Ο Α. Λάζαρης μεταπήδησε στον Συνασπισμό. Ο Γ. Μπούτος προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ. Ο Μ. Δρεττάκης άνοιξε συνεργασία με το ΚΚΕ. Ο Γ. Αρσένης ίδρυσε το Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ο Στ. Μάνος έφτιαξε το κόμμα των Φιλελευθέρων. Ο Δ. Τσοβόλας έκανε το ΔΗΚΚΙ. Και ο Δ. Κουλουριάνος εξελέγη ευρωβουλευτής του ΔΗΚΚΙ. Και όλοι τους ήταν κάποτε υπουργοί Οικονομικών…
Παρ’ ότι δεν έχει ακόμη ούτε δύο μήνες θητεία, ο Γ. Παπακωνσταντίνου θα πρέπει ήδη να υποψιάζεται τη μοίρα του. Πρώτα τον σάρωσε η θύελλα Αλμούνια και τώρα διαβάζει στους Financial Times πως η Ελλάδα είναι κάτι σαν τη «Νέα Ζηλανδία της Ευρώπης». Οσο για το ποιος θα παίξει το αρνάκι Νέας Ζηλανδίας όταν φθάσει το πλήρωμα του χρόνου για την οικονομία… Αν ο κ. Παπακωνσταντίνου αναρωτιέται, την απάντηση θα μπορούσε να του τη δώσει ο προκάτοχός του Γ. Αλογοσκούφης: απ’ όταν εγκατέλειψε την πολιτική, εδρεύει στον Αθλητικό Ομιλο Κηφισιάς. Κι αν εκείνος κυνηγάει το μπαλάκι και δεν ευκαιρεί, κάπου πιο πέρα είναι κι ο Γ. Παπαντωνίου, με τη δική του ρακέτα στο χέρι…
Βλέπετε, ό, τι αρχίζει ωραία στην Καραγεώργη Σερβίας είθισται να τελειώνει με πόνο. Οι πικραμένες καρδιές των παλιών υπουργών Οικονομικών ξέρουν πως η καρέκλα τους μοιάζει μ’ αυτές των F16: με το που εκδηλώνεται λαϊκή δυσαρέσκεια, το κουμπί εκτίναξης το πατάει ο πρωθυπουργός. Και καθώς το αλεξίπτωτο ανοίγει, ο υπουργός αναρωτιέται πού θα προσγειωθεί… Οπως ο πρώτος υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ο Μ. Δρεττάκης, που άντεξε μόλις οκτώ μήνες το ροντέο με άλογο του σοσιαλισμού. Τον άχαρο ρόλο της αλογόμυγας έπαιξε ο Φόρος Ακίνητης Περιουσίας: το νομοσχέδιο έχει περάσει από τον Μάιο του ’82, ένα εκατομμύριο δηλώσεις είχαν ήδη υποβληθεί και ο κ. Δρεττάκης ήταν πολύ περήφανος για το κατόρθωμά του. Μέχρι τη μέρα που ο Α. Παπανδρέου αποφάσισε να κάνει το ΦΑΠ… προαιρετικό! Ισως έφταιγαν οι ξενοδόχοι που αντιδρούσαν, ίσως οι βιομήχανοι που διαμαρτύρονταν, ίσως και ο Θ. Κατσανέβας που είπε εκείνη τη μνημειώδη ατάκα στον Παπανδρέου: «Αν ήξερες πόσο είναι ο ΦΑΠ για το Καστρί, δεν θα κοιμόσουν ήσυχος!». Ο, τι και να έφταιγε, το γεγονός παραμένει: τρεις ώρες μετά που ο Α. Παπανδρέου δήλωσε πως μόνο όποιος θέλει θα δηλώνει ΦΑΠ, ο κ. Δρεττάκης πάτησε μόνος του το κουμπί εκτίναξης και εγκατέλειψε το υπουργείο.
Κι ύστερα, ήρθε η σειρά του Δ. Κουλουριάνου. Στην πρόταση του Α. Παπανδρέου εκείνος είπε ένα ξέψυχο «δεν θα ήθελα…». «Εγώ τώρα πάω να πάρω έναν υπνάκο», τον έκοψε ο πρωθυπουργός, «κι εσύ έλα αύριο να ορκιστείς!». Την επομένη στην ορκωμοσία, ο κ. Κουλουριάνος βρήκε απάγκιο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κ. Καραμανλή. «Ασ’ τους να λένε!», τον συμβούλευσε εκείνος. «Εσύ θα απαντάς όλο «όχι!»». Κι ύστερα ήρθαν τα αιτήματα, οι διορισμοί, οι παροχές… Τα «όχι» έπεφταν βροχή, η βροχή έγινε ποτάμι, το ποτάμι παρέσυρε τον κ. Κουλουριάνο έξω από το υπουργείο. «Δεν άντεχα άλλο», είπε μετά την παραίτησή του. «Ζούσα στην αγωνία με ποιον θα φάει ο Ανδρέας. Ετρωγε με τον Δροσογιάννη; Την επομένη, έπρεπε να δώσω αυξήσεις στις… νοσοκόμες του στρατού!».
Αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Ο Α. Λάζαρης, ας πούμε, από το ’77 ώς το ’81 επεξεργαζόταν το «πρόγραμμα των 100 ημερών» (μήπως σας θυμίζει κάτι;), αλλά με το που έγινε υπουργός Συντονισμού, οι άλλοι υπουργοί άρχισαν τις εξαγγελίες από τηλεοράσεως! Ενα βράδυ, ο κ. Λάζαρης κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό: στην τηλεόραση, ο υπουργός Εργασίας Απ. Κακλαμάνης να ανακοινώνει αυξήσεις στους μισθούς μέχρι 60%! Ο κ. Λάζαρης πήρε τον Α. Παπανδρέου τηλέφωνο. «Πότε τα συμφωνήσαμε αυτά; Τον είδες τον Κακλαμάνη», διαμαρτυρήθηκε. Ο Α. Παπανδρέου ατάραχος: «Ναι, ο Απόστολος ήταν πολύ καλός απόψε», είπε. «Κέρδισε τον κόσμο!».
Παλιά ατάκα
Πολλές ακόμη ιστορίες ατυχησάντων υπουργών Οικονομικών θα μπορούσαν να γραφτούν – όπως εκείνη του Θ. Κανελλόπουλου που πήγε να επιβάλει τεκμήρια διαβίωσης και αντικαταστάθηκε επί τόπου. Ή εκείνη του Γ. Μπούτου, που εκπαραθυρώθηκε όταν ο Κ. Καραμανλής για να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας αντάλλαξε την καρέκλα του υπουργείου Οικονομικών με τις ψήφους της ΕΔΗΚ. Ή εκείνη του Γ. Αρσένη, που φεύγοντας ανέκραξε το περίφημο «με φάγαν 10 οικογένειες!». Ως επιμύθιο όλων ταιριάζει η παλιά ατάκα του Δ. Κουλουριάνου: «Υπουργό θέλετε ή τεφτετερή;», έλεγε ενοχλημένος κάθε που του ζητούσαν ν’ ανοίξει το κρατικό πουγκί. Αν ο κ. Παπακωνσταντίνου αγνοεί την έννοια της λέξης, οποιοσδήποτε προκάτοχός του θα χαρεί να τον ενημερώσει. Επί τουρκοκρατίας, «τεφτετερής» ήταν ο ταμίας του πασά. Που δεν είχε καμία εξουσία, που εκτελούσε εντολές, που εισέπραττε χρέη και κυρίως αντιπάθεια…
