Ως έννοια ευτελίσθηκε από τη συνθηματολογική – υποσχεσιολογική κατάχρησή της από τον Κώστα Καραμανλή, τόσο προεκλογικά (το 2004) όσο και κατά το πρώτο διάστημα της «νέας διακυβέρνησης». Και όμως, η «επανίδρυση του κράτους» αποτελεί το κυρίαρχο ζητούμενο, προκειμένου η χώρα να βγει, να επιδιώξει έστω να βγει, από τον φαύλο κύκλο της υπανάπτυξης, της έλλειψης ανταγωνιστικότητας, των τεράστιων και διαρκώς ανατροφοδοτούμενων δημοσιονομικών προβλημάτων της, των οποίων η απόπερα διαχείρισης και μόνο απορροφά και καταστρέφει κάθε ικμάδα της κοινωνίας της. Ο σημερινός πρωθυπουργός έπαψε να χρησιμοποιεί τον όρο (ο απολογισμός της κυβέρνησής του στον τομέα είναι κάτι περισσότερο από απογοητευτικός…) και τώρα, προεκλογικά, περιορίζεται να μιλάει για το «συμμάζεμα του κράτους», που ως «στόχος» είναι προδήλως υποδεέστερος εκείνου της «επανίδρυσης». Και ο διεκδικητής της πρωθυπουργίας Γιώργος Παπανδρέου, γνωρίζοντας την απαξία στην οποία έχει περιέλθει ο όρος, αποφεύγει να τον εκστομίσει, «περιγράφοντας» απλώς ό,τι φαίνεται να έχει γενικά και αόριστα κατά νουν για να γίνει η Ελλάδα σύγχρονο, ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό κράτος…
Και όμως, η επανίδρυση του κράτους (η… πραγματική, όχι η εξαγγελλόμενη απλώς προεκλογικά!) είναι το μεγάλο ζητούμενο της εποχής. Εχει καθυστερήσει δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες (παρά τις κάποιες… μισές απόπειρες που επιχειρήθηκαν επί εκσυγχρονισμού) και κανονικά θα έπρεπε να είναι το κρίσιμο διακύβευμα για την κυβέρνηση που θα προκύψει από τις κάλπες στις 4 Οκτωβρίου. Ακόμη και αν υποτεθεί πως το απλό δημοσιονομικό «νοικοκύρεμα» που υπόσχεται ο Καραμανλής θα αρκούσε για μια προσπάθεια αναπτυξιακής πορείας της χώρας (που φυσικά και δεν αρκεί…), ακόμη και αυτό για να επιδιωχθεί με βάσιμες ελπίδες απαιτεί άλλη δημόσια διοίκηση, άλλο πολιτικό προσωπικό στις βασικές κρατικές θέσεις, άλλη αντίληψη της εξουσίας περί ρόλου και αποστολής του κράτους και όχι της «πελατειακής» που βολεύει πολιτικάντικα κόμματα και… πονηρούς πολιτευτές!
Πόσω μάλλον απαραίτητη είναι η επανίδρυση προκειμένου να προγραμματιστεί και να υλοποιηθεί το άλλο μοντέλο εξόδου από την κρίση και την υπανάπτυξη που σωστά υπόσχονται και περιγράφουν (ασαφώς και γενικόλογα, έστω…) ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ. Εξοικονόμηση πόρων από τις κρατικές δαπάνες (διάβαζε: σπατάλες!), δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, αποκατάσταση εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών – κράτους, προώθηση της επιχειρηματικότητας και ιδιωτικής πρωτοβουλίας για να αναθερμανθεί μέσω επενδύσεων η εθνική οικονομία και η ανταγωνιστικότητά της με τη γραφειοκρατική, πελατειακής νοοτροπίας, δημόσια διοίκηση που έχουμε. Σοβαρολογούμε;
Καλά τα λέει ο Γιώργος Παπανδρέου πως με περιορισμό της δημόσιας σπατάλης και της διαφθοράς, μαζί με την εξυγίανση(;) του φοροεισπρακτικού μηχανισμού που θα λειτουργεί στις ράγες ενός δικαιότερου και αποτελεσματικότερου φορολογικού συστήματος θα εξοικονομηθούν κρίσιμοι πόροι που θα χρηματοδοτήσουν την αναπτυξιακή – αναγεννητική προσπάθεια του τόπου. Αλλά, για να λέμε του στραβού το δίκιο, σχεδόν τα ίδια, μόνο με άλλα λόγια, δεν ευαγγελιζόταν και ο κ. Καραμανλής το 2004 (είχε μάλιστα, προσδιορίσει και το… «όφελος», το αποτιμούσε σε 10 δισ. ευρώ!) για να αποδειχθεί στην πορεία των 5,5 χρόνων «νέας διακυβέρνησης» είτε αβουλος στην πραγματικότητα είτε ανίκανος να τα επιδιώξει;
Αν ο υπεύθυνος κυβερνήτης του τόπου στις 5 Οκτωβρίου θέλει να ‘χει κάποιες ελπίδες απήχησης (μετεκλογικής…) στην κοινωνία και να προσδοκά να αυξήσει κατ’ ελάχιστον έστω τα σχεδόν ανύπαρκτα περιθώρια ανοχής που θα έχει από τον κόσμο, πρέπει σε χρόνο μηδέν και με συγκεκριμένες, επεξεργασμένες πολιτικές να βγει και να εφαρμόσει μέτρα για την «επανίδρυση του κράτους», που εκ των πραγμάτων σε πρώτη φάση περνάει από την αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας, που τρέφει τη δημόσια σπατάλη και τη διαφθορά και διαπλοκή. Δεν είναι εύκολος στόχος, γιατί μια τέτοια εξέλιξη θα στερήσει «έσοδα» από τους γραφειοκράτες και τα συνδεδεμένα με αυτούς μεγάλα, αλλά και μικρά, «καθημερινά» συμφέροντα. Γι’ αυτό και το «σύστημα» θα παλέψει με νύχια και με δόντια για τη… μακροημέρευσή του!
Δεν μπορεί εκ των πραγμάτων, όπως υφίστανται σήμερα, να ‘χει μέλλον η όποια φιλόδοξη και καινοτόμος οικονομική – αναπτυξιακή πολιτική του Παπανδρέου, όταν περίπου το… 17% του ΑΕΠ(!) διοχετεύεται σε μισθούς της κυβέρνησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα (προσέξτε: αυξημένο μέσα στα τελευταία 5,5 χρόνια της καραμανλικής «επανίδρυσης» κατά… 60%, αφού ο «περιορισμός του σπάταλου κράτους» μεταφράστηκε σε 100.00 νέες προσλήψεις και τη δημιουργία και στελέχωση… 400 νέων «επιτροπών»!).
Και αυτό «κάποιος» υπεύθυνος και ρεαλιστής θα πρέπει να βγει και να το πει ανοιχτά και ειλικρινά στον κόσμο – που το… αστείο είναι πως το γνωρίζει και περιμένει από κάποιον να κάνει επιτέλους κάτι, και να μην εξαντλούνται οι πολιτικοί σε ανούσια απαρίθμηση των τόσων «πρέπει» που… θα ‘πρεπε να ‘χουν γίνει! Να μιλήσει ο αυριανός πρωθυπουργός τη γλώσσα της αλήθειας, να μην υποσχεθεί (αφήσει, έστω, να αιωρείται ως υπόσχεση…) κάτι που δεν θα μπορεί να κάνει. Η κονωνία δεν ήταν ποτέ πιο έτοιμη. Για την αλήθεια. Και την έρμη «επανίδρυση»!