Εκλογές καλά. Κουτσά στραβά θα φτάσουμε ώς εκεί. Μάλλον με απροθυμία, χωρίς ενθουσιασμούς και με λιγότερες από άλλες φορές πλαστικές σημαίες και πλαστικά συνθήματα. Αυτό θα μπορούσε να είναι πρόοδος, αν δεν είναι απογοήτευση και απάθεια. Οι μυστικές και μη δημοσιεύσιμες δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να δίνουν σημαντικό προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ και εμμέσως το ομολογεί και η Νέα Δημοκρατία, καθώς επεξεργάζεται διάφορα σενάρια για την επόμενη μέρα. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ κρατάει μάλλον «σεμνή» στάση, από φόβο προφανώς μήπως προκαλέσει και φοβίσει αμφιταλαντευόμενους ψηφοφόρους. Τα «ένδοξα» χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ περίμενε την τελευταία εβδομάδα πριν από τις εκλογές για να δείξει το ασυμβίβαστο και άγριο πρόσωπό του. Τρομοκρατούσε και συσπείρωνε τους αντιπάλους, αλλά παρέσυρε σε κοινό ρεύμα τους υπόλοιπους. Θα θυμάστε τους περίφημους διαλόγους του Ανδρέα Παπανδρέου με το πλήθος, τους μάλλον κενούς πολιτικού περιεχομένου, αλλά μεστούς σε αδιαλλαξία και φανατισμό.
Τώρα, ευτυχώς δεν έχουμε τέτοια. Αλλωστε, ο Γιώργος Παπανδρέου, γιος και διάδοχος του προηγουμένου, είναι ευτυχώς εντελώς ακατάλληλος για διαλόγους από το μπαλκόνι. Προσπαθεί περισσότερο να εμφανίσει την εικόνα ενός σύγχρονου ηγέτη. Ευθυτενής, γυμνασμένος σε αμερικανικό στυλ, με ιδιαίτερη φροντίδα στο ντύσιμό του, ιδιαίτερα όταν οι περιστάσεις απαιτούν να εμφανίζεται ατημέλητος με σηκωμένα μανίκια. Υποθέτω ότι όλα αυτά τα προσόντα τον έκαναν να πιστεύει ότι έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα απέναντι στον Κώστα Καραμανλή και γι’ αυτό διατύπωσε το ανυποχώρητο αίτημα να στέκονται όρθιοι στην περίφημη μεταξύ τους τηλεμαχία. Τον εκδικήθηκε η κρατική τηλεόραση και δεν τράβηξε ούτε ένα πλάνο που να τους δείχνει όρθιους, τον ένα απέναντι στον άλλον.
Και επιπλέον, κοσμοπολίτης, ικανός να κινηθεί άνετα στα «διεθνή φόρα», όπως θα λέγαμε λατινοβαρβαριστί. Με πολλές σχέσεις στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Αρκετοί συμπατριώτες μας το βλέπουν με καχυποψία και σαν κίνδυνο εξαρτήσεων, που φτάνουν ώς την «εθνική μειοδοσία». Θα μπορούσαμε όμως να το δούμε και με την ελπίδα ότι, αν εκλεγεί πρωθυπουργός και μακροημερεύσει, θα μπορέσει ίσως να βελτιώσει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό ή στο «διεθνές κατεστημένο» αν θέλετε, η οποία τόσο έχει αμαυρωθεί τα τελευταία χρόνια.
Το ερώτημα που πλανάται είναι τι θα γίνει την επόμενη μέρα, οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν εκλεγεί. Με ποια πρόσωπα και με ποιους άμεσους στόχους. Απ’ ό,τι φαίνεται η κατάσταση είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ ό,τι μας την περιέγραψε ο κ. Καραμανλής. Οχι μόνο στην οικονομία, αλλά περισσότερο στην κοινωνική και κρατική παθογένεια. Ας κρατούμε μικρό καλάθι για να μην απογοητευθούμε. Αλλά και αυτοί που θα μας κυβερνήσουν ας περιορίσουν τις φιλοδοξίες τους σε μια αυστηρή ιεράρχηση των προβλημάτων. Ολα μαζί δεν λύνονται.