Ο Γιώργος Παπανδρέου, στο βήμα του «Βελλιδείου» στη ΔΕΘ, ανέλυε το πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας, αν το ΠΑΣΟΚ κερδίσει τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, και εξειδίκευε την «αιχμή» του για τις «πρώτες 100 μέρες». Λόγος σημαντικά συγκεκριμένος για (ελληνική…) προεκλογική περίοδο, με στοιχεία μιας «άλλης πολιτικής», σε νοοτροπία και στόχευση, από εκείνη που μια εβδομάδα πριν, από το ίδιο βήμα, είχε υποσχεθεί ο Κώστας Καραμανλής. Και, κυρίως, με έναν ήρεμο τόνο που ήθελε να πείσει πως με συστράτευση, κοινή προσπάθεια, αγώνες και θυσίες, μπορεί ο τόπος να βγει από τα προβλήματα, τη μιζέρια και το τέλμα, να γυρίσει σελίδα και να ατενίσει με αισιοδοξία (συγκρατημένη και σε βάθος χρόνου κλιμακούμενη, έστω…) το μέλλον.
Οι τηλεοπτικές κάμερες, που κάλυπταν την εκδήλωση, έφυγαν κάποια στιγμή από το κάδρο του ομιλητή και έκαναν ένα «τράβελινγκ», ένα πέρασμα, στο πυκνό ακροατήριο μέσα στην αίθουσα. Και γέμισαν οι τηλεοπτικές οθόνες από φάτσες… βγαλμένες λες από το παρελθόν! Πίσω από το «καθωσπρέπει» ύφος, μπορούσες να διακρίνεις τα… μεγάλα σαγόνια και τα προεξέχοντα δόντια, τις υγρές μύτες που οσφρίζονταν τη λεία που έρχεται, τα έτοιμα γαμψά νύχια να χωθούν στη σάρκα της και να την… απολαύσουν. Κάποιοι «σαν έτοιμοι από καιρό», άλλοι νιόφερτοι και αδημονούντες για το επικείμενο (στο μυαλό τους) «μεγάλο φαγοπότι». Πρόσωπα που ‘λεγες «κάπου τα ‘χω ξαναδεί», αν και δυσκολευόσουν να θυμηθείς αν «τότε» φορούσαν γαλάζιους ή πράσινους σκούφους. Γρανάζια των «μηχανισμών», ρουλεμάν της κομματικής μηχανής, ίδιων… προδιαγραφών και ικανοτήτων, που μόνο η ταμπέλα της εξουσίας που τα χρησιμοποιεί άλλαζε…
«Οσοι ράβουν κοστούμια, θα τους μείνουν στις ντουλάπες. Οσοι μοιράζουν θέσεις, θα διαψευσθούν! Η στελέχωση του Δημοσίου θα γίνει με διαφανείς και αξιοκρατικές διαδικασίες… κανένα στέλεχος δεν θα χρησιμοποιηθεί στη θέση που κατείχε ώς το 2004», δεσμευόταν τις προάλλες σε λαϊκή συγκέντρωση στην Τρίπολη ο Γιώργος Παπανδρέου, μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων από το κοινό. Ενα άλλο, φυσικά, κοινό από εκείνο που «επίσημα» τον παρακολουθούσε να μιλάει στη ΔΕΘ. Ενα «κοινό», μια ολόκληρη κοινωνία, που πέρα και άσχετα με το τι πιστεύει και τι θα ψηφίσει, είναι απολύτως έτοιμο (η απογοήτευση και η διάψευση ελπίδων δεν τους αφήνουν άλλα περιθώρια…) να στηρίξει την προσπάθεια εξυγίανσης, διαφάνειας, αξιοκρατίας, σεβασμού στους κανόνες, της ρήξης της πολιτικής εξουσίας με τα γνωστά μεγάλα, αλλά και τα… «άγνωστα» (και πάμπολλα), «μικρομεσαία» συμφέροντα, που απομυζούν ικμάδα, πόρους, ελπίδες από μια κοινωνία που βροντοφωνάζει «δεν πάει άλλο!» – την ίδια κοινωνία που είχε επενδύσει σημαντικά στον Κώστα Καραμανλή και τη φιλόδοξη τότε «νέα διακυβέρνησή» του…
