Εχω την τύχη να γνωρίζω αρκετούς που σε μια συζήτηση θα μπορούσαν με ευγλωττία και λεπτό χιούμορ να διαπραγματευτούν ένα θέμα, άλλους που μπορούν να υποστηρίξουν με γοητευτικό έως και πειστικό τρόπο (ακόμη και παράδοξες) θέσεις επί σημαντικών θεμάτων δημοσίου ενδιαφέροντος. Χαίρεσαι να κάνεις παρέα μαζί τους, απολαμβάνεις να τους παρακολουθείς να διασταυρώνουν με άλλους τα επιχειρήματα και τους συλλογισμούς τους. Αμφιβάλλω, ωστόσο, αν κάποιοι από αυτούς θα ήταν καλοί μάνατζερ σε μια μεγάλη εταιρεία. Και ομολογώ ότι κανείς από όσους φέρνω στο μυαλό μου δεν με πείθει ότι θα ήταν καλός πρωθυπουργός…
Προφανώς, μια συζήτηση (κοινώς, «debate») είναι χρήσιμη. Ιδιαιτέρως μια συζήτηση μεταξύ έξι αρχηγών πολιτικών κομμάτων ή δύο υποψηφίων πρωθυπουργών.
Οι διαφορετικές πολιτικές προτάσεις είναι γνωστές, αν και όχι όσο σαφείς θα θέλαμε. Υποθέτω όμως ότι οι υποψήφιοι δεν θα «κάνουν βίδες» τα προγράμματά τους μέσα σε λίγα δεκάλεπτα. Θα είναι χρήσιμο, βεβαίως, στη συζήτηση να αναδειχθούν κάποια από τα ισχυρά σημεία και τις αδυναμίες της καθεμίας πολιτικής πρότασης. Κι αυτό, πάλι, δεν το βλέπω εύκολο ή πλέον πιθανό, καθώς οι τοποθετήσεις θα επικεντρωθούν στα μείζονα θέματα και εικάζω ότι οι συμμετέχοντες θα έχουν μάθει τις κρίσιμες διατυπώσεις «απ’ έξω κι ανακατωτά».
Ισως, βέβαια, ακούσουμε μια καλή «ατάκα» ή ένα διασκεδαστικό «σαρδάμ». Ισως, επίσης, απολαύσουμε την σκηνική παρουσία του ενός ή αποδοκιμάσουμε τη σκηνική παρουσία του άλλου. Αλλ’ επειδή ο τόπος δεν πλουτίζει με «ατάκες» ούτε καταστρέφεται με «σαρδάμ» και επειδή η διακυβέρνηση της χώρας δεν βελτιώνεται από τις ζυγισμένες χειρονομίες και τις δημοσκοπικά μετρημένες γκριμάτσες (κι όποιος το αγνοούσε, το γνωρίζει πια…), γι’ αυτό, όλα αυτά, προσωπικά δεν μου λένε κάτι – τα θεωρώ επουσιώδη.
Ούτε περιμένω να μάθω από κάποιο «debate» για την ικανότητα των υποψηφίων πρωθυπουργών να επιλέγουν άξιους και έντιμους συνεργάτες ή για την ενδεχόμενη προδιάθεσή τους να «την πατάνε» – με κολλητούς, κομματικούς και κουμπάρους.
Δεν περιμένω να μάθω αν, ως πρωθυπουργοί, πρόκειται να δουλεύουν σκληρά στο Μαξίμου από τα χαράματα μέχρι τη νύχτα ή αν θα πιάνουν δουλειά στις 10 π.μ. και θα φεύγουν το μεσημεράκι.
Ούτε αν θα υπερασπίζονται σθεναρά, επίμονα και πειστικά τα συμφέροντα της Ελλάδας στα ευρωπαϊκά φόρα, στους παγκόσμιους οργανισμούς και στις ξένες πρωτεύουσες ή αν, αντιθέτως, θα εμφανίζουν τη χώρα μας άβουλη και σιωπηλή, στο περιθώριο των μεγάλων συζητήσεων.
Και δεν φαντάζομαι να φανεί στο «debate» αν οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί έχουν το κουράγιο να χτυπήσουν το χέρι στο γραφείο εφόσον απαιτηθεί ή αν, αντιθέτως, θα υποχωρούν μόλις συναντούν αντίσταση ή θα υπαναχωρούν, απλά και μόνον για να μην κακοκαρδίσουν φίλους και συγγενείς.
Ολοι το γνωρίζουμε, πολλά και σημαντικά ηγετικά προσόντα ούτε φαίνονται ούτε κρίνονται σε ένα «debate». Δεδομένης, δε, της φοράς των πραγμάτων όπως αυτή αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, στα επικείμενα «debates» δεν θα κριθεί οτιδήποτε σημαντικό. Τα σημαντικά θα κριθούν μετά την 4η Οκτωβρίου: με ποιο τρόπο, θα πορευτούμε μέσα από τον λαβύρινθο χρέους, ελλειμμάτων, διαβρωμένης ανταγωνιστικότητας, καλπάζουσας ανεργίας (τα «παπαγαλάκια», λοιπόν, στις ευρωεκλογές δεν έλεγαν ψέματα…) και (ως η πλέον απεχθής κορωνίδα…) διαφθοράς.