Δεν υπάρχει κάτι πιο παρεξηγήσιμο από την προεκλογική επίσκεψη ενός πολιτικού σε νοσοκομείο. Σχεδόν όλοι οι αρχηγοί κόμματος πέρασαν από κάποιο θεραπευτήριο αυτές τις μέρες. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου επισκέφθηκε το «Λαϊκό» και μίλησε για «μηχανήματα στη ναφθαλίνη», «τεράστια απαξίωση» του ΕΣΥ από μια κυβέρνηση «γρήγορη στις ρουσφετολογικές διευθετήσεις, αλλά αργή στην ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών των πολιτών» υποσχόμενος «ένα νέο Εθνικό Δημόσιο Σύστημα Υγείας». (Ο κ. Κώστας Καραμανλής το απέφυγε, ωστόσο είχε επισκεφθεί το Γενικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Κηφισιάς «Αγιοι Ανάργυροι» στις ευρωεκλογές. «Αφήστε μας να κάνουμε πράξη τις δεσμεύσεις μας για την υγεία», είχε πει. Σαν κάποιος να τους εμπόδιζε…). Η κ. Αλέκα Παπαρήγα επισκέφθηκε το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών και το ειδικό δημοτικό σχολείο στην Καλλιθέα (νοσοκομείο, τον «Ευαγγελισμό», είχε επισκεφθεί η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, τον Ιούνιο). Ο κ. Αλέξης Τσίπρας πήγε ομοίως στον «Ευαγγελισμό», όπου αφού διαβεβαίωσε ενοχικά ότι «δεν επισκεπτόμαστε τα νοσοκομεία μόνο προεκλογικά», έθιξε τα κακώς κείμενα του συστήματος. Ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης επισκέφθηκε το Γενικό Νοσοκομείο Δυτικής Αττικής «Αγία Βαρβάρα», όπου δεν είδε «μεγάλες αλλαγές» 25 ολόκληρα χρόνια μετά την προηγούμενη επίσκεψή του εκεί ως δημοσιογράφος. «Λείπει η ουσιαστική βοήθεια του κράτους στον ασθενή», είπε.
Οχι, το ίντερνετ, τα blogs, τα mails, τα posts, τα tweets, τα status updates, τα podcasts, τα webcasts δεν απομάκρυναν τους πολιτικούς από τα ιδρύματα, τα άσυλα, τις εστίες των απόκληρων. Συνεχίζουν να εξορμούν με την ακολουθία τους σε γηροκομεία, ορφανοτροφεία, χώρους με πυκνή την παρουσία ατόμων σε ώρα ανάγκης, αρρώστιας, κατατρεγμού. Ο θερμός τους λόγος, οι υποσχέσεις, η διαβεβαίωση ότι θα είναι εκεί κοντά τους, δεν στρέφεται μόνο σε ασθενείς, τροφίμους, προσωπικό, θεράποντες -αυτούς τους διαρκείς «ασθενείς» των προβληματικών κουρασμένων συστημάτων-, αλλά προς το σύνολο του εκλογικού σώματος. Γνωρίζουν ότι, όσο κι αν μοιάζει παρωχημένο, όσο αποστασιοποιημένο, δύσπιστο, μπουχτισμένο από λόγια κι αν είναι το κοινό τους (το άμεσο, αλλά και οι αναγνώστες εφημερίδων, οι τηλεθεατές), δεν παύουν ενδόμυχα να αντιπροσωπεύουν για τους μεν την ελπίδα, ενώ από τους δε αποσπούν τη συμπάθεια. Δεν χρειάζεται να βρουν τα λόγια, το ύφος, ώστε η εικόνα τους να ξαφνιάσει, να αποτυπωθεί. Η επίσκεψη στο νοσοκομείο λειτουργεί από μόνη της ως αγκίστρι. Η εικόνα του πολιτικού στο ίδρυμα λειτουργεί ως διαφημιστικό μήνυμα -και η διαφήμιση είναι το ισχυρότερο όπλο στην προεκλογική εκστρατεία. Ωστόσο είναι από τους τρόπους αυτοπροβολής που προσβάλλουν περισσότερο τον άνθρωπο. Οι χειραψίες, τα χαμόγελα με ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη ή μειονεκτική θέση είναι θέαμα απογοητευτικό, ακόμη και αποκρουστικό. Η κυνική εκμετάλλευση των συνειρμών που οδηγούν στην εγγραφή του γεγονότος κατευθείαν στο θυμικό του ψηφοφόρου είναι που κάνουν την πρακτική αυτή αξιοκατάκριτη.
Αλλά και επικίνδυνη. Διότι ο ψηφοφόρος, με την κρίση στομωμένη από τις πομφολυγώδεις μεγαλοστομίες, για λίγες στιγμές (που προσθέτουν όμως βάρος, μικρό έστω, στην πλάστιγγα) παύει να λειτουργεί με τη λογική και αντιδρά, αποκρίνεται με το συναίσθημα…