Γράφαμε το περασμένο Σάββατο, φίλοι αναγνώστες, ότι ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της προεκλογικής περιόδου, είναι η «λατρεία του συγκεκριμένου» και η σχετική φτώχεια στην ανταλλαγή νέων ιδεών, η έλλειψη ιδεολογικής διαπάλης, η απουσία της ουσίας της πολιτικής. Η συζήτηση των έξι και το τετ-α-τετ των δύο νομίζω ότι επιβεβαίωσαν αυτήν την παρατήρηση. Και τι έγινε, θα μου πείτε. Τι πειράζει, δηλαδή, που απουσιάζουν από τον προεκλογικό διάλογο οι μεγαλόστομες διακηρύξεις. Δεν χόρτασες λόγια, ιδέες, οράματα και ουτοπίες τόσα χρόνια; Δεν σου φτάνουν τα άδεια πουκάμισα του Νεοφιλελευθερισμού, της Σοσιαλδημοκρατίας ή του Σοσιαλισμού; Τι να την κάνουμε την ιδεολογία και την πολιτική σε μια χώρα που κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, που δεν μπορεί να εκπονήσει προϋπολογισμό για το ερχόμενο έτος;
Ακόμη και η διάψευση της ιδεολογίας και των ιδεών μιας παράταξης ή ενός πολιτικού πάντως παράγει πολιτική. Η βαθιά και πολύπλευρη κρίση νομιμοποίησης και αξιοπιστίας των δύο κομμάτων εξουσίας είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της διαδικασίας. Αλλωστε, πίσω από κάθε πολιτική πρακτική, από τη μικρότερη νομοθετική ρύθμιση έως και την πιο εκκωφαντική, λανθάνει η πολιτική βούληση, η κοινωνική στόχευση, η κομματική υστεροβουλία.
Γιατί, λοιπόν, να εξακοντίζουμε προεκλογικά εκατοντάδες νούμερα και δεκάδες συγκεκριμένες υποσχέσεις, που αύριο εύκολα και πολύ συχνά δικαιολογημένα θα τις πάρει ο άνεμος μιας σκληρής πραγματικότητας, και να κρύβουμε τι κοινωνία, τι κράτος θέλουμε; Γιατί να μη γίνει γνωστό ποιες οι υπέρτερες αρχές του κάθε κόμματος; Σε ποιο σημείο της αξιακής του κλίμακας τοποθετεί την ελευθερία, την ασφάλεια, το κέρδος, το επιχειρείν, τις αγορές;
Οταν ένα κόμμα απευθύνεται στους πολίτες προτάσσοντας αρχές και ιδεολογία, όταν επικαλείται τη συνείδηση και τις αξίες τους, τότε συστρατεύει σε ένα όραμα, δημιουργεί ενεργούς πολίτες και όχι βουλιμικούς ιδιώτες… Η Ελλάδα των καταπατητών, των φοροφυγάδων και του ωχαδερφισμού, η Ελλάδα που απομυζά τον ιδρώτα μιας μειοψηφίας νομοταγών, τέτοιους πολίτες έχει ανάγκη.