Δεν είναι υπερβολή να ισχυρισθεί κανείς ότι το στοίχημα του (πιθανότατα κυβερνώντος, στις 4 Οκτωβρίου) ΠΑΣΟΚ θα κριθεί ουσιαστικά πάνω σε τούτη την παράμετρο: στο «πώς» και «με ποιους» θα επιδιώξει να υλοποιήσει το πρόγραμμα και τους σχεδιασμούς του (ήδη δύσκολους, λόγω συγκυριών), πώς θα ξεκινήσει την προσπάθεια εξόδου από την (πολιτική, κατά κύριο λόγο!) κρίση, κερδίζοντας από την πρώτη στιγμή και συνεχίζοντας από εκεί και έπειτα τη μάχη της αξιοπιστίας, της ειλικρίνειας, της διαφάνειας, των καθαρών όρων. Το ΠΑΣΟΚ «έχει πάθει», άρα οφείλει να αποδείξει πως «έχει μάθει» κιόλας – και όχι μονάχα από τα δικά του παλιά μεγάλα σφάλματα στον συγκεκριμένο τομέα, αλλά και από τον «απολογισμό πεπραγμένων» της Ν.Δ., που και αυτή, με ωραίες υποσχέσεις και αέρα στα πανιά της, είχε ξεκινήσει…
Ακόμη και… ο Θεός να ‘χει καταρτίσει ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης ανθρώπων, είναι καταδικασμένο να εξαρτάται από τα πρόσωπα, τους μηχανισμούς, τους θεσμούς που θα επιστρατευθούν για να το υλοποιήσουν! Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα μέλη του υπουργικού συμβουλίου και του «στενού» κυβερνητικού επιτελείου, αλλά στη στελέχωση όλων των απαραίτητων μηχανισμών που θα «ρολάρουν» το κράτος. Το περιβόητο «πολιτικό προσωπικό», που δυστυχώς έχει διακομματικά αποδειχθεί διαβρωμένο, ανήθικο και αναποτελεσματικό – αυτό που συντηρεί και… αβγατίζει τις «πελατειακές» σχέσεις, γιατί πάνω σε αυτές εδράζεται και… ευημερεί. Απαιτείται μια ΑΜΕΣΗ αλλαγή μοντέλου διοίκησης, αλλά και κριτηρίων επιλογής του προσωπικού που θα τη στελεχώσει, σε επίπεδο πολιτικών αποφάσεων… Μια δημόσια διοίκηση που θα «διαχειρίζεται» επαρκώς και με πλήρη διαφάνεια, αλλά και θα προγραμματίζει για τα αναγκαία αναπτυξιακά βήματα της «επόμενης μέρας».
Μέσα σε αυτό το άλλο μοντέλο, δεν έχουν καμιά θέση παλιές «κρατικοδίαιτες» αντιλήψεις και συμπεριφορές, οι ανεπάγγελτοι κομματικοί μισθοφόροι και οι «λιγούρηδες», που το μόνο που γνωρίζουν καλά είναι να… κομματικοποιούν το κράτος για να ‘χουν οι ίδιοι λόγο ύπαρξης και ανάπτυξης των πελατειακών σχέσεων! Ο Γιώργος Παπανδρέου υπόσχεται ισονομία και αξιοκρατία, εμφανίζεται αποφασισμένος (στον απόηχο του «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα!») να στρέψει το βλέμμα και το νου από μικροπολιτικάντικες πρακτικές και σκοπιμότητες. Σημασία έχει: ποιος θα είναι ο «ενδιάμεσος» που θα επιλέξει, χειρισθεί, ελέγξει το πολιτικό προσωπικό και ποιο σήμα θα εκπέμψει από τις πρώτες κιόλας κινήσεις του – βεβαίως και από τη συνέχειά τους…
Χωρίς υπερβολή, βρισκόμαστε μπροστά στην τελευταία ευκαιρία (γιατί ο απογοητευμένος κόσμος δεν έχει άλλα περιθώρια) να κινητοποιηθούν θετικά και παραγωγικά οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Από το «ποιοι» και «πώς» θα ηγηθούν αυτής της κινητοποίησης, θα εξαρτηθεί τα μέγιστα και η έκβαση του αγώνα…