Μηδενική ανοχή, προσαγωγή (ή μάλλον προσαγωγές), Ρεσάλτο, δίκυκλο (ή μάλλον δίκυκλα), καδρόνια και βαριοπούλες, δακρυγόνα, άσυλο, κουκουλοφόροι ή αντιεξουσιαστές, μαθητές, κακουργήματα, πλημμελήματα: αυτές οι λέξεις κυριάρχησαν στις τηλεοπτικές συζητήσεις των τελευταίων ημερών… και στο βάθος ένας αδικοχαμένος δεκαπεντάχρονος που δεν μπορεί να μιλήσει. Για λογαριασμό του μιλούν πολλοί, όμως εκείνοι που έχουν δικαίωμα να πουν το τι σήμαινε γι’ αυτούς ο θάνατός του είναι οι μαθητές, οι συνομήλικοί του. Μιλούν, με τον τρόπο τους, όμως σπάνια η τηλεόραση τούς ακούει.
Τρεις έφηβοι μίλησαν στους «Νέους Φακέλους» για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και το πώς έζησαν τον περσινό Δεκέμβρη: «Ηταν η πιο ωραία πορεία που έχει υπάρξει», λέει μια μαθήτρια λυκείου, η Θέμις, για τη μαθητική πορεία στις 8/12/2008. «Ελεγες ναι, κάτι θ’ αλλάξει, κάτι καλύτερο θα ‘ρθει». Η ίδια καταθέτει μια μαρτυρία από την επόμενη ημέρα όταν, στη διάρκεια της πολύωρης καθιστικής διαμαρτυρίας τους μπροστά στη Βουλή, οι μαθητές μοίραζαν λουλούδια στους άνδρες των ΜΑΤ: «Τους αλλάζανε κάθε μισή ώρα γιατί κλαίγανε και οι αστυνομικοί μαζί μας». Αλήθεια ή πόθος ευσεβής; Τι σημασία έχει, ας το διασταυρώσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. («Και όσο σκεφτόμουνα πως ήσουν μακριά μου, ποτάμια τρέχανε θολά τα δάκρυά μου».)
Τραγικά προφητικές είναι οι δηλώσεις που κάνει στην εκπομπή ο πρύτανης Χρήτος Κίττας, πριν από τον τραυματισμό του, για την ανάγκη να φυλάσσεται το ιστορικό κτίριο του Πανεπιστημίου. («Εχει γίνει ποτέ καταστροφή στη Βουλή, στη Ρηγίλλης, στο Μαξίμου; Αν θέλει η αστυνομία να προφυλάξει κτίρια, τα προφυλάσσει…») Η προληπτική φύλαξη είναι πιο ανώδυνη και από τις προληπτικές προσαγωγές και από τους προληπτικούς πολέμους (τους περιβόητους preemptive wars ή strikes).
Φλογερή και περήφανη για ό,τι έζησε τον δεύτερο Δεκέμβρη ήταν μια μαθήτρια της τρίτης λυκείου («Ανατροπή», Mega), αλλά και ενοχλημένη από τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες των μαθητών. Ο Δεκέμβρης είμαστε εμείς, είναι τα άοπλα σώματά μας, σαν να έλεγε.
Ανατριχιαστική ήταν η αγένεια και η επιθετικότητα του Αδωνη Γεωργιάδη στο «Πρόσωπο με πρόσωπο» (Αlter). «Πώς λέγεστε, κύριε, Σπάθης ή Σπαθής;» ρώτησε φευγαλέα στη διάρκεια του ρητορικού του παροξυσμού τον αντιπρύτανη του Πολυτεχνείου. Πώς να θυμάται κοτζάμ βουλευτής το όνομα ενός δασκάλου, όταν μάλιστα οι απόψεις του δεύτερου περί ασύλου δεν ταυτίζονται με εκείνες του ΛΑΟΣ;
Γκάφα ολκής διέπραξε μια βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, η οποία, μιλώντας προχθές στο κεντρικό δελτίο του Alter, υποστήριξε, δύο φορές μάλιστα, ότι την Κυριακή και τη Δευτέρα «γιορτάσαμε την επέτειο του φόνου του Αλέξη». Τι να πει κανείς; Πάντα τέτοια;
Δύσκολο να χαμογελάσει κανείς θριαμβευτικά, δύσκολο να πούμε ότι οι πληγές του Δεκέμβρη, του φετινού και του περσινού, έχουν κλείσει και ας μην αντικρίζουμε αποκαΐδια στους δρόμους της Αθήνας.