαριές οι διαπιστώσεις, ακόμη πιο βαριές οι κατηγορίες. Είναι προφανές ότι οι Γάλλοι σοσιαλιστές έχουν χάσει την μπάλα. Το γεγονός δε ότι αποφάσισαν να προχωρήσουν στη διεξαγωγή προκριματικών εκλογών με βάση τα αμερικανικά και ιταλικά πρότυπα δεν αλλοιώνει τη σακατεμένη εικόνα του κόμματος. Σε πολλούς, οι Γάλλοι σοσιαλιστές θυμίζουν τις τελευταίες ημέρες του κομμουνιστικού κόμματος. Ο Μαρσέ πέθανε, αλλά κανείς δεν αναφώνησε ζήτω ο Μαρσέ. Ο ταχυδρόμος Ολιβιέ Μπεζανσενό, ο οποίος πρόσφατα ίδρυσε το νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα, αν και έτυχε μεγάλης δημοσιότητας δεν εισπράττει τυχόν δυσαρέσκεια του γαλλικού εκλογικού σώματος, παρότι δυσαρέσκεια υπάρχει, αλλά προς το παρόν τη χειρίζεται με τους δικούς του τακτικισμούς ο υπερκινητικός Νικολά Σαρκοζί.
Οταν ένα κόμμα -οποιοδήποτε κόμμα- ηττάται, είναι λογικό οι διεργασίες που ακολουθούν να είναι επώδυνες και πολλές φορές διχαστικές. Ο πρώτος που θα πληρώσει για την ήττα δεν είναι άλλος από τον αρχηγό. Αυτό συνέβη με τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, η οποία παρέδωσε κατόπιν εορτής το δακτυλίδι στην κόρη του Ντελόρ, Μαρτίν Ομπρί, που για πολλούς είναι άχρωμη και όχι ιδιαίτερα αποδεκτή από τη βάση του κόμματος.
Ομως, ένα εργοστάσιο, όπως κι ένα εργαστήρι πολιτικών ιδεών δεν μπορεί να λειτουργήσει με μόνο τον διευθυντή. Μπορεί βεβαίως αυτός να έχει το τελικό πρόσταγμα και να είναι υπόλογος για τα πάντα, χρειάζεται όμως προσωπικό που θα αντιληφθεί το διακύβευμα και θα το εφαρμόσει. Εκεί ακριβώς είναι που χαλάει η σούπα και βλέπουμε μεγάλες επιχειρήσεις, όπως και μεγάλα πολιτικά κόμματα, να χάνουν τον μπούσουλα. Ας το ‘χουμε αυτό γενικότερα υπόψη μας για τα δικά μας εργαστήρια.